หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3055

หั่วซย่าเย้ย “อย่าเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย! แกคิดว่าแกเป็นใคร? ต่อให้ฉันยืนอยู่เฉยๆ และยอมปล่อยให้แกโจมตีฉัน แกก็ไม่มีทางทำร้ายฉันได้!”

แม้เขาจะดูไม่กังวล แต่เขาก็เอาแต่ถอยหนีห่างออกไป

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกงุนงงก็คือ เฉินผิงอยู่ในระดับกึ่งเซียนขั้นที่ห้า แต่รัศมีที่เขาปล่อยออกมากลับเทียบเท่าได้กับขั้นที่เก้า

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนั้นทำให้หั่วซย่ายิ่งไม่เข้าใจระดับพลังของเฉินผิงและต้องคอยระมัดระวังมากขึ้น

“แกไม่ได้เก่งแต่ปากอย่างที่คิด จริงๆ แล้วแกดูค่อนข้างเยือกเย็นนะ น่าเสียดายที่ต่อให้แกจะหนีไปไกลแค่ไหนแกก็ต้องตายอยู่ดี แกไม่ควรทำร้ายคุณหนูเกาเลยจริงๆ” เจตจำนงสังหารหมุนวนอยู่ในดวงตาของเฉินผิง

เขาวางกระบี่พิฆาตมังกรลงและยกมือขึ้น ทันใดนั้น บรรยากาศรอบๆ เขาก็มืดลง

“ฝ่ามืออสนี!” เฉินผิงคำราม เมฆครึ้มสีดำปรากฏขึ้นที่เหนือศีรษะของเขาก่อนที่มันจะแปรสภาพเป็นรูปทรงของฝ่ามือ

มีสายฟ้าฟาดเป็นรอยแยกภายในฝ่ามือนั่น

หั่วซย่ามองดูฝ่ามือบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึมก่อนจะวิ่งออกไป

ช่างน่าเสียดาย ทันทีที่ฝ่ามืออสนีลอยลงมา มันก็โจมตีเข้าใส่หั่วซย่าทันที

ตู้ม!

ทันใดนั้น ก็เกิดรอยฝ่ามือขนาดมหึมาปรากฏขึ้นบนพื้นดิน และร่างของหั่วซย่าก็ถูกฝังลึกอยู่ใต้รอยฝ่ามือนั่น

ฝ่ามืออสนียังคงพุ่งลงมาจากท้องฟ้าราวกับห่าฝน ปะทะเข้ากับร่างของหั่วซย่าอย่างต่อเนื่อง

จนสุดท้าย ร่างของหั่วซย่าก็ถูกฝังลึกลงไปใต้ดินหลายสิบเมตร

เขารู้สึกราวกับว่ากระดูกทั่วทั้งร่างกายของเขากำลังแตกสลาย เลือดไหลนองออกมาจากปาก

ความหวาดกลัวก่อเกิดในดวงตาของเขา เพราะเขาไม่คิดว่าฝ่ามืออสนีของเฉินผิงจะทรงพลังถึงเพียงนี้

หั่วซย่าคลานออกจากหลุมด้วยความพยายามอย่างมาก

เมื่อเขาคลานขึ้นมาถึงพื้นด้านบน เขาก็เห็นเฉินผิงเล็งกระบี่พิฆาตมังกรมาที่เขา

เฉินผิงยกกระบี่ขึ้น หลับตาลง และปลดปล่อยรัศมีพลังอันท่วมท้นออกมา

หึ่ง!

ฉันต้องหนี! ถ้าขืนอยู่ต่อฉันต้องตายแน่นอน!

ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของทุกคน หั่วซย่าได้ละทิ้งความภาคภูมิใจของตนและถอยหนี

เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีนั้นได้ หากฝ่ามืออสนีนับสิบยังเกือบที่จะฆ่าเขาได้ วิชากระบี่ที่โจมตีเข้ามานั้นจะต้องปลิดชีพเขาได้อย่างแน่นอน

เฉินผิงลืมตาขึ้น ส่องประกายอันแสนเย็นยะเยือกไปทั่วพวกเขาทันที

ลำแสงทั้งสามลูกระเบิดจากกระบี่พิฆาตมังกร

ตู้ม!

คมกระบี่ที่อยู่ในมือของร่างเงาพร้อมแล้ว พวกมันทั้งหมดยิงลำแสงไปที่หั่วซย่าพร้อมกัน

ลำแสงสิบลูกพุ่งผ่านความว่างเปล่าราวกับดาวหาง พวกมันวิ่งตรงไปที่หั่วซย่าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีได้ หั่วซย่าจึงได้แต่ร้องคำรามออกมาอย่างขมขื่นและเสกเปลวเพลิงขึ้นมาเพื่อสร้างเป็นเกราะป้องกันรอบตัวเขา