ครืน!
ทันใดนั้นเอง ฟ้าก็ร้องเสียงดังกึกก้อง ก่อนจะปรากกฏสายฟ้าผ่าลงมาจากท้องฟ้า
สายฟ้าผ่าลงตรงที่ร่างของเฉินผิง และตอนนี้เขาก็ได้บรรลุเข้าสู่พลังระดับกึ่งเซียนขั้นที่ห้าแล้ว
เฉินผิงลืมตาขึ้นช้าๆ ประกายอันเฉียบคมแวววาวขึ้นในดวงตาของเขาทั้งสองข้าง
รัศมีของเขาเปลี่ยนไป บ่งบอกได้ถึงก้าวสำคัญอีกก้าวของการเติบโตของเขา การเพิ่มระดับพลังในแต่ละขั้นถือเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญของเฉินผิง
“เฉินผิง!”
สาวๆ พากันเข้ามารุมล้อมเขาด้วยความยินดีทันที
ยี่เหอเดินเข้ามาหาเขาและทักทายอย่างสุภาพ “คุณฟื้นแล้ว คุณเฉิน”
เฉินผิงตกตะลึงเมื่อเห็นยี่เหอปรากฏตัว “ยี่เหอ ทำไมคุณถึงมาอยู่นี่ได้? พิษนั่น..."
ตอนนั้นเองที่เฉินผิงสัมผัสได้ว่ารัศมีของยี่เหอไม่ได้ถูกปิดกั้น เขาฟื้นตัวเต็มที่แล้ว
“ผมหายดีแล้ว ท่านหญิงแห่งเจียหลิงเป็นคนรักษาผมเอง” ยี่เหอกล่าวทันที
“ผมยังไม่ได้มอบยาวิญญาณน้ำแข็งให้เธอเลย แต่เธอรักษาคุณแล้วเหรอ?” เฉินผิงสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ท่านหญิงบอกว่าเธอเชื่อใจคุณ เธอจึงถอนพิษให้ผมหลังจากที่คุณจากไป” ยี่เหอตอบ
เฉินผิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ถ้าฉันกินยาวิญญาณน้ำแข็งเข้าไป ฉันจะอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เธอฟังได้ยังไง? ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ไม่อย่างนั้น ความผิดนี้คงติดตัวฉันไปตลอด
"คุณเฉิน แล้วเราจะจัดการกับหั่วซย่ายังไงดีครับ?” จี้อวิ๋นเอ่ยถาม
เฉินผิงมองร่ายที่ฟกช้ำดำเขียวของหั่วซย่าที่นอนกองอยู่บนพื้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บจนอันตรายถึงชีวิต แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก
“ใครเป็นคนทำเขา?” เฉินผิงสับสนเมื่อเห็นหั่วซย่าถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ
เฉินผิงสังหรณ์ว่าผู้ที่ลงโทษเขาไม่ใช่ยี่เหอ เนื่องจากยี่เหอไม่ใช่คนประเภทที่จะทำพฤติกรรมเช่นนั้น
“เราทำเอง เขาอวดดีนัก พวกเราก็เลยสั่งสอนเรียนให้เขาซักหน่อย!” สาวๆ ต่างพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...