หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3087

ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้นก็ถูกกระสุนน้ำสีดำสนิทกระแทกเข้าใส่จนตกลงไปในทะเลโม่ไห่ โดยไม่ทันมีโอกาสได้ตอบโต้ใด

เพียงแค่ชั่ววินาทีสั้นๆ เท่านั้นที่เขาพยายามดิ้นรนและลอยอยู่ในน้ำก่อนจะหายตัวไปในความมืดมิดของทะเลโม่ไห่อย่างไร้ร่องรอย

“งี่เง่าอะไรเช่นนี้ เขากล้าดูถูกเต่าศักดิ์สิทธิ์ด้วยการเรียกพวกมันว่าเป็นสัตว์ธรรมดาได้ยังไงกัน? เขาคงจะเบื่อชีวิตตัวเองซะแล้วสินะ”

“เต่าศักดิ์สิทธิ์พวกนี้ได้พัฒนาความนึกคิดขั้นสูงมาอย่างยาวนาน เขาคิดว่าพวกมันไม่เข้าใจภาษาของเราเพียงเพราะพวกมันไม่ได้มีรูปร่างเป็นมนุษย์เท่านั้นหรอ?”

พวกเขาไม่เพียงมองดูการตายของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและโหดร้ายอย่างไม่สนใจใยดี ในทางกลับกัน พวกเขากลับหัวเราะเยาะอย่างยินดี ไม่มีแม้ร่องรอยของความโศกเศร้าใดในหมู่พวกเขา

เต่าศักดิ์สิทธิ์นั้นทรงพลัง และพวกมันก็ไม่เคยโจมตีมนุษย์เพียงเพราะคำยั่วยุ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานส่วนใหญ่เริ่มชื่นชอบในตัวพวกมัน

แม้ว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานจะเสียชีวิตคาที่ แต่ฝูงชนก็เชื่อว่าเป็นการสมควรแล้วเพราะเขาได้พูดจาเสียมารยาทต่อสิ่งมีชีวิตที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้

ในขณะที่ผู้คนจำนวนมากกำลังพูดคุยเกี่ยวกับความตายอันน่าสยดสยองของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้น เต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวใหญ่ยักษ์ก็ได้พาเฉินผิงไปไกลกว่าห้ากิโลเมตรแล้ว

ฝูงชนต่างเพ่งสายตาไปอย่างมุ่งมั่นและตั้งใจที่พื้นผิวทะเลเพื่อมองหาเฉินผิง แต่มันก็ไม่มีประโยชน์

เมื่อฝูงชนตระหนักได้ว่าไม่พบเฉินผิง พวกเขาต่างก็ถอนหายใจด้วยความเสียดาย

“ช่างโง่เขลาเหลือเกินที่ยอมสละชีวิตตนเองเพื่อฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ให้เชื่อง”

“แน่นอนว่าเขาประเมินพลังของตัวเองสูงเกินไป เขาอยู่ในระดับกึ่งเซียนขั้นที่ห้าเท่านั้น แต่เขายังกล้าไปลองฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ แถมยังเป็นตัวที่ใหญ่ที่สุดอีกต่างหาก!”

“แล้วถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนั้นสามารถฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวที่ใหญ่ที่สุดให้เชื่องได้ล่ะ? เราไม่เท่ากับต้องกลืนน้ำลายตัวเองหรอกรึ?”

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คุณเย่คงต้องอับอายอย่างที่สุด”

ขณะที่กลุ่มผู้ฝึกบำเพ็ญฌานกำลังพูดคุยกัน พวกเขาก็หันไปมองจิ้นตง

ก่อนหน้านี้ พวกเขาส่วนใหญ่เอาแต่ให้ความสนใจที่เฉินผิง มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ให้ความสนใจจิ้นตง ดังนั้น เมื่อเฉินผิงไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาแล้ว ฝูงชนจึงหันไปมองดูจิ้นตงโดยสัญชาตญาณ

ในขณะเดียวกัน เมื่อตระหนักถึงการหายตัวไปของเฉินผิง เกาฉี่หลานและจี้อวิ๋นก็รู้สึกแข็งทื่อราวกับว่ามีเกล็ดน้ำแข็งพันรอบหัวใจของพวกเขา

“ไม่รู้เลย ไม่มีแม้สัญญาณของรัศมีพลังจากเขาเลยสักนิด เขาต้องเป็นสายพันธุ์ที่ต่างไปจากพวกเรา เขาจึงได้จัดการกับเต่าศักดิ์สิทธิ์นั่นได้โดยใช้เพียงแค่พละกำลังอย่างเดียวเท่านั้น”

“ว้าว ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนที่เต็มใจยอมเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ให้เชื่อง”

เป็นอีกครั้งที่ฝูงชนเริ่มพูดคุยและถกเถียงกันในขณะที่พวกเขามองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ท่ามกลางใบหน้าที่เมินเฉยของพวกเขา แต่หลัวซีนั้นต่างออกไป เธอเฝ้ามองจิ้นตงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ในขณะนั้น เฉินผิงอยู่ห่างจากเรือวิญญาณมากกว่าห้ากิโลเมตร เขายังคงพยายามสื่อสารกับเต่าศักดิ์สิทธิ์ด้วยพลังปราณสัมผัสของเขา แต่เขาก็ต้องผิดหวัง เมื่อเต่าศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้มีความดื้อรั้นเป็นอย่างมาก มันยังคงต่อต้านเขาอย่างสุดกำลัง โดยไม่ยอมให้ปราณสัมผัสของเฉินผิงก้าวล้ำเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของมัน

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงนับตั้งแต่เฉินผิงเริ่มพยายามฝึก แม้ว่าเต่าศักดิ์สิทธิ์จะมีขนาดมหึมา แม้ว่าความเหนื่อยล้าก็ค่อยๆ ปรากฏ เช่นเดียวกับความแข็งแกร่งของมันและความเร็วที่ลดลง แต่มันก็ยังคงปฏิเสธที่จะยอมจำนนต่อเฉินผิง

เมื่อเห็นว่าเต่าศักดิ์สิทธิ์นั้นดื้อรั้นเพียงใด เฉินผิงจึงหันกลับไปมองดูเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครในเรือวิญญาณเห็น ก่อนที่เขาจะทำการปลดปล่อยพลังมังกรออกมา

มังกรสีทองผู้ยิ่งใหญ่ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับเสียงร้องคำรามและวนเวียนอยู่เหนือศีรษะของเฉินผิง