หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3037

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสไม่สนใจว่าเฉินผิงจะเข้าใจเขาหรือไม่ สิ่งที่เขาทำมีเพียงแค่จ้องมองหมอกสีดำที่อยู่รอบตัวก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่านายอยากจะฆ่าฉัน และฉันจะให้โอกาสนายทำแบบนั้นเองเจ้าน้องชาย แต่ฉันหวังว่านายจะไว้ชีวิตคนอื่นๆ หลังจากที่นายเอาชีวิตฉันไปแล้ว นายเองก็กลืนยาวิญญาณน้ำแข็งไปแล้ว ต่อให้นายจะฆ่าพวกเขาตอนนี้ มันก็จะไม่มีประโยชน์อะไรกับนายทั้งนั้น”

มารเฒ่าขมวดคิ้ว ฉันไม่เข้าใจเลย นี่เป็นกับดักหรือว่าอะไรกัน?

ขณะที่น้องชายของเขาไม่ตอบโต้ ผู้อาวุโสก็พูดต่อ “นายคิดจะจับพวกเราขังไว้ที่นี่ที่อาณาจักรลวงตานี้อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันขอแนะนำให้นายเลิกฝันลมๆ แล้งๆ จะดีกว่า ตอนนี้นายไม่กลัวเสี้ยววิญญาณของฉันแล้วสินะ ใช่มั้ยล่ะ?”

เขายังคงยั่วยุน้องชายของเขาต่อไป โดยพยายามบังคับให้อีกฝ่ายปรากฏตัว

“กำลังคิดลูกเล่นสกปรกอื่นที่จะใช้กับฉันอยู่เหรอ พี่ชาย? ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันไม่ยอมหลงกลนายหรอกนะ แม้ว่าอาณาจักรลวงตานี้จะฆ่านายไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถทำลายโลกของฉันได้ และเมื่อถึงตอนนั้น รอยแตกร้าวจะปรากฏขึ้นที่นี่แล้วนายก็จะถูกมันดูดเข้าไปข้างใน ความปั่นป่วนนั่นจะทำลายล้างนายเอง” ดูเหมือนว่ามารเฒ่าจะรู้ทันและไม่คิดที่จะแสดงตัวออกมา

“ในเมื่อนายขี้กลัวมากขนาดนี้ ฉันเองก็คงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ยังไงฉันก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ฉันคิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์สำหรับฉันที่จะยื้อมันเอาไว้อีกต่อไป... " ขณะที่ชายชราพูด เขาก็หยิบตรามรกตออกมาจากกระเป๋าของเขา

นั่นคือตรามรกตที่เฉินผิงเคยมอบให้ผู้อาวุโสในตอนที่พวกเขาพบกัน มันเป็นกุญแจที่แท้จริงในการไขสมบัติ

เมื่อมารเฒ่าเห็นตรามรกตนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที “ตราผนึกเทวราชานั่นเป็นของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายถึงมีมันได้?”

ตลอดหลายพันปีที่พวกเขาอยู่ในโลกนั้น มารเฒ่าไม่เคยเห็นพี่ชายของเขาถือครองสิ่งของชิ้นนี้มาก่อน นานมาแล้วที่เขาได้ต่อต้านพี่ชายเพราะเขาต้องการตราผนึกเทวราชาและกลายเป็นผู้ปกครองสูงสุดในหมู่ผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาล

แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาต่างก็ดับสูญด้วยกันทั้งคู่ เขาไม่เคยเห็นตราผนึกเทวราชามาก่อน และตอนนี้พี่ชายของเขาเพิ่งดึงมันออกมาอย่างหน้าตาเฉย

เฉินผิงมองไปที่ตรามรกตนั้น เขาไม่คิดเลยว่ามันจะมีความสำคัญต่อผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลมากถึงเพียงนี้

“นายอยากได้ของสิ่งนี้มาโดยตลอดเพื่อจะได้กลายเป็นผู้ปกครองของผู้ฝึกฝนบำเพ็ญกายาบรรพกาลใช่หรือเปล่า? นี่ไงล่ะ เอาไปสิ” ชายชราได้ยกตราผนึกเทวราชาขึ้นเพื่อรอให้น้องชายของเขามารับมันไป

มารเฒ่าขมวดคิ้วขณะที่ภายในใจของเขายังรู้สึกลังเล

จู่ๆ เฉินผิงก็ตรวจพบรัศมีของมารเฒ่าอยู่ภายในหมอกอันมืดมิด เขาเข้ามาจริงๆ!

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

เสียงฝีเท้าของมารเฒ่าดังขึ้นขณะที่เขากำลังเดินเข้ามาในอาณาจักรลวงตา

ในขณะนั้น มารเฒ่ายังคงระมัดระวังตัว เขาจ้องมองไปที่เฉินผิงและพี่ชายของเขาก่อนจะพูดขึ้นว่า “ส่งตราผนึกเทวราชานั่นมา พี่ชาย ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่เข่นฆ่าพวกมดที่น่าสมเพชนี้”

“ฉันจะเชื่อใจนายได้ยังไง? แล้วถ้าเกิดว่านายหักหลังพวกเราหลังจากที่นายได้ตราผนึกเทวราชาไปแล้วล่ะ?” ชายชราถาม

“ฉันเป็นคนที่รักษาคำพูด ฉันไม่เคยผิดคำสัญญา แต่ในเมื่อนายสงสัยในตัวฉัน ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะไว้ใจฉันล่ะ?” มารเฒ่าจ้องมองไปที่พี่ชายของตน

“ปล่อยคนพวกนี้ไปก่อน แล้วนายจะได้ตราผนึกเทวราชานี้ไป” ชายชรากล่าว