หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3102

“เราเข้าไปดูในเกาะกันเถอะ” หลังจากพูดอย่างนั้น เฉินผิงก็พาจี้อวิ๋นและเกาฉี่หลานเข้าไปในเกาะ

แม้ว่าเกาะนี้จะตั้งอยู่กลางทะเลโม่ไห่ แต่สภาพแวดล้อมของมันก็งดงามเกินคาด ต้นไม้เขียวชอุ่มให้ร่มเงากว้างขวาง และอากาศก็สดชื่นอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งต่างอย่างสิ้นเชิงกับความมืดอันกว้างใหญ่ของทะเลโม่ไห่

นอกจากนี้ ยังมีนกบินผ่านศีรษะเป็นครั้งคราวพร้อมกับส่งเสียงร้องน่าฟัง ทำให้เฉินผิงขบคิดด้วยความสงสัย นกเหล่านี้ใช้ชีวิตแบบนี้มาโดยตลอดงั้นหรือ? ในเมื่อทั้งเกาะแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยทะเลโม่ไห่ และแผ่นดินใหญ่ที่ใกล้ที่สุดน่าจะอยู่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตร เมื่อไม่มีที่ให้นกได้พัก การเดินทางก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ขณะเดินทางเข้าไปในเกาะ เฉินผิงก็แผ่ปราณสัมผัสเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆ ในรัศมีหลายไมล์

หากมีใครอยู่ใกล้ๆ เขาจะตรวจพบในทันที

ในขณะเดียวกัน ลึกเข้าไปในเกาะ คนหกคนนั่งเป็นวงกลมใต้ต้นไม้ใหญ่ที่หนาหลายเมตร ในหมู่พวกเขามีชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าที่มีร่องรอยของความยากลำบากและความเศร้าโศก

บุคคลนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจี้เหลียนจ้าน พ่อของจี้อวิ๋นและผู้นำของสำนักเฟ่ยเทียน พวกเขาถูกทิ้งให้ติดอยู่บนเกาะตั้งแต่ที่เรือวิญญาณล่ม

“คุณจี้ เราไม่ควรเดินเตร็ดเตร่อีกต่อไป เกาะแห่งนี้ประหลาดเกินไป คนของเราหายตัวไปหลายคน เราติดต่อกับพวกเขาไม่ได้เลย”

"ถูกแล้ว เราไม่ควรเดินอย่างไร้จุดหมายอีก ทีแรกกลุ่มของเรามีสมาชิกมากกว่าสิบคน แต่พอออกเดินทางก็เริ่มน้อยลง พวกเราบางคนหายตัวไปอย่างลึกลับโดยไม่มีใครรู้ตัว”

“น่ากลัวจริงๆ! เกาะแห่งนี้น่ากลัวมาก”

ศิษย์หลายคนของสำนักเฟ่ยเทียนเต็มไปด้วยความกลัว ไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยไม่จำเป็นอีกต่อไป

จี้เหลียนจ้านขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาจะตกอยู่ในภวังค์ เกาะนี้แปลกประหลาดจริงๆ ทีแรกศิษย์มากกว่าสิบคนว่ายน้ำมาที่เกาะนี้พร้อมกับฉัน แต่พอเราขึ้นฝั่ง พวกเขาก็หายตัวไปอย่างลึกลับทีละคน ทั้งที่ไม่มีการต่อสู้หรือพบเห็นสัตว์อสูรใดๆ เลย จึงไม่มีใครรู้ว่าศิษย์ที่หายไปอยู่ที่ไหน พวกเขาหลงทางหรือถูกลักพาตัว?

จี้เหลียนจ้านมืดแปดด้านในขณะนั้น หากพวกเขาปักหลักอยู่ใต้ต้นไม้ ต่อให้พวกเขาไม่ต้องการอาหารกับน้ำและไม่ตาย พวกเขาก็อาจจะติดอยู่บนเกาะตลอดไป

เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงสำนักประตูเมฆาที่ซุ่มโจมตีพวกเขา โทสะก็ปั่นป่วนอยู่ในตัว จะมัวแต่รอความตายอยู่ที่นี่ไม่ได้!

จี้เหลียนจ้านขมวดคิ้วให้กับความขี้ขลาดของพวกเขา แม้พวกเขาจะเป็นศิษย์ของสำนักเฟ่ยเทียน และควรจะเชื่อฟังคำสั่งของเขาโดยไม่มีเงื่อนไข แต่เขาก็เข้าใจได้ว่าพวกเขากำลังเสียขวัญ

ดังนั้นการปฏิเสธที่จะทำตามคำสั่งของเขาจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

“ถ้าอย่างนั้น ทุกคนจงรออยู่ที่นี่ในขณะที่ฉันสำรวจพื้นที่แถบนี้ ฉันจะส่งข้อความมาทุกๆ สิบนาที ถ้าฉันเงียบไป พวกนายก็พึ่งตัวเองแล้วกัน”

จี้เหลียนจ้านตัดสินใจออกสำรวจด้วยตัวเอง ไม่ยอมนั่งรอความตายอยู่เฉยๆ

เมื่อถึงจุดนั้น ศิษย์สำนักเฟ่ยเทียนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก และทำได้เพียงอธิษฐานขอให้จี้เหลียนจ้านปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่จี้เหลียนจ้านกำลังจะไป ร่างกายของเขาก็พลันแข็งทื่อ ยืนอยู่กับที่ราวกับเป็นอัมพาท