หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3072

ตอนที่ 3072 จม
 ขณะเดียวกัน เฉินผิงอยู่บนเรือเหาะพร้อมกับจี้อวิ๋นที่กำลังมุ่ง หน้าไปยังทะเลโม่ไห่
เนื่องจากระยะทางที่ค่อนข้างไกล ประกอบกับสภาพและขนาด ของเรือเหาะ ทำให้การเดินทางของพวกเขาเป็นไปอย่างล่าข้า
ขณะที่อย่บนเรือเหาะ เฉินผิงใข้ประโยขน้จากข่วงเวลาพักผ่อน อันมีค่าน้นด้วยการดิ่งลึกลงไปจัดการกับจุติรัศมีของเขา
ในระหว่างการเดินทางไปยังดินแดนอุดรวิทูรของเขาในครั้งนี้ เขาได้จุติภูมิและจุติรัศมีมามากมาย กอได้วาเป็นผลตอบแทนที่ ยิ่งใหญที่สุดของเขา
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังได้ครอบครองแส้ปราบมารอีกด้วย อาวุธ คักดิ่สิทธเข่นนี้จะมีประโยขน้เป็นอย่างมากในยามที่เขาต้อง เผขิญหน้ากับพวกมาร
เขานั่งขัดสมาธิและหลับตาพร้อมกับจิตสำนึกของเขาก่อนจะ เข้าไปสู่จุติภูมิ
ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่กลุ่มดาราจักรที่พร่างพราวและเหล่า ดวงดาวที่ล่องประกายน้อยใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน จู่ๆ อาการ ปวดหัวก็เข้าโจมตีเขา
ด้วยพื้นที่แห่งจุติภูมิอันกว้างใหญ่และแสงของดวงดาวมากมาย ฉันจะต้องทำความเข้าใจจุติรัศมีมากมายแค่ไหนถึงจะสามารถ หยั่งรู้ทั่วทั้งกาแล็กซีได้?
“คุณเฉิน”
หลังจากที่จิตสำนึกของเขาได้เข้าสู่จุติภูมิแล้ว จู่ๆ เจ่อเยิ่ยนก็ เรียกเขา
"อะไรรึ?11 เฉินผิงถามพร้อมหันไปหามารผู้นั้น
“เนื่องจากจุติรัศมีของคุณนั้นกว้างใหญ่ คุณเฉิน ผมขอยืมพลัง จุติเพลิง'ของคุณมาฝึกฝน'ได้1หรือเปล่าครับ? ผมสาบานเลยว่า ผมไม่ได้มีแรงจูงใจและไม่คิดทรยศหักหลังคุณอย่างแน่นอน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผม!แล้วว่าคุณไมใช่คนธรรมดา แต่ เป็นยักษใหญ่ในหมู่มนุษย์ ดังน้นมันจึงนับเป็นเก็ยรติอย่างยิ่งที่ ได้'รับ1ใช้คุณ!” เจ่อเยี่ยนกล่าวอย่างจริงใจ
แม้ว่าเจ่อเยิ่ยนจะเป็นเพียงแค่วิญญาณคักดิ่สิทธที่หลงเหลืออยู่ ในทะเลจิตสำนึกของเขา แต่ตราบใดที่อีกฝ่ายเต็มใจ เฉินผิงก็ สามารถปล่อยคนผู้นี้ไปได้ทุกเมื่อ
สิ่งเดียวที่เจ่อเยี่ยนต้องการก็คิอการด้นหาร่างเนื้อหรือยา รวบรวมวิญญาณ เมื่อนั้นเขาก็จะสามารถหื้เนตัวได้อย่างเต็มที่
ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการเสียเวลาไปกับการฝึกบำเพ็ญฌานโดย
ส่วนใหญ่แล้ว เป็นเพราะจุติเพลิงของเฉินผิงนั้นสามารถช่วย เพิ่มความสามารถของเขาได้อย่างรวดเร็วเนื่องจากเขาเป็น ปีศาจไฟนรกและยังได้ฝึกฝนวิชาที่เกี่ยวกับไฟอีกด้วย
