หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3040

คนอื่นๆ ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขารู้แค่เพียงว่าจู่ๆ พื้นดินก็สั่นสะเทือนและทิศทางของสายลมก็เปลี่ยนไป

เฉินผิงอยู่ในอาณาจักรลวงตา ขณะที่หนิงไฉ่เฉินและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างนอกไม่สามารถมองเห็นการต่อสู้ที่เกิดขึ้นได้ จึงไม่รู้ว่ามารเฒ่าได้ถูกกำจัดไปแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น? นี่มันอะไรกัน?”

“ฉันคิดว่าโลกกำลังจะแตกซะอีก! จู่ๆ ภูมิประเทศก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว!”

“นี่เป็นเพราะมารเฒ่าตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

เหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานต่างพูดคุยกันด้วยความหวาดหวั่น

มารสวรรค์เบญจธาตุที่เห็นสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น พวกเขาต่างก็มองหน้ากันก่อนที่จะหายตัวไปในอากาศ

ไม่ว่าใครจะเป็นผู้ชนะหรือพ่ายแพ้ พวกเขาก็ต้องหลบหนี

ต่อให้มารเฒ่าเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ พวกเขาที่เหลือทั้งสี่ก็คงไม่มีช่วงเวลาที่ดี

จินซาเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด เขาถูกครอบงำอย่างกะทันหันและวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็ถูกทำลาย

หลังจากการตายของมารเฒ่า อาณาจักรลวงตาก็ค่อยๆ จางหายไป

เฉินผิงกระโดดขึ้นไปอย่างสุดกำลังเพื่อคว้าวัตถุส่องแสงชิ้นหนึ่งที่กำลังตกลงมา

เมื่อเขามองดูวัตถุนั้นอย่างละเอียด เขาก็พบว่ามันเป็นไข่มุกสีขาว

“นี่คือยาวิญญาณน้ำแข็งงั้นเหรอ?” ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

เมื่อครั้งที่มารเฒ่ากลืนยาวิญญาณน้ำแข็งลงไป มันเป็นยาที่ไม่สมบูรณ์ มันมีจุดด่างดำอยู่รอบๆ

แต่ยาวิญญาณน้ำแข็งบนฝ่ามือของเฉินผิงนี้ดูไร้ที่ติและเปล่งแสงสีขาวอันบริสุทธิ์ผุดผ่องออกมา

“หรือว่านี่คือของขวัญที่มังกรเขียวพูดถึง?” เฉินผิงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฉันได้ยาวิญญาณน้ำแข็งแล้ว ฉันสามารถทำข้อตกลงกับท่านหญิงแห่งเจียหลิงได้แล้ว!

เมื่อเขาเก็บยาวิญญาณน้ำแข็งเรียบร้อย เขาก็เดินออกจากหมอกสีดำ

ฝูงชนมองเห็นแสงสีทองปรากฏขึ้นจากหมอกสีดำก่อนที่จะเห็นร่างของบุคคลหนึ่ง

“พวกมันคงหนีไปตอนที่เราไม่ทันได้สังเกต!” หนิงไฉ่เฉินตอบ

“ช่างมันเถอะ ต่อให้พวกมันไม่หนีไป ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการกับพวกมันในตอนนี้” เหล่าซุนกล่าว

คำพูดของเหล่าซุนเป็นจริงอย่างที่สุด ในตอนนี้เฉินผิงแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว มันคงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการกับพวกมารสวรรค์เบญจธาตุทั้งสี่คนได้

“เอาล่ะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย!” หลาวข่งกล่าว

หลาวข่งกลัวว่าพวกเขาจะติดอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลหากไม่สามารถออกไปได้ก่อนที่โลกจะพังทลาย

ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหว เกาฉีเซิ่งและจี้อวิ๋นคอยคุ้มกันเฉินผิงทั้งสองด้าน พวกเขาสามารถบอกได้ทันทีว่าเฉินผิงอยู่ในสภาพที่ไม่สู้ดีนัก

ทิวทัศน์เบื้องหน้าพวกเขายังคงเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งเห็นที่ราบหิมะขาวโพลน และในตอนนั้นเองที่พวกเขารู้ได้ทันทีว่าพวกเขาสามารถออกจากโลกนั้นได้สำเร็จ

เมื่อทุกคนออกมาข้างนอกแล้ว พวกเขาต่างสูดลมก็หายใจเข้าลึกๆ โดยที่ยังคงรู้สึกสั่นสะท้านกับประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นมา

“เราต้องขอขอบคุณคุณ เฉินผิง คุณช่วยพวกเราเอาไว้หลายต่อหลายครั้ง ในภายภาคหน้าหากคุณต้องการความช่วยเหลือสิ่งใด โปรดบอกพวกเรามาได้เลย พวกเราพร้อมจะตอบรับและให้ความช่วยเหลือคุณอย่างแน่นอน ตอนนี้คงถึงเวลาแล้วที่เราต้องกล่าวคำอำลา แล้วพบกันใหม่” เหล่าซุน หลาวข่งและจั่วชิงกล่าวคำแสดงความขอบคุณ