ดวงตาของเหยี่ยวขนเงินเบิกกว้างขึ้นทันที ลำแสงเจิดจ้างสองดวงพุ่งออกมาจากดวงตาของมัน
เปรี๊ยะ...เปรี๊ยะ...เปรี๊ยะ...
เมื่อรลำแสงสัมผัสกับเปลือกไข่ ความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นเพื่อที่เปลือกไข่จะได้แตกเร็วขึ้น
ในระหว่างนั้น เฉินผิงกำลังถือกระบี่พิฆาตมังกรอยู่ข้างใน รอที่จะพุ่งออกมาและต่อสู้กับเหยี่ยวขนเงิน
เปรี้ยง...
ในที่สุด เมื่อไข่แตกเป็นชิ้นๆ เฉินผิงก็ชิงทะยานออกไปก่อน ร่างเกราะทองคำปกคลุมร่างกายของเขาด้วยแสงสีทองวูบไหว เขาฟาดกระบี่พิฆาตมังกรลงบนตัวเหยี่ยวขนเงิน
ฉับ!
การอยู่ในน้ำไม่ได้ทำให้ความเร็วของเฉินผิงลดลงเลย
อย่างไรก็ตาม เมื่อเหยี่ยวขนเงินเห็นว่าเฉินผิงเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับห้าที่ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก ดวงตาของมันก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
แม้ว่าร่างที่แท้จริงของมันจะหายไปนานแล้ว และความแข็งแกร่งของมันก็ด้อยลงอย่างมาก แต่มันก็ยังแกร่งพอที่จะเอาชนะคนที่อยู่ในระดับนั้นได้อย่างง่ายดาย
แม้แต่โจวไท่ซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสูงสุดก็ยังได้แต่หนีเมื่อเผชิญหน้ากับมัน
ด้วยเหตุนี้ เหยี่ยวขนเงินจึงไม่สนใจที่จะหลบการโจมตี แต่ใช้จะงอยปากของมันรับกระบี่พิฆาตมังกรแทน
เมื่อเห็นความเย่อหยิ่งของเหยี่ยวขนเงิน เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดี เขาจึงปลดปล่อยพลังมังกรทันทีที่กระบี่พิฆาตมังกรสัมผัสอีกฝ่าย ทำให้แก่นมังกรที่อยู่ด้านหน้าอกของเขาเปล่งแสงเรืองรองออกมา
ตูม!
พลังมังกรที่กักเก็บไว้ในแก่นมังกรระเบิดอย่างกะทันหัน ยกระดับพลังมังกรของเฉินผิงขึ้นไปอย่างมาก ในขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรโจมตีจะงอยปากของเหยี่ยวขนเงิน
พลังมหาศาลที่ปลดปล่อยออกมาทำให้เหยี่ยวขนเงินกระเด็นกลับไปทันที
เพราะคิดว่าเฉินผิงเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับห้า เหยี่ยวขนเงินจึงประมาท ทำให้เฉินผิงสบโอกาสโจมตีมันได้อย่างรุนแรง
หลังจากที่เหยี่ยวขนเงินถูกโจมตีสวนกลับ เฉินผิงก็กระโดดขึ้นไปและพยายามทะยานออกจากบ่อน้ำพุวิญญาณ
เขารู้ว่าเหยี่ยวขนเงินเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม แม้มันจะได้รับบาดเจ็บจากความประมาทก็ตาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...