หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3056

ลำแสงทั้งสิบลูกตรงเข้าทำลายม่านพลังของหั่วซย่าอย่างง่ายดายราวกับกระจกที่เปราะบาง

ลำแสงแต่ละลูกเข้าเฉือนร่างของเขาอย่างไร้ความปราณี

ท้ายที่สุดร่างของหั่วซย่าก็ถูกสับจนกลายเป็นชิ้นๆ แม้แต่จิตบรรพกาลของเขาก็ยังต้องถูกหั่นราวกับเป็นลูกเต๋า

ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น

ชั่วขณะนั้น เสียงเดียวที่ทุกคนได้ยินคือเสียงชิ้นเนื้อก้อนน้อยใหญ่ของหั่วซย่าที่ตกลงบนพื้น

เฉินผิงได้ทำตามคำสัญญาที่พูดเอาไว้ว่าจะเอาคืนเป็นสิบเท่า

พลังที่เขาแสดงออกมาทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง โดยเฉพาะความเชี่ยวชาญในการใช้พลังฝ่ามืออสนีและวิชากระบี่เก้าเงา

เขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากผู้อาวุโสแห่งชานเผ่ากายาบรรพกาล

“ไปกันเถอะ คุณเฉิน” ยี่เหอพูดขึ้น

“ผมยังกลับไม่ได้ เนื่องจากพวกมารสวรรค์เบญจธาตุได้แยกกันไป ผมเกรงว่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรคนอื่นๆ อาจตกอยู่ในอันตราย” เฉินผิงขมวดคิ้ว

“ก็แค่ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ทำไมคุณถึงสนใจพวกเขา? มีผู้คนถูกฆ่าตายทุกวันในอาณาจักรนิรันดร์ คุณไม่สามารถช่วยทุกคนได้หรอกนะ คุณเฉิน” ยี่เหอกล่าวแนะนำ

“ผมคงไม่สนใจถ้าเป็นคนอื่นทำ แต่ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ในเมื่อเป็นพวกมารสวรรค์เบญจธาตุ” เจตจำนงสังหารปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินผิง

เขายังคงรู้สึกไม่พอใจกับมารสวรรค์เบญจธาตุสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ขุมสมบัติ

ยี่เหอเลือกที่จะนิ่งเงียบมากกว่าจะเสนอคำแนะนำใดๆ เพิ่มเติม เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ฉันพร้อมจะติดตามเขาไปและยื่นมือเข้าช่วยเหลือทันทีที่เขาต้องตกอยู่ในอันตราย

“งั้นพวกเราก็ออกเดินทางกันเถอะ” เฉินผิงรีบตรงไปยังสถานที่อื่นในดินแดนอุดรวิทูร

ในขณะที่เขากำลังเดินทาง เขาก็ใช้พลังปราณสัมผัสของเขาไปด้วย

เขาเป็นเสมือนเรดาร์ที่กำลังเคลื่อนที่ เขาสัมผัสได้ถึงความวุ่นวายที่อยู่ห่างจากเขาไกลหลายไมล์