“โปรดรับการคารวะจากผมด้วย คุณเฉิน!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพูดขึ้นพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินผิง
การกระทำเช่นนั้นทำให้เฉินผิงตกใจเป็นอย่างมาก เขารีบก้าวเขาไปเพื่อพยุงผู้อาวุโสขึ้นมาทันที “คุณทำอะไรนะ ท่านผู้อาวุโสโหมว?”
“ผู้อาวุโสเฟิ่งมัวได้ส่งต่อวิชาหมัดเซิ่งกวงให้กับคุณเป็นการส่วนตัว ดังนั้นคุณจึงถือได้ว่าเป็นศิษย์เอกของท่านเฟิ่งมัวและเป็นศิษย์พี่ของผม จึงถือเป็นเรื่องปกติที่ผมควรจะต้องคุกเข่าต่อหน้าศิษย์อาวุโสเพื่อแสดงความเคารพ” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานอธิบาย
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ส่ายศีรษะทันที “ผมได้เรียนรู้วิชาหมัดเซิ่งกวงมาจากคุณเฟิ่งมัวเพียงเพราะผมพบเจอเขาโดยบังเอิญและได้ช่วยเหลือเขาไว้เท่านั้น เขาไม่ได้บอกว่าจะรับผมเป็นลูกศิษย์ ดังนั้นผมจึงคิดว่าผมไม่ควรถูกนับเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของเขา”
“ผู้อาวุโสเฟิ่งมัวอาจจะไม่ได้พูดออกมา แต่เขาจะต้องตั้งใจให้เป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน เขาขอให้คุณไปพบกับเขาที่ภูเขาเทียนโหมว ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่ลูกศิษย์ของท่านผู้อาวุโสเฟิ่งมัว แต่คุณก็ยังช่วยเขาออกมา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ผมจะต้องคุกเข่าต่อหน้าคุณเพื่อแสดงความขอบคุณที่พาเขาออกจากคุก” เมื่อพูดจบประโยค ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็พยายามคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินผิงอีกครั้ง
แต่เฉินผิงก็รีบดึงผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายทำเช่นนั้น เขาพูดด้วยความรู้สึกอึดอัดใจว่า “โปรดอย่าทำแบบนี้เลยครับ ท่านผู้อาวุโสโหมว ผมไม่สามารถรับมันได้จริงๆ ครับ”
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายชราที่น่าเกรงขามอย่างผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานจะมีเกียรติและศักดิ์ศรีเชนนี้ คนผู้นี้ไม่เป็นเหมือนอย่างที่ผู้อื่นร่ำลือกันแม้แต่น้อย
ขณะที่เฉินผิงและผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกำลังพูดคุยกัน จู่ๆ ก็มีรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวระเบิดขึ้นที่ด้านหลังพวกเขา
“ไอ้เวรเอ้ย! แกกล้าดียังไงถึงได้เก็บซ่อนพลังที่แท้จริงไว้และหลอกล่อให้ฉันติดกับ เฉินผิง! ฉันขอสาบานว่าจะฆ่าแกให้ได้ในวันนี้!” ร่างของเย่เฟิงชิงลอยขึ้นมาจากห้องที่อยู่ด้านล่าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร
เป็นธรรมดาที่เขาจะต้องรู้สึกอับอาย หลังจากที่เฉินผิงปล่อยพลังหมัดใส่เขาจนลอยกระเด็นออกไปต่อหน้าฝูงชน
ไม่เพียงเท่านั้น การกระทำดังกล่าวยังส่งผลให้สมาพันธ์ผนึกมารต้องขายหน้าอีกด้วย หากผู้นำของสมาพันธ์ล่วงรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ เย่เฟิงชิงจะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน
เกาฉี่หลานและจี้อวิ๋นต่างหน้าซีดเผือดเมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังที่แผ่ออกมาจากร่างของเย่เฟิงชิง พวกเขารู้สึกราวกับว่ามีภูเขาลูกยักษ์กำลังกดทับลงมา
แรงกดดันอันมหาศาลที่ปล่อยออกมาจากผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากนั้นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถทนได้
เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงก็มีสีหน้าเคร่งขรึมทันที ถ้าเย่เฟิงชิงปลดปล่อยพลังของเขาออกมาเต็มที่ ฉันคงไม่สามารถทำอะไรเขาได้! แน่นอนว่าฉันสามารถหลบหนีได้ แต่เกาฉี่หลานกับจี้อวิ๋นล่ะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...