หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3041

ในที่สุดพวกเขาก็หนีออกจากสถานที่นั้นได้สำเร็จ สมบัติเป็นแค่เพียงกับดักเท่านั้น พวกเขาไม่เพียงแต่กลับมามือเปล่า แต่ยังเกือบเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั้นอีกด้วย พวกเขาทั้งสามวางแผนที่จะออกจากดินแดนอุดรวิทูรและอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีก

“ลาก่อนครับทุกท่าน” เฉินผิงกล่าว

พวกเขาทั้งสามหันหลังจากไป ร่างของพวกเขาหายลับไปในทุ่งที่เต็มไปด้วยหิมะ

ทันใดนั้น หนิงไฉ่เฉินหันไปหาเฉินผิงแล้วพูดว่า “ไม่ว่าก่อนหน้านี้พวกเราจะมีความแค้นอะไรต่อกัน แต่ครั้งนี้ผมเป็นหนี้คุณแล้ว ผมเองก็คงต้องจากไปเหมือนกัน และผมจะไม่ลืมเลยว่าสมาพันธ์ผนึกมารได้สังหารลูกชายของผมไปอย่างไร”

“ลาก่อน คุณหนิง” เฉินผิงตอบ

หนิงไฉ่เฉินจากไปพร้อมกับคนรับใช้ตามหลังไปเพียงสองสามคน ก่อนหน้านี้ เขามาพร้อมกับคนจำนวนหลายสิบคน แต่ตอนนี้มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รอดออกจากสถานที่แห่งนี้ไปได้ แม้แต่ลูกชายของเขาก็ต้องมาจบชีวิตที่นี่ด้วยเช่นกัน

สมบัตินั้นไม่มีอะไรนอกจากรังของยมทูตเท่านั้น

“คุณเฉิน พวกเราเองก็ต้องขอลาเช่นกัน เราจะไม่มีวันลืมเลยว่าคุณได้ช่วยชีวิตเราไว้” หยวนเป่ากล่าวขอบคุณเฉินผิงพร้อมกับผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรพเนจรคนอื่นๆ

ผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรพเนจรทุกคนล้วนแต่มีระดับพลังบำเพ็ญฌานที่สูงกว่าเฉินผิง แต่พวกเขาทุกคนก็ยังสุภาพและเคารพยำเกรงต่อชายหนุ่มผู้นี้

“ดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าไปไหนมาไหนตัวคนเดียว ตอนนี้พวกมารสวรรค์เบญจธาตุก็หนีรอดไปได้ และการกระทำของสมาพันธ์ผนึกมารก็ถูกเปิดโปงแล้ว พวกเขาจะต้องออกติดตามทุกคนที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่อย่างแน่นอน ดังนั้นคุณอาจต้องตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง” เฉินผิงเตือนคนอื่นๆ

กลุ่มของเหล่าซุนและหนิงไฉ่เฉินมีพลังและสถานะเพียงพอที่จะปกป้องตนเอง ไม่เหมือนหยวนเป่าและผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรพเนจรที่เดินทางลำพังเป็นส่วนใหญ่ หากสมาพันธ์ผนึกมารจ้องเล่นงานพวกเขา พวกเขาอาจจะถูกฆ่าตายได้

“ขอบคุณสำหรับคำเตือน คุณเฉิน เราจะเดินทางกันเป็นกลุ่ม แต่คุณเองก็ต้องระวังตัวด้วย สมาชิกของสมาพันธ์ผนึกมารกระจัดกระจายไปทั่วอาณาจักรนิรันดร์ พวกมันมีหูมีตาเป็นสับปะรดเลย” หยวนเป่ากล่าว

“สมาพันธ์ผนึกมารคงไม่กล้าเคลื่อนไหวในดินแดนอุดรวิทูรแห่งนี้ หากพวกเขากล้าเล็งเป้าหมายมาที่คุณเฉินละก็ ตระกูลเกาจะจัดการและสังหารพวกมันอย่างแน่นอน” เกาฉีเซิ่งกล่าวอย่างมั่นใจ พวกเขาจะไม่ยอมอยู่เฉยหากสมาพันธ์ผนึกมารพยายามเอาชีวิตของเฉินผิง

ไม่มีทางที่เกาฉีเซิ่งจะปล่อยให้มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับเฉินผิง

ขณะที่เกาฉีเซิ่งพูดนั้น เสียงของชายชราผู้หนึ่งก็ดังขึ้น “พวกเราผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลจะไม่ยอมให้ใครตามมาทำร้ายคุณเฉินที่ดินแดนอุดรวิทูรแห่งนี้เช่นกัน”

ห่างออกไปไม่ไกล ผู้นำของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลก็เดินเข้ามา ที่ด้านหลังเขาคือหว่ากัง หว่าเต๋อและหลิ่วหรูเยี่ยน

"คุณหลัว ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ได้?” เฉินผิงถึงกับผงะเล็กน้อย

“เฉินผิง คุณบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” หลิ่วหรูเยี่ยนรีบวิ่งเข้าไปกอดเฉินผิง

“ผมไม่เป็นไร” เขาตอบพร้อมลูบหัวเธอเบาๆ

แม้พวกเขาห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่สำหรับพวกเขาแล้ว มันช่างรู้สึกยาวนานราวกับเป็นเวลาหลายปี

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” หลัวหลงเหมินพูด

“จะไปไหนเหรอครับ?” เฉินผิงไม่อาจรู้ได้ว่าหลัวหลงเหมินต้องการให้พวกเขามุ่งหน้าไปที่ใด

“ไปบ้านตระกูลเกา คุณไม่อยากไปที่นั่นเหรอ?” หลัวหลงเหมินยิ้ม

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงตอบ

ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงรู้สึกสับสนเล็กน้อย เหตุใดผู้นำของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลจึงต้องการไปที่บ้านตระกูลเกา?