แม้ว่าจะเป็นที่รู้โดยทั่วกันว่าเต่าศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่สัตว์ที่มีนิสัยดุร้าย แต่มันก็เป็นความพยายามที่ยากลำบากที่จะฝึกมันให้เชื่องได้
ทว่ากลับมีชายคนหนึ่งใจร้อนจนต้องพุ่งตัวลงไปในน้ำ
น้ำในทะเลโม่ไห่นั้นมีสีดำทะมึนจนราวกับการดำดิ่งลงไปในขวดน้ำหมึกก็ไม่ปาน
อย่างไรก็ตาม ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้นไม่ได้ลงไปในน้ำ หากแต่เป็นบนหลังของเจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์แทน
เต่าศักดิ์สิทธิ์ไม่เหมือนกับสัตว์อสูรชนิดอื่น พวกมันไม่ตอบโต้ใดๆ
เมื่อมีผู้ฝึกบำเพ็ญฌานอยู่บนหลัง มันก็เริ่มว่ายออกไปในทะเลโม่ไห่ทันที
เจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวนั้นดูตื่นเต้น บนกระดองที่มีรูปแบบคล้ายกระดานหมากรุกของมันได้เรืองแสงออกมาจางๆ
เต่าศักดิ์สิทธิ์ว่ายผ่านน้ำทะเลไปมาอย่างรวดเร็ว ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานถูกเหวี่ยงไปมาราวกับว่าเขาติดอยู่ในความโกรธเกรี้ยวของคลื่นยักษ์
เขาตอบโต้มันโดยการหยิบดาบยาวที่ดูธรรมดาเล่มหนึ่งขึ้นมา เขาชูมันขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะแทงมันลงไปที่กระดองของเจ้าเต่าอย่างดุร้าย
เขาตั้งใจแทงดาบเสียบไว้บนกระดองเต่าเพื่อที่เขาจะได้มีบางอย่างที่จับยึดไว้ได้
เมื่อผู้คนบนเรือวิญญาณเห็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานพยายามเจาะที่กระดองของเต่า พวกเขาจึงเริ่มตะโกนออกมา “หยุดนะ!” พวกเขาตะโกน “อย่าใช้กำลังกับเต่าศักดิ์สิทธิ์ ไม่อย่างนั้นจะเกิดปัญหา!”
ทว่าคำเตือนนั้นมันได้สายเกินไปเสียแล้ว ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้นได้แทงดาบของเขาทะลุกระดองเต่าเรียบร้อย
ชายคนนั้นเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานในระดับกึ่งเซียนขั้นที่เจ็ด และพลังความแข็งแกร่งที่เขาใช้แทงดาบลงไปนั้นเทียบเท่ากับแรงกดอันมหาศาลหลายพันปอนด์
เต่าศักดิ์สิทธิ์ส่งเสียงกรีดร้องจนเสียดหู แสงจากกระดองของมันพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าจนสว่างไสว ราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังระเบิดออก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...