หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3086

ฝ่ายเฉินผิงเองก็ยืนอย่างมั่นคงบนหลังเต่าศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน เห็นได้ชัดว่ามันว่ายน้ำด้วยความเร็วที่มากกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวอื่น

ในขณะที่เต่าศักดิ์สิทธิ์กำลังว่ายน้ำ มันได้กระโจนขึ้นลงไปมาพร้อมกับส่งเสียงร้องคำรามออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

“รอดูให้ดีนะ ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานกระจอกๆ คนนี้ไม่มีทางทนได้ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ”

“หนึ่งนาที? ตลกน่า! ฉันพนันได้เลยว่าใช้เวลามากที่สุดก็แค่สามสิบวินาทีเท่านั้นแหละ!”

“ต้องยอมรับเลยว่าเจ้าหนุ่มนี้กล้าหาญจริงๆ ความสามารถของเขาอยู่แค่ในระดับกึ่งเซียนขั้นที่ห้าเท่านั้น แต่เขาก็ยังกล้าที่จะลองฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวที่ใหญ่ที่สุด!”

เมื่อฝูงชนเห็นเฉินผิงถูกเต่าศักดิ์สิทธิ์พาตัวไป พวกเขาก็เริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง

“เขาคงทนอยู่ได้ไม่เกินยี่สิบวินาที ผมเคยสัมผัสถึงพลังของเต่าศักดิ์สิทธิ์นี้ด้วยตัวเองมากแล้ว!” เย่เฟิงชิงพูดแทรกขึ้น

เขาพูดเช่นนั้นเพราะต้องการกอบกู้ความภาคภูมิใจของเขา

เขาได้เคยโอ้อวดว่าสามารถฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้ให้เชื่องได้ แต่สุดท้ายเขากลับต้องคว้าน้ำเหลว นับเป็นสิ่งที่น่าอับอายอย่างยิ่ง

เมื่อฟังคำพูดของเขา ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

ชั่วเวลานั้น ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่เฉินผิง ทำให้ความสนใจไปที่จิ้นตงลดน้อยลง ถือเป็นการช่วยลดความเสี่ยงที่เขาจะโดนเปิดเผยตัวตนได้อย่างมาก

แต่ถึงอย่างไร เขาก็ไม่อาจกระทำการโดยประมาทได้ เขาพยายามปิดกั้นรัศมีพลังของตนและอยู่บนหลังของเจ้าเต่าโดยใช้พละกำลังเพียงอย่างเดียว

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงไม่ได้ใช้ศิลปะการต่อสู้เพื่อช่วยในการทรงตัวบนหลังเต่าเหมือนเช่นคนอื่นๆ แต่เขากลับกำจัดรัศมีพลังทั้งหมดออกไปและค่อยๆ นั่งลงบนกระดองของมัน

จากนั้น เขาเริ่มลูบไล้ที่กระดองของมันเบา ๆ ราวกับกำลังลูบหัวของเด็กน้อยคนหนึ่ง โดยหวังว่ามันจะช่วยลดการต่อต้านของเต่าศักดิ์สิทธิ์และชะลอความเร็วลง

เป็นขณะเดียวกันที่ร่างกายของเขาเริ่มเปล่งแสงอันบริสุทธิ์ออกมา แม้ว่ามันจะไม่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับแสงของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานที่สามารถส่องสว่างไปถึงทุกคนได้ แต่มันก็ให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนที่มากกว่า

เพียงไม่นาน เต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวใหญ่ก็ถูกแสงนั้นปกคลุมจนทั่วทั้งตัว ภายใต้อิทธิพลของแสงนั่น มันก็ค่อยๆ ลดความเร็วลง

ทุกคนต่างประหลาดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า

“ยิ่งขนาดของเต่าศักดิ์สิทธิ์ใหญ่เท่าไหร่มันก็ยิ่งฉลาดมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นการสื่อสารผ่านพลังปราณสัมผัสนั้นจึงจำเป็นต้องได้รับการยอมรับจากเต่าศักดิ์สิทธิ์”

“ดูท่าแล้วเจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้คงไม่อยากถูกฝึกให้เชื่องโดยผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่ห้า มิฉะนั้น มันคงเป็นการทำลายความภาคภูมิใจของมัน”

“ฮ่าฮ่า... ยังไงพวกมันก็เป็นแค่สัตว์เท่านั้น ทำไมมันต้องสนใจเรื่องความภาคภูมิใจด้วยล่ะ?”

มีคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหลังจากเรียกเต่าศักดิ์สิทธิ์ว่าเป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่ง

ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกมา ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่ส่งเสียงหัวเราะเมื่อครู่

ดูเหมือนว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้นจะรู้ตัวว่าเขาพูดผิด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว ที่ใต้ท้องเรือ มีเต่าศักดิ์สิทธิ์สองตัวตบเข้าที่น้ำทะเลก่อนจะกระโดดขึ้นมาราวกับว่ามันสามารถบินได้

ทันใดนั้น เสาน้ำขนาดใหญ่สองต้นก็พุ่งเข้าใส่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้นทันที