หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3113

"เร็วเข้า! เก็บของบนพื้นให้ได้มากที่สุด!”

จี้เหลียนจ้านพุ่งเข้าสู่การต่อสู้ทันทีหลังจากสั่งศิษย์ของเขา

"ฆ่ามัน!"

ศิษย์ของสำนักเฟ่ยเทียนก็พุ่งออกมาเช่นกัน พร้อมปลดปล่อยพลังวิญญาณเพื่อต่อสู้กับวิญญาณร้าย

โจวไท่รู้สึกขอบคุณเมื่อเขาเห็นว่ามีคนมาช่วย

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าจี้เหลียนจ้านไม่ได้เข้ามาช่วยสู้ แต่เพราะหวังสมบัติต่างหาก

"คุณเฉิน!"

จี้อวิ๋นไม่เคลื่อนไหว แม้ว่าพ่อของเขาจะพุ่งไปแล้วก็ตาม

เนื่องจากวิญญาณร้ายไม่ได้แข็งแกร่งมาก พวกมันจึงไม่คนามือจี้เหลียนจ้าน

หลังจากที่เป็นเพื่อนกับเฉินผิงมาระยะหนึ่ง จี้อวิ๋นก็ไม่ได้หมกมุ่นในเงินทองกับความมั่งคั่งอีกต่อไป ไม่เหมือนพ่อของเขา

เฉินผิงจ้องมองวิญญาณร้ายอย่างงุนงง และทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

ในเมื่อจงหลี่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ การจะเดินทางไปที่สำนักหลอมเซียนเพื่อให้ผู้อาวุโสกระบี่ซ่อมกระบี่ให้ก็คงใช้เวลาสักพัก อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันคงต้องใช้กระบี่พิฆาตมังกรกลืนกินวิญญาณร้ายเหล่านี้ และมันจะค่อยๆ ฟื้นพลังให้จงหลี่

แม้ว่าจิตวิญญาณแห่งอาวุธเหล่านี้จะกลายเป็นวิญญาณร้ายจากเจตจำนงสังหารที่ก่อตัวขึ้นภายในพวกมัน แต่พวกมันก็ยังเป็นจิตวิญญาณแห่งอาวุธ ตราบใดที่จงหลี่กลืนกินจิตวิญญาณแห่งอาวุธมากพอ เธอจะฟื้นตัวอย่างช้าๆ

การที่คนๆ หนึ่งจะได้ครอบครองอาวุธที่มีจิตวิญญาณแห่งอาวุธในอาณาจักรนิรันดร์นั้นเกิดขึ้นได้ยาก ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่อาวุธศักดิ์สิทธิ์โบราณทุกชิ้นจะมีจิตวิญญาณแห่งอาวุธ

ดังนั้น มันจึงเป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่งที่จะได้เผชิญกับจิตวิญญาณแห่งอาวุธจำนวนมาก และสังหารพวกมันได้ตามต้องการ

ความลังเลของเฉินผิงหายไปเมื่อคิดแบบนั้น เขากำหมัดกลางอากาศ คว้ากระบี่ที่ปรากฏขึ้นและกระโดดออกไป

จี้อวิ๋นตามไปติดๆ

เฉินผิงพุ่งเข้าหาวิญญาณร้ายขนาดมหึมา และตวัดกระบี่พิฆาตมังกรอย่างไร้ปรานี ท้ายที่สุดแล้ว ยิ่งวิญญาณร้ายมีขนาดใหญ่มากเท่าไหร่ พวกมันก็จะมีพลังมากขึ้นเท่านั้น และจงหลี่ก็จะยิ่งฟื้นตัวได้เร็วขึ้น

นั่นคือแผนของเฉินผิง อย่างไรก็ตาม กระบี่ของเขาถูกขัดขวางโดยกรงเล็บแหลมคมของวิญญาณร้าย คลื่นพลังรุนแรงปะทุออกมาและเกือบจะทำให้กระบี่พิฆาตมังกรกระเด็น

ความสามารถของวิญญาณร้ายตัวนี้ไม่ด้อยไปกว่าความแข็งแกร่งของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับแปดแน่นอน การโจมตีก่อนหน้านี้เป็นเพียงการทดสอบ และฉันก็ได้รู้ว่ามันแกร่งแค่ไหน

เมื่อตรวจดูค้อน ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมวิญญาณร้ายมีพลังระดับนั้น

เฉินผิงรู้สึกหดหู่เมื่อเห็นอักขระและรอยแตกร้าวที่ปกคลุมค้อน

เปรี๊ยะ!

ทันใดนั้นค้อนก็แตกออก ก่อนที่จะกระจายไปทั่วพื้น

เฉินผิงเปี่ยมด้วยความโศกเศร้าเต็มอก ขณะที่เขาจ้องมองไปยังค้อนที่แตกสลาย

เขานึกสงสัยว่าผู้บำเพ็ญเพียรเมื่อหลายพันปีก่อนต้องผ่านอะไรมาบ้าง จนอาวุธของตนอยู่ในสภาพเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นอาจสิ้นชีพไปแล้ว และสูญหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์

เฉินผิงถอนหายใจ “ต่อให้กลายเป็นเซียนและได้ขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวง คนเราก็ไม่สามารถหลีกหนีความตายได้”

มีแต่เหล่าเซียนที่ได้เข้าร่วมในศึกแห่งทวยเทพ แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ไม่ต่างไปจากมนุษย์ มีคนบาดเจ็บล้มตายมากมายจากการสู้รบ