หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3110

“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นพวกเขา ทุกคน ระวังตัวด้วย!” จี้เหลียนจ้านเตือนพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาก็ดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงบ่น

“ที่นี่มันอะไรกัน? ดูเผินๆ เหมือนมีชีวิตชีวา ทั้งแมกไม้เขียวขจีกับสภาพแวดล้อมน่ารื่นรมย์ แต่กลับไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตเลย ไม่เพียงแต่เราจะไม่พบอะไรเลยระหว่างทาง แต่ยังเสียคนของเราไปสองคนด้วย!” ใครบางคนบ่นขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งเฉินผิงและจี้อวิ๋นต่างก็มองหน้ากัน

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว พวกเขาก็ตระหนักว่าผู้มาเยือนคือโจวไท่

ด้านหลังโจวไท่มีคนอย่างน้อยหลายสิบคน

คนพวกนี้เดินเตร่ไปเรื่องอย่างไร้จุดหมายบนเกาะเล็กๆ ก่อนที่จะมารวมตัวกันชั่วคราว เป็นเพราะอิทธิพลของโจวไท่และคนจำนวนมากที่อยู่กับเขาที่ดึงดูดให้คนเหล่านั้นติดตามเขาโดยปริยาย

"คุณโจว ข้างหน้าคุณ!” จู่ๆ ก็มีคนตะโกน

“แท่นบูชา! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราพบแท่นบูชา ที่นี่ต้องมีของดีแน่ๆ!” อีกคนพูดเสริมอย่างตื่นเต้น

พวกเขาพยายามวิ่งไปที่แท่นบูชา แต่โจวไท่ห้ามพวกเขาไว้

“ทุกคน บนเกาะแห่งนี้ไม่มีมดเลยสักตัว แต่จู่ๆ ก็มีแท่นบูชาโผล่ขึ้นมา คงไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะเป็นกับดักหรือเปล่า ยังไงก็ตาม ฉันขอชี้แจงตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าสมบัติใดๆ ที่เราค้นพบที่นี่จะถูกแบ่งปันอย่างเท่าเทียมในหมู่พวกเรา เราต้องสามัคคีเข้าไว้” โจวไท่ประกาศเสียงดังกังวาล

“ได้เลยครับ คุณโจว”

“ตามนั้น ตอนนี้เราลงเรือลำเดียวกัน”

“ไหนๆ ก็มารวมตัวกันแล้ว เราก็ควรสามัคคีกัน”

ในขณะที่ทุกคนต่างเอ่ยความรู้สึกออกไป เจตนาที่แท้จริงของพวกเขายังคงถูกเก็บงำเอาไว้

ท้ายที่สุดแล้ว คนเหล่านี้มารวมตัวกันเพียงชั่วคราวเท่านั้น และแต่ละคนก็ไม่รู้จักกัน ในโลกที่โหดร้ายแบบนี้ การแบ่งปันของที่ชิงมาได้อย่างเท่าเทียมนั้นเกิดขึ้นได้ยาก

ทันทีที่ได้ยินคำว่า “สมบัติ” คนอื่นๆ ก็กระโดดขึ้นไปบนแท่นบูชาเช่นกัน

ความอัศจรรย์ใจของพวกเขาปรากฏชัดเมื่อพวกเขามองดูหินปิดผนึก ไม่มีใครคาดคิดว่าแท่นบูชาที่ทรุดโทรมจะมีหินแบบนี้อยู่ด้วย!

แต่ถึงอย่างนั้น ไม่มีพวกเขาคนไหนที่มีความรู้ในการถอดความอักขระที่จารึกบนหินปิดผนึก ทำให้พวกเขาบอกไม่ได้ว่าจุดประสงค์ของมันคืออะไร

“หินก้อนนี้เป็นสมบัติแน่นอน ลวดลายแกะสลักเหล่านั้นหมายถึงอะไรกันนะ?” มีคนถามด้วยความสงสัยและยื่นมือไปสัมผัสมัน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มือของผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นสัมผัสกับหินปิดผนึก พลังมหาศาลก็ทำให้เขากระเด็นออกไปทันที

พอเห็นอย่างนั้น ทุกคนก็รีบถอยห่างจากหินปิดผนึกและจ้องมองมันด้วยความตกตะลึง

“ไม่นึกว่าหินก้อนนี้จะมีกลไกในการป้องกันตนเอง มันต้องเป็นสมบัติแน่ๆ เราต้องหาทางเอาไปด้วยให้ได้” โจวไท่พูด ดวงตาของเขาเป็นประกาย