พวกเธอใกล้ชิดและสนิทสนมกับเกาฉี่หลานมากขึ้นแล้ว
เกาฉี่หลานได้แต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร เธอรู้ดีว่าเธอจะต้องกลายเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเฉินผิงถ้าเธอไปกับเขา แต่เธอไม่ใช่
“นายท่าน ทำไมท่านไม่พาเกาฉี่หลานไปด้วยล่ะ?” หัวเฟิ่งเอ่ยถาม
เฉินผิงถึงกับสำลักน้ำลายของตน “เลิกพูดไร้สาระแบบนั้นได้แล้ว หัวเฟิ่ง!”
เธอพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไงกัน? พี่ชายของเกาฉี่หลานก็อยู่ที่นี่ด้วย เกาฉี่หลานเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ ฉันไม่สามารถไปตัดสินใจแทนเธอได้หรอก
"คุณเกา หัวเฟิ่งพูดไปโดยไม่ยั้งคิด ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ถือสาเธอนะครับ” เฉินผิงรีบขอโทษ
หลังจากร่ำลากันแล้ว กลุ่มของเฉินผิงรีบออกเดินทาง เฉินผิงกลัวว่าหัวเฟิ่งจะพูดคำพูดที่น่าตกใจอื่นๆ ออกมาอีก
เกาฉี่หลานมองดูเฉินผิงจากไปพร้อมกับความโศกเศร้าในดวงตาของเธอ
เธอเองก็อยากจะไปกับเขาเช่นกัน แต่เธอไม่รู้ว่าเฉินผิงชอบเธอหรือไม่ และเธอเองก็ไม่ต้องการแยกจากกับครอบครัวของเธอ
“เฉินผิง เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?” เกาฉี่หลานตะโกนทันที
เฉินผิงหยุดชั่วครู่แล้วหันไปมองเธอ “แน่นอน!”
เขาจะต้องกลับมาที่นี่อย่างแน่นอน เพราะเขายังไม่พบตัวซูอวี่ฉี
เมื่อเขาจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจะกลับมาตามหาเธออีกครั้ง
“ฉี่หลาน เธอหลงรักคุณเฉินใช่หรือเปล่า?” เกาฉี่เฉียงถามพร้อมหันไปหาน้องสาว
“พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ?” เกาฉี่หลานปฏิเสธ
“เอาล่ะ ด้วยสายตาแบบนั้นเธอหลอกใครไม่ได้หรอกนะ แต่พี่ก็ไม่แปลกใจเลยที่อัจฉริยะอย่างเฉินผิงจะดึงดูดผู้หญิงมากมายเช่นนี้ จงจำไว้ว่าเธอต้องต่อสู้เพื่อความสุขของตัวเธอเองนะ” เกาฉี่เฉียงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อรู้ว่าพี่ชายของเธอกำลังบอกใบ้อะไร เกาฉี่หลานพยักหน้าทันที
ขณะที่กลุ่มของเฉินผิงกำลังเดินทางกลับไปยังเมืองเจียหลิงที่อยู่แสนไกลห่างจากดินแดนอุดรวิทูร ดินแดนซึ่งเป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของสมาพันธ์ผนึกมาร ผู้นำของสมาพันธ์นามว่าสั่วเทียนเจิ้งก็เริ่มรู้สึกวิตกกังวล
“ยังไม่มีข่าวจากพวกมารสวรรค์เบญจธาตุเลยหรือไง?” สั่วเทียนเจิ้งถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
“ยังเลยครับ คุณสั่ว” ลูกน้องคนหนึ่งของเขาตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...