หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3135

ในยามนี้ต่อให้เย่เฟิงชิงรู้สึกไม่พอใจเฉินผิง เขาก็ไม่กล้าเล่นงานฝ่ายหลังตามอำเภอใจ

อย่างไรเสียเฉินผิงก็แข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

ทันใดนั้นก็มีผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งร้องตะโกนขึ้นมาว่า “รีบดูเร็วเข้า! เกิดอะไรขึ้นกับน้ำงั้นเหรอ?”

ทุกคนหันไปทางบ่อน้ำพุวิญญาณและรู้สึกว่ามีความมืดมิดบางอย่างกำลังแพร่กระจายอยู่ใต้น้ำสีแดงอ่อนจาง

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้นก็โบกมือเพื่อสร้างลูกไฟวิญญาณที่อัดแน่นแล้วขว้างมันลงไปในน้ำ

ตู้ม!

ลูกไฟวิญญาณที่ระเบิดออกพลันให้ความสว่างแก่น้ำ

ทันใดนั้นทุกคนก็สังเกตเห็นบางอย่างที่มีสีแดงกำลังแพร่กระจายอยู่ในน้ำ ไม่นานน้ำสีแดงอ่อนจางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงฉานและถึงขนาดส่งกลิ่นคาวโลหิตออกมา

ทุกคนต่างรู้สึกสะดุ้งผวากับภาพที่เห็น ไม่มีใครรู้ว่าโลหิตมาจากที่ไหนกันแน่

ขณะที่พวกเขาจ้องมองน้ำสีแดงฉานอยู่นั้น ความรู้สึกหวาดผวาก็คืบคลานเข้ามาในใจ

เดิมทีพวกเขาอยากจะลงไปในน้ำเพื่อหาทางออก ทว่าตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าขยับตัวสักนิ้วเดียว

เมื่อทุกคนเห็นน้ำสีแดงฉานก็ให้รู้สึกกระดูกสันหลังเย็นวาบ กลิ่นคาวโลหิตรังแต่จะทำให้พวกเขาร้อนรนกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้น

ขณะที่ทุกคนกำลังจ้องมองบ่อน้ำพุด้วยสายตาเป็นกังวล จู่ๆ น้ำก็บังเกิดพรายฟองขึ้นมา ทันใดนั้นก็มีเงาร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตทั้งสองสายโผล่ขึ้นมาจากน้ำ จากนั้นก็เหาะเหินขึ้นกลางอากาศก่อนจะร่อนลงสู่พื้นดิน

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างรู้สึกเคร่งเครียดกับภาพของที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้น และพวกเขาก็กุมอาวุธของตนเองเอาไว้แน่น

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเงาร่างทั้งสองสายเป็นสัตว์ประหลาด ทุกคนก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็โบกมือหมายจะลงมือก่อนที่เงาร่างทั้งสองสายจะร่อนลงสู่พื้น

“ผู้อาวุโส ช้าก่อน!”

“บ่อน้ำพุงั้นเหรอ?” จิ้นตงผงะอึ้ง เขาเหลือบมองน้ำสีแดงฉานที่อยู่ตรงหน้าแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึงจนพูดไม่ออก “พวกเราถูกอสูรวิญญาณโลหิตตามล่าน่ะสิ พวกเราก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“อสูรวิญญาณโลหิต? นั่นมันอะไรกัน?” ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยแววสับสน เขาไม่รู้ว่าอสูรวิญญาณโลหิตคืออะไรกันแน่

“มันเป็นสัตว์ประหลาดชนิดหนึ่งจากทะเลโม่ไห่ พวกเรามาที่นี่เพื่อหาทางรักษาศิษย์น้องเล็ก มีแต่ลูกประคำวิญญาณโลหิตเท่านั้นถึงจะรักษาอาการป่วยของเธอได้” จิ้นตงอธิบายสั้นๆ

“ลูกประคำวิญญาณโลหิต?” เฉินผิงไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้นมาก่อนเลย

ตอนนี้จิ้นตงถอดลูกประคำสีแดงฉานออกมาจากแขนตนเอง มันเปล่งประกายแสงสีแดงอ่อนจาง

“นี่คือลูกประคำวิญญาณโลหิตซึ่งสามารถรักษาอาการกระหายเลือดของศิษย์น้องเล็กได้ ทีแรกพวกเราสามารถใช้เต่าศักดิ์สิทธิ์เพื่อหลอกล่ออสูรวิญญาณโลหิตและขโมยเอาลูกประคำวิญญาณโลหิตมาได้สำเร็จแล้ว พวกเราไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกพบตัวเข้าในที่สุดและโดนบีบบังคับให้เข้าไปในถ้ำของอสูรวิญญาณโลหิต ฉะนั้นพวกเราจึงไม่มีทางเลือกนอกจากวิ่งเข้าไปในถ้ำ สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าพวกเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

จิ้นตงเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขามาอยู่ตรงนั้นได้อย่างไรเช่นกัน

เมื่อเฉินผิงฟังจิ้นตงเล่าจบ แววตาก็พลันเป็นประกายขึ้นมาทันที งั้นก็ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้จะเชื่อมโยงกับทะเลโม่ไห่ มิหนำซ้ำเส้นทางดังกล่าวก็คือถ้ำของอสูรวิญญาณโลหิตน่ะสิ!