หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3056

ลำแสงทั้งสิบลูกตรงเข้าทำลายม่านพลังของหั่วซย่าอย่างง่ายดายราวกับกระจกที่เปราะบาง

ลำแสงแต่ละลูกเข้าเฉือนร่างของเขาอย่างไร้ความปราณี

ท้ายที่สุดร่างของหั่วซย่าก็ถูกสับจนกลายเป็นชิ้นๆ แม้แต่จิตบรรพกาลของเขาก็ยังต้องถูกหั่นราวกับเป็นลูกเต๋า

ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น

ชั่วขณะนั้น เสียงเดียวที่ทุกคนได้ยินคือเสียงชิ้นเนื้อก้อนน้อยใหญ่ของหั่วซย่าที่ตกลงบนพื้น

เฉินผิงได้ทำตามคำสัญญาที่พูดเอาไว้ว่าจะเอาคืนเป็นสิบเท่า

พลังที่เขาแสดงออกมาทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง โดยเฉพาะความเชี่ยวชาญในการใช้พลังฝ่ามืออสนีและวิชากระบี่เก้าเงา

เขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากผู้อาวุโสแห่งชานเผ่ากายาบรรพกาล

“ไปกันเถอะ คุณเฉิน” ยี่เหอพูดขึ้น

“ผมยังกลับไม่ได้ เนื่องจากพวกมารสวรรค์เบญจธาตุได้แยกกันไป ผมเกรงว่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรคนอื่นๆ อาจตกอยู่ในอันตราย” เฉินผิงขมวดคิ้ว

“ก็แค่ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ทำไมคุณถึงสนใจพวกเขา? มีผู้คนถูกฆ่าตายทุกวันในอาณาจักรนิรันดร์ คุณไม่สามารถช่วยทุกคนได้หรอกนะ คุณเฉิน” ยี่เหอกล่าวแนะนำ

“ผมคงไม่สนใจถ้าเป็นคนอื่นทำ แต่ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ในเมื่อเป็นพวกมารสวรรค์เบญจธาตุ” เจตจำนงสังหารปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินผิง

เขายังคงรู้สึกไม่พอใจกับมารสวรรค์เบญจธาตุสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ขุมสมบัติ

ยี่เหอเลือกที่จะนิ่งเงียบมากกว่าจะเสนอคำแนะนำใดๆ เพิ่มเติม เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ฉันพร้อมจะติดตามเขาไปและยื่นมือเข้าช่วยเหลือทันทีที่เขาต้องตกอยู่ในอันตราย

“งั้นพวกเราก็ออกเดินทางกันเถอะ” เฉินผิงรีบตรงไปยังสถานที่อื่นในดินแดนอุดรวิทูร

ในขณะที่เขากำลังเดินทาง เขาก็ใช้พลังปราณสัมผัสของเขาไปด้วย

เขาเป็นเสมือนเรดาร์ที่กำลังเคลื่อนที่ เขาสัมผัสได้ถึงความวุ่นวายที่อยู่ห่างจากเขาไกลหลายไมล์

เมื่อเห็นว่าเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรยอมแพ้ มู่ซย่าก็โบกมือของเขา มีเถาวัลย์จำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นมาจากอากาศและเข้าพันรอบตัวหยวนเป่าทันที

เถาวัลย์นั้นยกร่างของหยวนเป่าขึ้นไปในอากาศ มันเขย่าร่างเขาอย่างแรงพร้อมกับมัดเอาไว้ให้แน่นขึ้น ส่งผลให้หยวนเป่าหายใจได้อย่างยากลำบาก กระดูกของเขาเริ่มแตกหัก

“วิ่งต่อไปไม่ไหวแล้วอย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรัดคอพวกแกจนตายให้หมด!” มู่ซย่าเย้ยขณะยืนอยู่ตรงหน้าหยวนเป่า

หยวนเป่ากัดฟันกรอด เขารู้ดีว่าเรื่องราวของเขาคงจะไม่มีทางจบลงแบบอื่น ต่อให้เขาจะวิ่งหนีต่อไป แต่สุดท้ายเขาก็จะต้องตายด้วยความเหนื่อยล้า เขาต้องการให้ชีวิตของเขาจบลงอย่างรวดเร็วมากกว่า

ด้วยความโกรธแค้นกับท่าทีของหยวนเป่า มู่ซย่าจึงเพิ่มพลังของเถาวัลย์ขึ้นไปอีก

หยวนเป่าถึงกับกระอักเลือดออกมาจนเต็มปาก ซี่โครงของเขาค่อยๆ หักทีละซี่

แม้จะแสนเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ยอมร้องออกมา มีเพียงเหงื่อที่ไหลปกคลุมหน้าผากของเขาเท่านั้น

เขารู้ดีว่าเขาคงไม่รอดเป็นแน่ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงไม่อยากตายแบบน่าสมเพช