“คุณเฉิน ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
จี้อวิ๋นปรี่เข้ามาหาพลางรู้สึกดีใจที่เห็นว่าเฉินผิงปลอดภัยดี
“ผมไม่เป็นไร” เฉินผิงเอ่ยปากรับรองพร้อมยิ้มให้
ในทางกลับกัน เมื่อผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานเห็นเฉินผิง เขาก็ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ
“คุณเฉิน พะ... พลังของคุณ... คุณฝ่าทะลวงระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานจนกลายเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นแปดชั้นสูงสุดสำเร็จแล้วงั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกล่าวพลางสูดลมหายใจแรงๆ
นับตั้งแต่พวกเขาแยกจากเฉินผิงเพียงแค่ไม่กี่วัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน ทว่ากลับน่าขันสิ้นดีที่สามารถเปลี่ยนจากผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นห้าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นแปดชั้นสูงสุดได้
เมื่อผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแสดงความคิดเห็นเช่นนั้นออกมาก็ทำให้จี้อวิ๋นตระหนักได้ว่าพลังของเฉินผิงเปลี่ยนแปลงไปแล้วจริงๆ มิหนำซ้ำระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของเขายังเลื่อนขึ้นเยอะอีกต่างหาก
“คุณเฉิน คุณเผอิญไปเจออะไรสักอย่างเข้าใช่ไหม?” จี้อวิ๋นเอ่ยถามด้วยความอิจฉา
อย่างไรเสียนี่ก็คือสนามรบโบราณ ถ้าเฉินผิงเกิดพบของประหลาดเข้าโดยบังเอิญหรือได้รับผลประโยชน์ ย่อมเป็นเรื่องปกติที่ระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดนั้น
“ก็ทำนองนั้น” เฉินผิงยืนยันพลางพยักหน้า
ห่างออกไปจากพวกเขาไม่ไกลนักคือ เย่เฟิงชิงและคนอื่นๆ เองก็รู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของเฉินผิงรุดหน้าอย่างรวดเร็ว
นอกเหนือไปจากความตกตะลึงก็มีความอิจฉา พวกเขาไม่ได้อะไรเลยมากไปกว่าอาวุธแตกๆ หักๆ บางส่วนที่ถูกทุบทำลายเพียงไม่กี่ชิ้นในสถานที่แห่งนี้
ในทางกลับกัน เฉินผิงบังเอิญได้ประสบพบเจอกับเหตุอัศจรรย์ที่ช่วยให้เขาเลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานได้หลายขั้น
“คุณเฉิน พวกเราตระเวนอยู่ที่นี่กันมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังหาทางออกไปเจอสักที ที่นี่ไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากกองกระดูก งั้นคุณพบเจอของวิเศษได้ยังไงล่ะ? พวกเราเที่ยวตามหาคุณอยู่ตลอดเวลาและสัมผัสได้ว่าคุณอยู่ข้างๆ เรา แต่พวกเรากลับหาคุณไม่พบ น่าแปลกชะมัดเลย”
ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานเกิดอยากรู้ขึ้นมาติดหมัดแล้ว พวกเขาไม่กี่คนตระเวนอยู่ในอาณาบริเวณดังกล่าวมาหลายวันแต่กลับไม่พบอะไรเลย ทว่าดูเหมือนคุณเฉินจะพบสิ่งที่ต่างออกไปจากพวกเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...