หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3071

ตอนที 3071 ความเสียใจ ทันทีที่หู่ป้านได้ยินดังนั้น เขาก็ตระหนักได้ทันที
ตอนนี้ยี่เหอได้สญเสียวรยุทธ์และวิชาความสามารถไปหมด แล้ว ไม่ปีอะไรทฉันจะต้องกลัวเขาอีก!
เมื่อคิดเซ่นนั้น ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเขาก็หายไป โดยพลัน
ทันใดนั้น เขาก็พูดออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย่อ หยิ่งจองหอง “ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะกล้ากลับมาทั้งๆ ที่สูญ เสียวรยุทธ์ไปจนหมดแล้ว ฝ่าบาท แต่เมื่อคิดถึงความล้มพันธ์ ของเราตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะไว้ขีวิตท่าน ถึงยังไงท่านก็ต้องตามหาองค์หญิงยิ่ซาและยอมจัดงานอภิเษก สมรสให้กับข้า ถ้าเป็นแบบนั้น ท่านก็จะได้เป็นพ่อตาของข้า และสามารถเพลิดเพลินไปกับขีวิตในนครแห่งจักรวรรดิอสรต่อ ไปได้”
เมื่อเห็นท่าทางของขายผู้นี้ ยี,เหอก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากยิ้มอย่าง เยาะเย้ย
“เจ้าอยากแต่งงานกับยิ่ขาอย่างนั้นเหรอ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร กัน?” สายตาของยิ่เหอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ก่อนที่เขา จะโบกมือออกไป
จู่ๆ รัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พวยพุ่งออกมา ก่อนที่ร่างของ นายพลคนหนึ่งจากนครหมีงลี่ที่เพิ่งเตือนทู่ป้านว่าไม่ต้องกลัวก็ ต้องระเบิดออกโดยไม่ทันได้มีเวลาตั้งตัว
ชั่วพรึบตา ละอองฝอยของเลือดก็ฟ้งกระจายไปทั่วพระราขวัง นายพลจากนครหมีงลี่ผู้โขคร้ายสลายหายไปในอากาศทันที เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หู้ป้านก็ถึงกับตกตะลึง
เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่ายี่เหอจะหื้เนพลังและวรยุทธ์กลับมา แม้แต่สีหน้าของเหล่านายพลคนอื่นๆ จากนครหมีงลี่ก็เปลี่ยน ไปเซ่นกัน
เมื่อยิ่เหอพื้นคืนพลังและความสามารถ คนไร้ค่าเหล่านี้ก็ไม่อาจ ต่อกรกับเขาได้
พวกเขาต่างมองหน้ากัน ก่อนจะพากันวิ่งหนีออกไปอย่างคิด ชีวิต
สิ่งที่พวกเขาต้องการคือหนีไปจากที่นึ่เท่านั้น ตราบใดที่พวกเขา สามารถกลับไปยังนครหมีงลี่ได้ พวกเขาก็คงจะปลอดภัย
ยิ่เหอเพียงแต่เผ่าดูอย่างนึ่งเฉยขณะที่พวกเขาวิ่งหนี
ทันใดนั้น ก็ปรากฏคลื่นรัศมีพุ่งออกมาจากยิ่เหอ เหล่านายพลที่ หนีเอาชีวิตรอดรู้สึกถึงแรงกดอันมหาศาลบนน่าของพวกเขา ก่อนที่พวกเขาจะล้มหน้าคะมำกับพื้น
แรงกดนั้นมหาศาลราวกับมีภูเขาตกลงมาใส่พวกเขา แม้ว่าจะ พยายามมากมายเพียงใด แต่พวกเขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นมายีน ได้เลย
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พวกนายพลจากนครหมีงลี่ จำนวนหนึ่งที่ทนต่อแรงกดดันของรัศมีพลังไม่ไหวจนร่างกาย ระเบิดออกและเลือดแตกกระเซ็นเซ่นกัน
ยิ่เหอแทบไม่ต้องกระดิกนิ้วของเขาเสียด้วยซํ้า ซ่องว่างความ สามารถระหว่างพวกเขานั้นแตกต่างกันมากจนเกินไป
ขณะที่ทู่ป้านกำลังมองดูภาพที่ปรากฏตรงหน้า ทั่วทั้งร่างกาย ของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง ตุ้บ!
