เกาฉีเซิ่งเองก็ดูประหลาดใจไม่แพ้กันกับคำพูดของหลัวหลงเหมิน เนื่องจากในอดีตผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลและตระกูลเกามีความขัดแย้งกันมาก่อน
แล้วเหตุใดผู้นำของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลถึงต้องการไปที่บ้านตระกูลเกา?
เขาไม่กลัวที่จะถูกจับตัวเลยอย่างนั้นเหรอ?
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังจมอยู่กับความคิดที่สับสน หลัวหลงเหมินก็หันหลังและมุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลเกา
เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนำจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ตามเขาไป
หยวนเป่าและผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรก็แยกไปตามทางของตน
ในระหว่างทาง แม้ว่าเฉินผิงอยากจะถามหลัวหลงเหมินว่าทำไมเขาถึงกล้ามุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลเกา แต่เขาไม่สามารถเอ่ยถามออกมาได้
หลังจากการเดินทางมาเกือบทั้งวัน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบ้านตระกูลเกา
เกาฉี่เฉียงยืนรอพวกเขาอยู่ที่ทางเข้าราวกับรู้ว่าพวกของเฉินผิงกำลังจะมาที่นี่
ทุกคนได้แต่ประหลาดใจ ไม่เพียงแต่บรรยากาศระหว่างเกาฉี่เฉียงและหลัวหลงเหมินจะไม่ตึงเครียดเท่านั้น แต่ผู้นำทั้งสองยังทักทายกันและกันอย่างยิ้มแย้มอีกด้วย
เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงรู้สึกวาบไปถึงท้ายทอยของเขาทันที
มีบางอย่างในจิตใจของเขาบอกว่าชายทั้งสองคนนี้หลอกลวงเขามาตลอด
“เกาฉี่เฉียง...”
เกาฉีเซิ่งเดินขึ้นไปด้วยความงุนงง เขาต้องการถามพี่ชายของตนว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมพวกเขาถึงไม่จับตัวผู้นำของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลผู้นี้
เกาฉี่เฉียงโบกมือแล้วพูดกับหลัวหลงเหมินว่า “งานเลี้ยงพร้อมแล้ว เชิญทางนี้”
หลัวหลงเหมินเดินนำหว่ากังและคนที่เหลือเข้าไปในบ้านตระกูลเกา
เฉินผิงเดินตามพวกเขาไปเช่นกัน และเมื่อเขาเดินไปถึงเกาฉี่เฉียง เขาก็ถามขึ้นว่า “คุณเกาฉี่เฉียง นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”
"คุณเฉิน เอาไว้เราจะอธิบายเรื่องนี้ให้คุณฟังทีหลัง” เกาฉี่เฉียงพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เฉินผิง!”
เมื่อหัวเฟิ่งและอวี๋เจียเมิ่งเห็นเฉินผิง ทั้งสองก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที
พวกเขาโผเข้ากอดเฉินผิงไว้แน่นโดยที่ไม่สนใจคนรอบข้าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...