“ตกลง ผมอนุญาต ตราบใดที่คุณติดตามผมอย่างจงรักภักดี ผม จะหาทางฟ้นพ่ร่างกายของคุณเอง” เฉินผิงตอบตกลงทันที
“ขอบคุณครับ คุณเฉิน! ผมพร้อมทำทุกอย่างเพื่อคุณ ไม่ว่าจะ ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” เจ่อเขี่ยนใหคำปฏิญาณพร้อมสีหน้า ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เวลาผ่านล่วงเลยไปครู่หนึ่งก่อนที่เฉินผิงจะถูกผลักออกจาก ทะเลจิตสำนึกด้วยเสียงตะโกนของจี้อวิ่น
ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เขาก็พบกับความมีดอันกว้างใหญ่ที่ทอด ยาวอยู่เบื้องหน้าเขาหลายร้อยไมล์ “นี่มันอะไรกัน?” ความรู้สึกประหลาดใจท่วมทันในจิตใจเขา
“เรามาลิงทะเลโม่ไห่แล้วครับ คุณเฉิน ความมีดอันกว้างใหญ่นี้ ไม่ใช่สิ่งอีนใด แต่มันคือทะเลโม่ไห่” จี้อวิ๋นตอบ
เมื่อมองดูใกล้ๆ เฉินผิงก็พบว่าแท้จริงแล้วมันคือมหาสมุทรอัน กว้างใหญจริงๆ เพียงแต่นํ้าทะเลกลับกลายเป็นสีคำสนิทที่แผ่ ขยายออกไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา ไม่นานเรือเหาะก็ค่อยๆ ร่อนลงและจอดในสถานที่ที่ดูเหมือน เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง แม้ว่าที่แห่งนี้จะมีบ้านเรือนอยู่หลายหลัง แต่ทุกหลังก็ค่อนข้างทรุดโทรม
ณ จัตุรัสกลางเมืองมีเรือเหาะขนาดมหึมาหลายสำจอดอยู่ ซึ่ง ทั้งหมดล้วนเป็นของสำนักเฟยเทียน
เนื่องจากน่านฟ้าเหนือทะเลโม่ไห่เป็นเขตห้ามบิน พวกเขาจึงไม่ สามารถเดินทางข้ามได้โดยตรงและทำได้เพียงหยุดอยู่ที่แห่งนี้
เมื่อเรือเหาะที่เฉินผิงโดยสารพร้อมกับคนอื่นๆ มาถึง ศิษย์ของ สำนักเฟยเทียนที่คอยเผิาเรือเหาะก็รืบวิ่งมาทันที “คุณจี้!” ศิษย์ของสำนักเฟยเทียนกล่าวทักทายด้วยความ เคารพ
“ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับพ่อของผมเลยเหรอ?” จี้อวิ๋นถามด้วย สีหน้าเคร่งเครียด
ศิษย์คนนั้นส่ายหัว “เรายังไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับท่านผู้เฒ่าจี้เลย ครับ แต่มีข่าวลือว่าเรือวิญญาณที่พวกเขาใช้ได้จมลงกลาง ทะเลโม่ไห่แล้วครับ”
ทันทีที่จี้อวิ่นได้ยินเข่นนั้นร่างกายของเขาก็ถึงกับสั่นเทา แต่เขา ก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความเศร้าโศกภายในจิตใจ เขา รู้ดิว่าเขาไม่สามารถล้มลงได้เพราะในตอนนี้ทั้งสำนักเฟยเทียน
ต้องขึ้นอยู่กับเขา
“เล่าทุกอย่างให้ฉันพีงอย่างละเอียดทีสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น อย่า บอกนะว่าสำนักประตูเมฆาสามารถข้ามทะเลโม่ไห่ได้ตาม ต้องการ?”
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสำนักประตูเมฆาถึงไม่เป็นอะไรในขณะที่ เรือวิณณาณของพ่อของเขากลับจมลง