หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3099

ใบหน้าของเย่เฟิงชิงดำคล้ำราวกับเมฆครึ้ม แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากเขาไม่ต้องการให้สาธารณชนต้องโกรธแค้น

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนพร้อมทำทุกวิถีทางเมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์แห่งความเป็นความตาย

หากฝูงชนถูกต้อนจนมุมและเริ่มต่อต้านเขา แม้เขาจะเป็นถึงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยาก ก็ไม่อาจจะสามารถรับมือกับคนจำนวนมากเช่นนี้ได้

“ระวังตัวไว้ให้ดีนะไอ้หนู ทันทีที่แกขึ้นฝั่ง ฉันจะต้องฆ่าแกอย่างแน่นอน!” เขาขู่

แต่เฉินผิงก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเขาแม้แต่น้อย

ฉันมีเต่าศักดิ์สิทธิ์และสามารถขึ้นฝั่งได้ตลอดเวลา ตราบใดที่ฉันออกจากที่นี้ได้ ฉันคิดว่าเขาไม่มีทางหาตัวฉันเจออย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้เขาจะไม่ตามล่าฉัน แต่สมาพันธ์ผนึกมารก็คงไม่ปล่อยให้ฉันหนีรอดไปได้อยู่ดี

ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวผู้ที่มาจากสมาพันธ์ผนึกมาร ความเกลียดชังระหว่างพวกเขานั้นถูกฝังแน่นราวกับหินเสียแล้ว

“พวกคุณควรขี่หลังเต่าศักดิ์สิทธิ์ไปได้แล้ว คุณเฉิน ส่วนเย่เฟิงชิงนั้น ผมจะคอยจับตาดูเขาไว้ให้เอง หากเขากล้าลงมือกับคุณ ผมจะจัดการกับเขาทันที อย่างแย่ที่สุดที่ก็คือสมาพันธ์ผนึกมารจะตามล่าผมด้วย เมื่อถึงตอนนั้น ผมก็จะไปหาที่หลบซ่อนตัวและรอให้ทุกอย่างเรียบร้อยหลังจากผ่านไปสักสองสามทศวรรษ” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพูดกับเฉินผิง

“ขอบคุณครับ ท่านผู้อาวุโสโหมว แต่ถ้าผมได้ขึ้นฝั่งแล้วละก็ ผมก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเขาอีกแล้ว” เฉินผิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ตราบใดที่เขาได้กลับไปที่นครแห่งจักรวรรดิอสูร ด้วยความสามารถอันน้อยนิดของเย่เฟิงชิง เขาไม่มีทางผ่านประตูเมืองเข้ามาได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ยี่เหอก็จะเป็นคนจัดการชายผู้นี้แทน

หลังจากกล่าวลาผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแล้ว เฉินผิงก็กระโดดขึ้นไปบนหลังเต่าศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับเกาฉี่หลานและจี้อวิ๋น

จากนั้นเจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์ก็ว่ายตรงไปที่เกาะตามคำสั่งของเขา

เมื่อมองดูคนกลุ่มนั้นจากไปพร้อมกับเต่าศักดิ์สิทธิ์ เย่เฟิงชิงก็โกรธมากจนเลือดขึ้นหน้า และเขากัดฟันกรอดเสียงดังจนแทบได้ยิน

“กลับมาก่อนสิวะ!” เขาตะโกน

เนื่องจากเรือวิญญาณได้รับความเสียหาย มันจึงไม่เหมาะที่จะเดินทางต่อไปในทะเลโม่ไห่ตอนนี้

“คุณเย่ครับ เรือวิญญาณของเราได้รับความเสียหายมาก ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องซ่อมแซมมันและกางวงแหวนอาคมอีกครั้งเสียก่อน มันถึงจะแล่นต่อไปได้ครับ” ลูกเรือในชุดคลุมลายแปดเอกลักษณ์คนหนึ่งกล่าวพลังจากวิ่งเข้ามา

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบซ่อมมันซะสิ!” เย่เฟิงชิงคำรามและจ้องเขม็งไปที่ลูกเรือคนนั้น

เมื่อเขาจ้องมองที่ลูกแก้วสะกดลมในมือ เขาก็สัมผัสได้ถึงรัศมีแห่งลมและเสียงลมหวีดหวิวอยู่ภายใน

ฉันสงสัยจังว่าของสิ่งนี้จะนำประโยชน์อะไรมาให้ฉัน มันช่วยให้ฉันเข้าใจจุติวายุได้อย่างนั้นเหรอ?

เขาไม่เคยฝึกฝนวิชาใดที่เกี่ยวกับลมหรือได้รับรัศมีใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับมันมาก่อน

สิ่งเดียวที่เกี่ยวข้องกับลมคือพลังสายฟ้าวายุของเขา

เขากำลูกแก้วสะกดลมไว้แน่นและพยายามถ่ายทอดพลังปราณสัมผัสของเขาเข้าไปเพื่อดูว่าเขาสามารถดูดซับรัศมีแห่งลมที่อยู่ภายในลูกแก้วได้หรือไม่

อนิจจา เขายังคงล้มเหลวแม้จะพยายามกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาไม่สามารถดูดซับมันได้เลยแม้แต่น้อย

“อย่าบอกนะว่าจะต้องกินมันเข้าไป?”

ความรู้สึกสิ้นหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที