หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3083

“เขากินหัวใจของเด็กด้วยอย่างนั้นเหรอ? เป็นไปได้มั้ยว่าชายชราคนนั้นจะเป็นสัตว์อสูรที่แปลงกายมาหรือเป็นผู้ฝึกวิชามาร?” เกาฉี่หลานถามด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

จะไม่ว่าเหตุผลใด การกระทำดังกล่าวนั้นน่ากลัวเกินไป ไม่มีมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนใดที่จะทำเช่นนั้น

โจวไท่ส่ายศีรษะ “ผมเองก็ไม่แน่ใจ ไม่มีใครรู้ว่าชายคนนั้นเป็นเผ่ามารหรือไม่ รัศมีของเขานั้นแปลกประหลาดมาก”

“แปลกประหลาด?” เฉินผิงถึงกับผงะ

เขาไม่เข้าใจว่ารัศมีของใครคนหนึ่งจะมีความแปลกประหลาดได้อย่างไร

โจวไท่อธิบายว่า “ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานผู้นี้มีรัศมีที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา พลังที่คุณสัมผัสได้จากเขาในวันนี้จะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงในวันพรุ่งนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว จริงเหรอเนี่ย? เรื่องแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้จริงๆ เหรอ?

ทุกคนย่อมมีรัศมีที่เป็นเอกลักษณ์ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่คุ้นเคย ต่อให้ใบหน้าของอีกฝ่ายจะถูกผ้าคลุมหน้าไว้แต่มันก็ยังสามารถแยกแยะตัวตนของพวกเขาได้ด้วยการตรวจสอบรัศมีของพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้จงใจปกปิดหรือเปลี่ยนแปลงมัน

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกแยะตัวตนของใครคนหนึ่งด้วยรัศมีของพวกเขา หากพวกเขาสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ตามต้องการ

หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นเหมือนกับฉันที่มีรัศมีของเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันถึงสามเผ่าพันธุ์อยู่ในร่างกายของเขา? ขณะที่เฉินผิงกำลังครุ่นคิด ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็ร่อนลงบนหลังของเต่าศักดิ์สิทธิ์แล้ว

“ที่รัก เรามาขี่รถเล่นกันดีกว่า” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานนั่งขัดสมาธิบนหลังเต่าศักดิ์สิทธิ์ด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลาย

อย่างไรก็ตาม เจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์กลับร้องคำรามและพุ่งไปข้างหน้า มันเหวี่ยงตัวไปรอบๆ เพื่อพยายามไล่ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานให้ออกจากกระดองของมัน

ถึงกระนั้น ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานยังคงนั่งนิ่งราวกับว่าเขาติดอยู่กับกระดองเต่า

เจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์พยายามดิ้นรนเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง มันเริ่มเคลื่อนไหวช้าลงทีละน้อย แต่ก็ยังไม่สามารถสลัดผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานออกจากหลังของมันได้

แม้จะเหนื่อยล้า แต่เต่าศักดิ์สิทธิ์ก็ยังไม่มีท่าทียอมแพ้และพยายามดิ้นรนต่อไป

ผู้คนต่างรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานสามารถปราบพยศของเจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์ลงได้

แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีผู้เห็นเหตุการณ์หลายคนที่จำผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานได้ ซึ่งแม้แต่พวกเขาเองก็ยังต้องรู้สึกประหลาดใจเช่นกันเพราะชื่อเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก แม้ว่าเขาจะโหดเหี้ยม แต่เขาก็สามารถปล่อยรัศมีที่อ่อนโยนออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ในขณะนั้นเอง ก็มีชายคนหนึ่งอายุประมาณสามสิบพร้อมด้วยสายตาที่ดูหม่นหมองกระโดดลงมาจากห้องโดยสารชั้นบนที่หรูหราที่สุดบนเรือและพูดว่า “สมคำร่ำลืมจริงๆ คุณผู้อาวุโสโหมว! ด้วยรัศมีที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของคุณ หากคุณสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของคุณได้ตามต้องการ ก็จะไม่มีใครจำคุณได้”

ทันทีที่ผู้มาใหม่ปรากฏตัว หลายคนก็รีบหลีกทางให้พร้อมกับแสดงความเคารพอย่างสุดซึ้ง

แม้แต่สีหน้าของโจวไท่ก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“คุณรู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?” เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทีที่เปลี่ยนไปของโจวไท่และคนอื่นๆ เฉินผิงจึงรู้ได้ทันทีว่าตัวตนของคนผู้นี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“แน่นอน ผู้ชายคนนี้มีนามว่าเย่เฟิงชิง เขาเป็นหนึ่งในหัวหน้าสาขาย่อยของสมาพันธ์ผนึกมาร ซึ่งส่วนใหญ่เขามีหน้าที่รับผิดชอบในการกำจัดผู้ฝึกวิชามารที่ปรากฏตัวในบริเวณนี้เป็นหลัก” โจวไท่กระซิบ