“กำลังโกรธงั้นรึ?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชา
“ไม่ต้องสงสัยเลย!” ดวงตาของหั่วซย่าเบิกกว้างอย่างขัดขืน
“งั้นผมจะให้โอกาสคุณ” เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา “เรามาสู้กัน หากคุณชนะผมได้ ผมจะยอมปล่อยคุณไป แต่ถ้าคุณแพ้ คงนึกถึงผลที่ตามมาออกนะ”
หั่วซย่าผงะกับข้อเสนอนี้ “แกพูดจริงเหรอ?”
เขาคิดว่ามันยากที่จะเชื่อว่าเฉินผิงจะกล้าพอที่จะท้าทายเขาแล้วยอมปล่อยเขาไปหากว่าเขาเป็นฝ่ายชนะ
“แน่นอน เงื่อนไขเดียวคือคุณต้องชนะ” เฉินผิงตอบพร้อมกับพยักหน้า
หั่วซย่าระเบิดเสียงหัวเราะ “แหม่ มันไม่อวดดีไปหน่อยเหรอ? แกอยู่ในระดับกึ่งเซียนขั้นที่สี่เท่านั้น แต่แกกลับกล้าที่จะยื่นข้อเสนอแบบนี้! แกเชื่อจริงๆ เหรอว่าไอ้แก่นั้นจะช่วยแกได้?”
เขาระเบิดรัศมีออกมาทันที
เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บเพียงผิวเผินเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีอันตรายถึงชีวิต
หั่วซย่าคิดว่าความสามารถของเฉินผิงเมื่อครั้งตามหาสมบัติก่อนหน้านี้นั้น เกิดจากการมีผู้อาวุโสของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลที่อยู่ภายในร่างกายของเขา ตอนนี้พวกเขาไม่ได้สื่อถึงกันอีกแล้ว หั่วซย่าจึงเชื่อว่าความแข็งแกร่งของเฉินผิงนั้นไม่มีทางเทียบกับเขาได้
เฉินผิงยิ้มอย่างเย้ยหยันก่อนที่จุติเพลิงจะเบ่งบานและระเบิดออกจากร่างของเขา
จากนั้นเขาก็ปล่อยพลังเตะออกไป
ผั่วะ!
พลังเตะนั่นปะทะเข้าที่ร่างของหั่วซย่า ทำให้เขากระเด็นถอยหลังไปกว่าหลายร้อยเมตร
ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกพื้นจนกลายหลุมขนาดใหญ่ราวกับปล่องภูเขาไฟ
“บัดซบ! แกกล้าดียังไงถึงได้มาลอบทำร้ายฉัน? แกอยากตายมากสินะ!” หั่วซย่าคำรามขณะที่เขาลุกขึ้นยืน
ดวงตาของหั่วซย่าเต็มไปด้วยความอาฆาต ขณะที่เขาเช็ดเลือดที่มุมปาก
เขาดึงดาบออกจากฝัก และพลังแสงอันเจิดจ้ารูปร่างราวกับวงพระจันทร์ก็ปรากฏขึ้นก่อนจะพุ่งตรงไปที่เฉินผิง
แสงนั้นส่องสว่างอย่างมาก และอุณหภูมิก็เพิ่มสูงขึ้นขณะที่มันเข้ามาใกล้
ขณะที่แสงเจิดจ้ากำลังพุ่งเข้ามา เฉินผิงก็โบกมืออย่างรวดเร็วเพื่อเรียกกระบี่พิฆาตมังกรออกมา
ตู้ม ตู้ม ตู้ม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...