หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3039

เฉินผิงรู้สึกปวดใจทันทีเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของมังกรเขียว

มังกรเขียวพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดและหันไปหาผู้อาวุโส “มัวรออะไรอยู่อีกเล่า ตาแก่ซื่อบื้อ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสก็เหลือบมองเฉินผิงก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มสั่นไหว ความว่างเปล่าก็ค่อยๆ เริ่มเกิดการบิดงอขึ้นพร้อมกัน

ทันใดนั้น ก็เกิดรอยแตกมากมายวิ่งไปสู่ความว่างเปล่าปรากฏขึ้นรอบๆ ราวกับว่าโลกกำลังจะแตก

รอยแตกร้าวเริ่มดูดทุกสิ่งเข้าไปด้วยพลังอันมหาศาล

เฉินผิงหรี่ตาลงและใบหน้าของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว

พลังจากรอยแยกของความว่างเปล่าได้ดูดสิ่งต่างๆ ไปด้วยพลังอันรุนแรง หากมีใครถูกดูดเข้าไปข้างใน พวกเขาจะถูกบดขยี้จนสิ้น

เมื่อมารเฒ่าเห็นรอยแยก เขาก็สูญเสียความสงบนิ่งและพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ทำอะไรของนาย พี่ชาย? นายคิดจะตายไปพร้อมกับฉันหรือไง?”

“ใช่แล้ว เราทั้งคู่ควรจะตายไปนานแล้ว พวกเราไม่ควรอยู่ในโลกนี้ น่าเสียดายที่เจ้ามังกรจะต้องโดนลูกหลงไปกับพวกเราด้วย” ผู้อาวุโสตอบ

จิตบรรพกาลของมังกรเขียวหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ฮ่าๆ การตกลงไปในรอยแยกนั่นไม่ได้แปลว่าข้าต้องพบกับความตายหรอกนะ! พวกเราชาวสายเลือดมังกรแตกต่างจากมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานแบบเจ้า!”

เมื่อฟังคำพูดจิตบรรพกาลของทั้งพี่ชายและมังกรเขียว มารเฒ่าก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น

“นายจะทำลายฉันจริงๆ เหรอ พี่ชาย? ถ้านายยอมหยุดซะตอนนี้ ฉันจะยอมละทิ้งวิชามารและมุ่งมั่นฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลกับนาย” มารเฒ่ารู้สึกหวาดกลัวเพราะถ้าเขาตกลงไปในรอยแตกของความว่างเปล่านั้น เขาก็จะตายจากไปตลอดกาล

เขาพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะหลุดจากพันธนาการพร้อมกับยิงพลังหมอกสีดำใส่พี่ชายของตน ก็เพื่อป้องกันไม่ให้ชายชราขยายรอยแตกของความว่างเปล่าให้ใหญ่ขึ้น

ร่างของชายชราเริ่มเลือนรางมากขึ้นทุกที ราวกับว่าเขากำลังจะหายไป

ในขณะเดียวกัน จิตบรรพกาลของมังกรเขียวก็กำลังลากมารเฒ่าเข้าไปในรอยแตกนั้นด้วยความพยายามอย่างที่สุด