หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3082

นั่นเป็นสาเหตุที่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทำการต่อสู้บนเรือลำนี้ นอกจากนี้ คงไม่มีผู้ใดยอมเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงจนถึงขั้นเริ่มต้นทะเลาะวิวาทกัน

เมื่อได้รับรู้และเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานอีกหลายคนก็กระโดดลงจากเรือวิญญาณเพื่อพยายามฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ให้เชื่องเพื่อที่จะได้ขี่มัน

ทันทีที่พวกเขาร่อนลงบนกระดองของเจ้าสัตว์อสูร มันก็ส่งเสียงร้องออกมาก่อนจะพุ่งข้ามผ่านทะเลโม่ไห่พร้อมกับพาผู้ฝึกบำเพ็ญฌานไปด้วย

คลื่นขนาดมหึมาซัดสาดเข้าใส่ ส่งผลให้พวกเขาหลายคนตกลงไปในน้ำทะเลอันมืดมิด

พวกที่ตกลงไปต่างรีบปีนกลับขึ้นไปบนเรือวิญญาณ จากสีหน้าที่เจ็บปวดของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าน้ำในทะเลโม่ไห่นี้มีสารพิษบางอย่างอยู่จริงๆ

เนื่องจากกลุ่มคนที่ตกลงไปในน้ำนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือร้ายแรงมากนัก เหล่าผู้ที่เห็นเหตุการณ์จึงรู้สึกโล่งอก

คงจะเป็นเรื่องน่ายินดีไม่น้อย หากพวกเขาสามารถฝึกสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นี้ให้เชื่องได้

ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานหลายคนกระโดดลงจากเรือวิญญาณ จนมีคนยืนอยู่บนหลังของเต่าศักดิ์สิทธิ์ทุกตัวที่ล้อมรอบเรือ

เมื่อมีผู้ฝึกบำเพ็ญฌานอยู่บนกระดอง เต่าศักดิ์สิทธิ์ก็แล่นข้ามพื้นผิวมหาสมุทร บังคับให้เรือวิญญาณต้องหยุดชะงัก

ชายในชุดคลุมแปดเอกลักษณ์ถอนหายใจยาวเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า

ไม่มีใครรู้เลยว่าผลสุดท้ายพวกเราจะต้องลงเอยยังไง หากเต่าศักดิ์สิทธิ์พวกนี้ยังพาเราต่อไปแบบนี้? คงเป็นอันตรายถึงชีวิตหากเราต้องหลงทางในทะเลโม่ไห่นี้!

แต่ถึงกระนั้น ไม่นานเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานก็ปีนกลับขึ้นมาบนเรือด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ ไม่มีใครสามารถฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์พวกนี้ให้เชื่องได้

“คุณช่วยฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ให้เชื่องได้มั้ย เฉินผิง?” เกาฉี่หลานถามเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย

หัวใจของเฉินผิงแทบละลายเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เขินอายต่อหน้าโจวไท่

ปกติแล้วเกาฉี่หลานจะเป็นคนที่เย็นชาและฉุนเฉียว รัศมีพลังอันเยือกเย็นที่เธอเปล่งออกมาทำให้คนส่วนใหญ่หวั่นเกรง

แต่เมื่ออยู่กับเฉินผิง เธอกลายเป็นหญิงสาวที่สุภาพเรียบร้อย

ในเมื่อฉันเลือกที่จะติดตามเขาแล้วฉันจึงต้องทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้เขารู้สึกพอใจ

เขาคือคนที่สังหารคนรับใช้และบอดี้การ์ดอีกสองของฉันจนตายที่ท่าเรือ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวไท่ก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ “หึ! ทำไมผมจะต้องกลัวเขาด้วย? ตระกูลโจวไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นในบริเวณนี้ ฉันเพียงแต่ไม่พอใจที่เรื่องที่ท่าเรือนั้นทำให้พวกเราออกเดินทางกันล่าช้า เอาไว้เรากลับถึงฝั่งเมื่อไหร่ ฉันจะปลิดชีพตาแก่นั้นเอง!”

โจวไท่จะไม่ยอมให้เกาฉี่หลานเห็นความกลัวของเขา

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานจะได้ยินคำพูดนั้น ขณะที่เขากวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อมองโจวไท่

แววตาอันน่าสะพรึงกลัวของของชายชราที่จับต้องมาทำให้โจวไท่สั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง ทันใดนั้น คิ้วของเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับเขากระโดดลงจากเรือวิญญาณแทน

ทันทีที่ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานลงจากเรือไปอย่างปลอดภัยแล้ว โจวไท่จึงกล้าเช็ดเหงื่อที่คิ้วของเขา

“ชายชราผู้นี้เป็นใครกันแน่ ถึงทำให้คุณกลัวได้ถึงขนาดนี้?” เฉินผิงถามโจวไท่ด้วยรอยยิ้ม

โจวไท่ละทิ้งการเสแสร้งทั้งหมด “ชายชราคนนั้นคือผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน เป็นผู้ที่ยากจะเข้าใจและไม่อาจคาดเดาได้ สิ่งเดียวที่เรารู้เกี่ยวกับเขาก็คือเขามีความโหดร้ายอย่างที่สุด ฉันเคยได้ยินมาว่าเขากินหัวใจของพวกเด็กๆ ด้วย”