เขาคุกเข่าลงบนพื้นและเริ่มร้องขอความเมตตาอย่างสิ้นหวัง
“โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยฝ่าบาท! โปรดเมตตาข้าด้วย! ที่ข้าทำไป นั้นเป็นเพราะข้าถูกลี่ซิงหลอกใข้ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลยนะ ฝ่า บาท!”
เขากราบวิงวอนร้องขอชีวิตต่อราขาของเขาอย่างร้อนรน
น่าเสียดายที่ในสายตาของยี่เหอหาได้มีความเห็นอกเห็นใจไม่ เขาไม่มีวันให้โอกาสคนทรยศอย่างทู่ป้านได้อีก เขาผายฝ่ามีอออกไป ก่อเกิดแรงดูดอันมหาศาลจนทำให้ทู่ป้าน ลอยเข้ามาหาเขา
เข้าคว้าที่คอเสื้อของทู่ป้านเอาไว้แน่นจนไม่สามารถแม้แต่จะ ดิ้นรนขัดขืนได้
ยี่เหอยกร่างของเขาลอยขึ้นพร้อมกับเดินออกจากพระราขวัง ในทุกๆ ที่ที่เขาไป เหล่าทหารยามของนครแห่งจักรวรรดิอสูร ต่างคุกเข่าให้แก่เขาด้วยความเคารพ
เขาเดินต่อไปจนเลยประตูเมืองก่อนจะหยุดลง
ณ ขณะนั้น ใบหน้าของทู่ป้านซีดเผือดราวกับแผ่นกระดาษขาว เขาไม่รู้เลยว่ายี่เหอกำลังคิดจะทำอะไรกับเขา
อันที่จริงแล้วกางเกงของเขาเปียกข่มไปด้วยบิสสาวะ
“ทหาร!” ยิ่เหอคำราม เหล่าทหารองครักษ์จำนวนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาและคุกเข่าต่อหน้า เขาทันที
เขาออกคำสั่งว่า “จงเอาเจ้าคนทรยศนี้ไปแขวนไว้ที่ประตูเมือง ข้าอยากให้เขาถูกแขวนเอาไว้แบบนั้น เพื่อให้เขาเป็นตัวอย่างที่ คอยยํ้าเตือนแก่คนอื่นๆ ถึงผลที่ตามมาหากคิดจะเป็นคน ทรยศ”
จากนั้นเขาก็โยนทู่ป้านลงกับพื้น
ทันทีที่ทู่ป้านได้ยินเซ่นนั้น ความตื่นตระหนกก็ท่วมท้นจิตใจเขา ทันที สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงแค่ความตายที่รวดเร็วเท่านั้น เขา ไม่ต้องการถูกแขวนประจานไว้ที่ประตูเมืองไปตลอดและถูก บังคับให้มีชีวิตอยู่ต่อไปในขณะที่ทุกคนเยาะเย้ยเขา
“ไม่... ไม่...ฆ่าข้าเถอะ ฝ่าบาท ได้โปรดฆ่าข้าเถอะ!” เขา ตะโกน
เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่ายิ่เหอจะปลิดชีพเขา
อย่างไรก็ตาม ยิ่เหอไม่หันมองเขาแม้แต่เพียงหางตา องค์ราขา เพียงแค่หันหลังและมุ่งหน้ากลับไปที่นครแห่งจักรวรรดิอสูร เท่านั้น
ทู่ป้านหวังจะวิ่งตามเขาไป แต่ก็ต้องถูกกลุ่มทหารองครักษ์ตรึง เอาไว้ ก่อนที่เขาจะถูกนำตัวไปแขวนไว้ที่ประตูเมือง
นับจากนี้ต่อไป เขาจะต้องตากลมตากฝนและแสงแดดที่แผด เผาไปชั่วกัปชั่วกัลป้ เขาต้องทนต่อความทุกข์ทรมานอย่างแสน สาหัสกับชีวิตที่เหลืออยู่
แม้ขณะนั้นความรู้สึกเสียใจจะเอ่อล้นในตัวเขาเพียงใด แต่มันก็ สายเกินไปเสียแล้ว