เฉินผิงรู้สึกปวดใจทันทีเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของมังกรเขียว
มังกรเขียวพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดและหันไปหาผู้อาวุโส “มัวรออะไรอยู่อีกเล่า ตาแก่ซื่อบื้อ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสก็เหลือบมองเฉินผิงก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มสั่นไหว ความว่างเปล่าก็ค่อยๆ เริ่มเกิดการบิดงอขึ้นพร้อมกัน
ทันใดนั้น ก็เกิดรอยแตกมากมายวิ่งไปสู่ความว่างเปล่าปรากฏขึ้นรอบๆ ราวกับว่าโลกกำลังจะแตก
รอยแตกร้าวเริ่มดูดทุกสิ่งเข้าไปด้วยพลังอันมหาศาล
เฉินผิงหรี่ตาลงและใบหน้าของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว
พลังจากรอยแยกของความว่างเปล่าได้ดูดสิ่งต่างๆ ไปด้วยพลังอันรุนแรง หากมีใครถูกดูดเข้าไปข้างใน พวกเขาจะถูกบดขยี้จนสิ้น
เมื่อมารเฒ่าเห็นรอยแยก เขาก็สูญเสียความสงบนิ่งและพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ทำอะไรของนาย พี่ชาย? นายคิดจะตายไปพร้อมกับฉันหรือไง?”
“ใช่แล้ว เราทั้งคู่ควรจะตายไปนานแล้ว พวกเราไม่ควรอยู่ในโลกนี้ น่าเสียดายที่เจ้ามังกรจะต้องโดนลูกหลงไปกับพวกเราด้วย” ผู้อาวุโสตอบ
จิตบรรพกาลของมังกรเขียวหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ฮ่าๆ การตกลงไปในรอยแยกนั่นไม่ได้แปลว่าข้าต้องพบกับความตายหรอกนะ! พวกเราชาวสายเลือดมังกรแตกต่างจากมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานแบบเจ้า!”
เมื่อฟังคำพูดจิตบรรพกาลของทั้งพี่ชายและมังกรเขียว มารเฒ่าก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น
“นายจะทำลายฉันจริงๆ เหรอ พี่ชาย? ถ้านายยอมหยุดซะตอนนี้ ฉันจะยอมละทิ้งวิชามารและมุ่งมั่นฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลกับนาย” มารเฒ่ารู้สึกหวาดกลัวเพราะถ้าเขาตกลงไปในรอยแตกของความว่างเปล่านั้น เขาก็จะตายจากไปตลอดกาล
เขาพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะหลุดจากพันธนาการพร้อมกับยิงพลังหมอกสีดำใส่พี่ชายของตน ก็เพื่อป้องกันไม่ให้ชายชราขยายรอยแตกของความว่างเปล่าให้ใหญ่ขึ้น
ร่างของชายชราเริ่มเลือนรางมากขึ้นทุกที ราวกับว่าเขากำลังจะหายไป
ในขณะเดียวกัน จิตบรรพกาลของมังกรเขียวก็กำลังลากมารเฒ่าเข้าไปในรอยแตกนั้นด้วยความพยายามอย่างที่สุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...