พวกเขาอยู่ในดินแดนอุดรวิทูรและในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเกา เกาฉี่หลานรู้ว่าเธอต้องระมัดระวังตัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับบุคคลที่มีพลังมหาศาลเช่นนี้
“นี่คือคุณยี่เหอ เขาเป็นเพื่อนของเฉินผิง” หลิ่วหรูเยี่ยนรีบอธิบายทันทีด้วยเกรงว่าเกาฉี่หลานจะเข้าใจผิด
แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของยี่เหอ จะเป็นการดีกว่าถ้ามีคนรู้ว่าเขาเป็นใครน้อยที่สุด
หลังจากรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของเฉินผิง เกาฉี่หลาน จี้อวิ๋น และคนอื่นๆ ก็เบาใจ
ทันใดนั้น หัวเฟิ่งก็เดินเข้ามาหาเขาและพูดอย่างกล้าหาญว่า “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าท่านราชายี่เหอจะเป็นเพื่อนกับนายท่านของฉัน ยอดมากๆ เลย!”
ยี่เหอถึงกับผงะเมื่อหัวเฟิ่งจำเขาได้ เขามองดูเธออย่างละเอียดก่อนจะถามออกไปว่า “คุณผู้หญิง เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า? คุณรู้จักตัวตนของผมได้ยังไง?”
เขารู้สึกงุนงงเพราะเขาไม่ได้ปล่อยรัศมีแห่งเผ่าพันธุ์อสูรใดๆ ออกมา เขาสงสัยว่าหัวเฟิ่งรู้ได้อย่างไรว่าเขาคือราชาแห่งเผ่าพันธุ์อสูร
หัวเฟิ่งยิ้มและตอบว่า “แน่นอน เราเคยเจอกัน อันที่จริงเราเคยรู้จักกันมาก่อนแล้ว”
ยี่เหอยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้นกับการเปิดเผยนี้ เขายังคงมองตรวจสอบหัวเฟิ่งต่อไปแต่เขาก็ยังจำเธอไม่ได้ เขายิ้มอย่างเคอะเขินและกว่ายอมรับไปว่า “คุณผู้หญิง ผมต้องขอโทษจริงๆ แต่ผมจำไม่ได้เลยว่าเราเคยพบกันมาก่อน”
“อ้า ฉันพอเข้าใจที่ท่านจำฉันไม่ได้ แต่ท่านจะต้องจำฉันได้อย่างแน่นอนตอนที่ฉันเปลี่ยนร่าง” หัวเฟิ่งกล่าวก่อนที่จะแปลงร่างเป็นวิหคเพลิงอันวิจิตรงดงามพร้อมกับปีกที่มีเปลวไฟลุกโชน
ยี่เหออุทานออกมาด้วยความประหลาดใจทันที “หัวเฟิ่ง นั่นเจ้าเองเหรอ?”
หัวเฟิ่งแปลงร่างกลับเป็นมนุษย์และยิ้ม “ตอนนี้ท่านจำฉันได้แล้วหรือยังล่ะ?”
"ใช่ ข้าจำได้แล้ว" ยี่เหอพยักหน้า "หัวเฟิ่ง ทำไมเจ้าถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ? เจ้าไม่สามารถเอาชนะผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนได้เลยเหรอ?”
เขารู้สึกงุนงงกับความอ่อนแอที่เห็นได้ชัดของหัวเฟิ่ง เมื่อพิจารณาถึงสถานะของเธอในฐานะเทพอสูร
“คือเรื่องมันยาวน่ะ ไว้มีโอกาสฉันจะเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังเอง ว่าแต่ท่านมารู้จักกับนายท่านของฉันได้ยังไง?” หัวเฟิ่งถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เฉินผิงเป็นเพียงแค่คนธรรมดาในอาณาจักรนิรันดร์ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขารู้จักคนอย่างยี่เหอได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...