หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3117

"ผู้อาวุโสโหมวซาน หรือว่าคุณเฉินจะตกลงไปในหลุมนั้น?” จี้อวิ๋นถามอย่างกังวล

“ไม่น่าใช่ ฉันเชื่อว่าเขาจงใจกระโดดลงไป เขาคงจะสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งที่ล้ำค่าอยู่ในหลุม” หลังจากพูดอย่างนั้น ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็กระโดดลงไปในหลุมโดยไม่ลังเล

ไม่ว่าเฉินผิงจะเป็นศิษย์ของเฟิ่งมัวหรือไม่ก็ตาม ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็ไม่สามารถยืนเฉยๆ และปล่อยให้เฉินผิงเผชิญอันตรายเพียงลำพังได้

เมื่อเห็นอย่างนั้น จี้อวิ๋นซึ่งเป็นห่วงเฉินผิงก็ทำตามเช่นกัน

"จี้อวิ๋น!" เมื่อเห็นลูกชายกระโดดลงไปในหลุม จี้เหลียนจ้านก็เลิกเก็บอาวุธที่เสียหายเหล่านั้นและตามไปทันที

โจวไท่ เย่เฟิงชิงและคนอื่นๆ จ้องมองด้วยความตกตะลึง ในขณะที่ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน จี้อวิ๋นและจี้เหลียนจ้านกระโดดลงไปทีละคน

"คุณเย่ นี่พวกเขาเสียสติไปแล้วหรือยังไง?” โจวไท่ถามด้วยความงุนงง

ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่ในหลุมลึกไร้ก้นบึ้ง แต่ในเมื่อวิญญาณร้ายออกมาจากที่นั่นแล้วกลับลงไป ใครก็ตามที่ดำดิ่งลงไปในหลุมลึกย่อมถูกวิญญาณร้ายเหล่านั้นโจมตีอย่างไม่ต้องสงสัย

“พวกเขาไม่ได้เสียสติหรอก จะต้องมีของวิเศษอยู่ในหลุมซึ่งคุ้มที่จะเสี่ยงแน่ๆ!” เมื่อพูดอย่างนั้น เย่เฟิงชิงก็กระโดดลงไปเช่นกัน

ต่อจากนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ อีกหลายคนที่สายตาเปี่ยมด้วยความโลภก็กระโดดเข้าไปเช่นกัน

ที่พวกเขาบากบั่นมาที่ทะเลโม่ไห่ก็เพื่อค้นหาสมบัติและโอกาส

เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว พวกเขาจะยอมเลิกราเพียงเพราะไม่รู้ว่ามีอันตรายแบบใดรออยู่งั้นหรือ?

หลังจากที่ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนพุ่งเข้าไป โจวไท่ที่ถูกความโลภบังตาก็กระโดดลงสู่หลุมลึกเช่นกัน

มีผู้บำเพ็ญเพียรเพียงไม่กี่คนที่ยังคงอยู่บนพื้นดิน เนื่องจากไม่อาจเอาชนะความกลัวของตัวเองได้ พวกเขาจึงทำใจกระโดดลงหลุมไร้ก้นบึ้งไม่ลง

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงซึ่งเป็นคนแรกที่กระโดดลงไปก็รู้สึกถึงลมที่พัดผ่านตัวเขา วิญญาณร้ายโจมตีเขาไม่หยุดหย่อน แต่ก็ไม่มีตนไหนสามารถทำร้ายเขาได้

เขาจ้องลงไปที่ด้านล่าง รู้สึกตื่นตระหนกขณะที่เขาลอยลงไปเรื่อยๆ ถ้ารู้ว่าฉันลอยตัวในนี้ไม่ได้ฉันคงไม่บุ่มบ่ามกระโดดลงมาแบบนี้

เฉินผิงปราณสัมผัสของเขาอย่างสิ้นหวัง พยายามสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัว แต่กลับพบว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้เช่นกัน

ในขณะนั้น เขาเหมือนกับนกไร้ปีกที่ดิ่งลงอย่างไม่อาจควบคุม

ในตอนนั้นเฉินผิงทำได้เพียงเพิ่มเกราะป้องกันที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาอย่างเต็มกำลัง และเพิ่มพลังของร่างเกราะทองคำให้ถึงขีดจำกัด หวังว่าฉันจะไม่ตกลงไปตายตอนที่หล่นถึงก้นหลุม ไม่อย่างนั้นมันคงจะน่าขายหน้าสุดๆ!

เมื่อเป็นดังนั้น เขาก็ร่วงลงไปเป็นเวลานาน แต่ก็ยังไม่ถึงก้นหลุมสักที ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าหลุมนั้นลึกแค่ไหน

จ๋อม!

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่อ่อนนุ่มใต้ฝ่าเท้าของเขา จากนั้นเขาก็หล่นลงไปในน้ำจนเกิดเป็นคลื่นสูง