กึกๆ!
ทันใดนั้น ไข่ใบยักษ์ก็เริ่มสั่น พอเห็นอย่างนั้นความวิตกกังวลก็เริ่มปรากฎในดวงตาของชายวัยกลางคน
ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็มองเห็นคลื่นลูกใหญ่ที่อยู่ด้านนอกไข่
เห็นได้ชัดว่ามีคนเข้ามาใกล้พวกเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ทะลุผ่านมิติมาได้
“มีคนกำลังมา ไม่ว่ายังไงก็ตาม อย่าขยับ” ชายวัยกลางคนสั่งเฉินผิง
เฉินผิงพยักหน้ารับรู้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองออกไปด้านนอกอย่างเงียบๆ ผ่านเปลือกไข่
ไม่นานสัตว์อสูรขนาดยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างของมันชุ่มโชกไปด้วยเลือด
เฉินผิงไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน จะงอยปากแหลมคมของมันคล้ายคลึงกับนกอินทรี
อย่างไรก็ตาม การได้เห็นสัตว์อสูรทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกโล่งใจ คิ้วที่ขมวดค่อยๆ คลายออก
เมื่อมาถึงตรงหน้าชายวัยกลางคน สัตว์อสูรก็กลายเป็นร่างมนุษย์!
“เจ้าเหยี่ยวขนเงิน เจ้าเป็นเพียงสัตว์พาหนะ ตอนนี้นายของเจ้าตายไปแล้ว เหตุใดจึงอยากได้ไข่ยักษ์ใบนี้นัก?” ชายวัยกลางคนถามอย่างเหยียดหยาม
“ขนาดเสี้ยววิญญาณอย่างเจ้ายังอยากได้เลย แล้วทำไมข้าจะขอบ้างไม่ได้ล่ะ” เหยี่ยวขนเงินเยาะเย้ย
“บังอาจ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้ายกตนเทียบเท่าสายเลือดมังกร? อย่าคิดว่าเลือดมนุษย์ที่ไหลเวียนในตัวเจ้าจะสามารถซ่อนสายเลือดระดับล่างของเจ้าได้ เผ่าพันธุ์ของเจ้าเป็นได้แค่สัตว์พาหนะเท่านั้น ไข่ยักษ์ใบนี้เป็นผลผลิตที่ได้รับการอุปถัมภ์จากสวรรค์และโลก มันไม่ใช่ของที่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างเจ้าจะแตะต้องได้ อีกอย่าง เจ้ามาช้าเกินไป ตอนนี้ไข่ตกเป็นของสายเลือดมังกรแล้ว ถ้าหากว่าไม่เชื่อ เดี๋ยวเจ้าจะได้เห็นเอง” ชายวัยกลางคนยืนยันด้วยรอยยิ้มเยาะ
คำเหยียดหยามของชายวัยกลางคนทำให้เหยี่ยวขนเงินโกรธเคือง อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเฉินผิงอยู่ในไข่ใบยักษ์ก็ทำให้มันประหลาดใจ
“มีคนพยายามจะหลอมรวมกับไข่งั้นเหรอ? ข้าไม่ยอมหรอก!”
ขณะที่พูด เหยี่ยวขนเงินก็แปลงร่างกลับเป็นเหยี่ยวตัวมหึมาที่ส่งเสียงร้องดังสนั่น
แต่ถึงอย่างนั้น ชายวัยกลางคนยังคงไม่สะทกสะท้าน แม้ว่าเหยี่ยวขนเงินกำลังจะโจมตีเขาก็ตาม
ปัง! ปัง! ปัง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...