หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3047

ชั่วเวลานั้น ยี่เหอกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเฉินผิงเพียงอย่างเดียว ความมุทะลุของทั้งสองที่จะหยุดเขาได้สร้างความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้ในตัวเขา

“พวกคุณรนหาที่ตายซะแล้ว!” ยี่เหอคำราม อากาศรอบตัวเขาค่อยๆ บิดตัวจนกลายเป็นพายุทอร์นาโดที่น่ากลัว พร้อมที่จะฉีกทุกสิ่งที่ขวางหน้าเป็นชิ้นๆ

ยังไม่ทันที่ชายโพกศีรษะด้วยผ้าพันคอยาวจะได้ตอบโต้ เขาก็ถูกพายุหมุนวนที่ยี่เหอปล่อยออกมาทำลายทันที

ร่างของเขาไม่เหลือแม้แต่ซากศพ

ชายอีกคนถึงกับยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

“กัดเขาให้ตายเดี๋ยวนี้” ยี่เหอออกคำสั่งก่อนจะหายตัวไปทันที

สัตว์อสูรหลายสิบตัวพุ่งเข้าหาชายอีกคนที่เหลือ

แม้พวกเขาจะมาถึงวาระสุดท้ายอันขมขื่น แต่พวกเขาก็ไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่ายี่เหอเป็นใคร

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็กำลังตกอยู่ในอันตราย

พวกเขาเกือบจะออกมาจากดินแดนอุดรวิทูร แต่กลับพบว่าเส้นทางของพวกเขากำลังถูกขัดขวาง

“แกคงไม่คิดสินะ ว่าฉันจะมาหยุดแกที่นี่ ใช่มั้ย?” หั่วซย่ามองพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนเย็นชา

แม้ว่าหั่วซย่าจะอยู่เพียงลำพัง แต่เฉินผิงก็ไม่อาจวางใจได้

พลังของเขายังไม่ฟื้นดี ไม่มีทางที่เขาจะสามารถจัดการกับหั่วซย่าได้ในตอนนี้

จี้อวิ๋นเป็นเพียงผู้บำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่เจ็ดเท่านั้น เขาแทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหั่วซย่าเลย

ส่วนหญิงสาวอย่างหลิ่วหรูเยี่ยน หัวเฟิ่งและอวี๋เจียเมิ่งนั้น พวกเขาแทบไม่มีโอกาสที่จะต่อกรกับหั่วซย่าได้เลยด้วยซ้ำ

แม้ว่าหัวเฟิ่งจะดูดซับพลังมาจากผลอัสนีสวรรค์และบรรลุพลังระดับกึ่งเซียนขั้นที่สามมาได้ แต่เมื่อเทียบกับหั่วซย่าแล้ว เธอก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอยู่ดี

ผลอัสนีสวรรค์ยังช่วยให้อวี๋เจียเมิ่งสามารถก้าวไปสู่ระดับผู้จำแลงขั้นที่ห้าได้ แต่นั่นก็ไม่อาจจะมีประโยชน์อันใดในอาณาจักรนิรันดร์แห่งนี้

“แค่คุณคนเดียวงั้นรึ? เพื่อนของคุณไปไหนหมดแล้วล่ะ? ออกมาสิ!” เฉินผิงแสร้งทำเป็นเมินเฉยและอยากรู้ว่าหั่วซย่ามาคนเดียวหรือไม่