หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3045

เมื่อได้รับข้อความด่วนจากสั่วเทียนเจิ้ง เหล่าสมาชิกที่เหลือของมารสวรรค์เบญจธาตุก็เริ่มวิตกกังวล

สถานการณ์ตึงเครียดมากขึ้น และความลับสำคัญของสมาพันธ์ผนึกมารก็ได้ถูกเปิดโปงแล้ว

การกลับไปตอนนี้จะต้องเป็นเส้นทางสู่หายนะอย่างแน่นอน

“สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือเราควรจะกำจัดทุกคนที่รู้ความจริงซะ! ไม่อย่างนั้น ถ้าข่าวนี้รั่วไหลออกไป เราคงยากที่จะมีชีวิตรอดไปได้” มู่ซย่าขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“ใช่ มู่ซย่าพูดถูก ถ้าเรากลับไปแบบนี้เราจะต้องพบเจอกับความยากลำบาก พวกเราแยกย้ายกันและกำจัดทุกคนที่รู้ข้อมูลลับนี้กันเถอะ!” ดวงตาของหั่วซย่าเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า

พวกเขาทั้งสี่หารือเกี่ยวกับแผนการก่อนจะแยกย้ายกันไปในทิศทางต่างๆ เพื่อขัดขวางผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรพเนจร สมาชิกครอบครัวตระกูลหนิงและแม้แต่กลุ่มของเฉินผิง

ตราบใดที่คนเหล่านั้นไม่ออกไปจากดินแดนอุดรวิทูร ข่าวต่างๆ ก็จะไม่มีทางรั่วไหลออกไป อย่างน้อยก็ในตอนนี้

ในขณะเดียวกัน ภายในป่าทึบ ณ ขอบชายแดนของดินแดนอุดรวิทูร มีร่างของคนผู้หนึ่งกำลังเคลื่อนตัวผ่านภูมิประเทศไปอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นพื้นที่ช่วงสุดท้ายก่อนที่จะเข้าสู่ดินแดนอุดรวิทูร หากพ้นจุดนี้ออกไปแล้ว ก็จะพบกับพื้นที่รกร้างที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน ยากแก่การพบเจอกับต้นไม้สีเขียวขจี

ในป่าแห่งนี้ มีเสียงของสัตว์อสูรจำนวนมากดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อพวกมันเข้าใกล้ร่างของคนผู้นั้น พวกมันก็พร้อมที่จะหลีกทางทันที

ร่างของคนผู้นั้นกำลังขี่อยู่บนหลังเสือขาวบริสุทธิ์ตัวหนึ่ง ดวงตาของมันเปล่งประกายสีแดงเข้ม

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นยี่เหอ ผู้ซึ่งได้รับการรักษาจากท่านหญิงแห่งเมืองเจียหลิงหลังจากการจากไปของเฉินผิง เธอได้ถอนพิษออกจากร่างกายของเขาจนหมดสิ้น ขณะนี้ ยี่เหอกำลังมุ่งหน้าไปยังดินแดนอุดรวิทูรเพื่อตามหาเฉินผิงด้วยเกรงว่าเขาอาจจะตกอยู่ในอันตราย

ทันใดนั้นเอง ก็มีร่างของคนสองคนกระโดดเข้ามาขวางเส้นทางของเขา ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เสือขาวที่ยี่เหอขี่มา

เสือขาวตัวนี้เป็นสัตว์พาหนะชั่วคราวที่ยี่เหอฝึกจนเชื่อง ในฐานะราชาแล้ว การฝึกสัตว์อสูรสองถึงสามตัวให้เชื่อฟังนั้นช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายสำหรับเขา

ทว่าในสายตาของคนทั้งสอง การใช้พาหนะแบบนี้แทบเป็นสิ่งที่ไม่อาจจะเป็นไปได้เลย

เมื่อพวกเขาเห็นยี่เหอขี่เสือขาวมา จึงต้องการจะหยุดเขาและอยากได้พาหนะด้วยเช่นกัน

ชายทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่พวกเขาจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ตกลง ตามพวกเรามาให้ดีๆ ล่ะ” ชายคนนั้นพูดขึ้น จากนั้นเขาก็หันหลังและมุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่า

“อี้เหยียน ผู้ชายคนนี้ร่ำรวยน่าดูเลย โดยเฉพาะเจ้าเสือขาวตัวนั้น เขาต้องเป็นคนที่น่ากลัวแน่ๆ” ชายอีกคนหนึ่งที่สวมผ้าโพกศีรษะกล่าว

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันเสนอเขาไปแบบนั้น นายหลอกล่อคนแบบนี้ได้โดยไม่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาเลย” ชายอีกคนหนึ่งพูดพร้อมกับรอยยิ้มอันน่าพอใจ

“แล้วเราจะหลอกเขาได้ยังไงล่ะ?”

“เจ้าโง่ เราก็แค่พาเขาไปในที่ของเรา เมื่อถึงตอนนั้นเราจะพวกปล่อยสัตว์อสูรที่เราเลี้ยงมา พวกมันจะเข้ากลืนกินเขาทันที ทีนี้ทั้งเงินทองและเสือขาวของเขาก็จะเป็นของเราทั้งหมด”

“อี้เหยียน นายนี่มันอัจฉริยะจริงๆ...”