หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3140

ชายชรามองจิ้นตงกับหลัวซีด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม ราวกับเขาเป็นท่านตาผู้แสนใจดี

เมื่อเฉินผิงเห็นรอยยิ้มของเขาแล้วก็นึกไม่ออกเลยว่าชายชราจะเป็นคนชั่วร้ายได้อย่างไร ถึงแม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นมาร แต่ย่อมไม่ใช่คนเลวเป็นแน่

คนเราเลือกเกิดไม่ได้ ถึงกระนั้นก็สามารถเลือกได้ว่าจะเป็นคนแบบไหน

“ลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวข้าจะถ่ายทอดเคล็ดวิชามารโลหิตขั้นสมบูรณ์ให้แก่พวกเจ้า ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะสามารถนำพาเกียรติยศมาสู่เผ่ามารโลหิตได้ จงจดจำเอาไว้ด้วยว่าถึงแม้พวกเราจะเป็นคนเผ่ามารและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสายเลือดของเราได้ ก็จงอย่าได้ทำตัวบุ่มบ่ามและทำร้ายคนอื่นง่ายๆ เพราะพวกเราเป็นคนเผ่ามาร ไม่งั้นต่อให้อยู่ในปรโลกข้าก็จะไม่ละเว้นพวกเจ้า” ชายชราเตือนจิ้นตงกับหลัวซี

“ผู้อาวุโสโปรดวางใจ ต่อให้โลกจะเห็นพวกเราเป็นศัตรู พวกเราก็จะไม่ทำร้ายผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ โดยไร้เหตุผล มันเป็นสิ่งที่ท่านอาจารย์ปลูกฝังพวกเรามาเหมือนกัน ผมจะคืนลูกประคำวิญญาณโลหิตให้แก่ท่านเอง มันจะช่วยปลดปล่อยท่านออกจากสถานที่แห่งนี้ได้ไหม?”

เมื่อจิ้นตงพูดจบ เขาก็รีบหยิบเอาลูกประคำวิญญาณโลหิตออกมาและตั้งใจที่จะคืนให้แก่ชายชรา

อย่างไรเสียลูกประคำวิญญาณโลหิตก็คือจุดชีพจรตันเถียนของชายชรา หากผู้บำเพ็ญเพียรไม่มีจุดชีพจรตันเถียน พวกเขาก็จะไม่สามารถฝึกบำเพ็ญฌานได้

“ไม่ต้องหรอก นี่เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต ลูกประคำวิญญาณโลหิตจะสำแดงพลังที่แท้จริงของมันก็ต่อเมื่ออยู่ในมือของพวกเจ้า ข้าติดอยู่ที่นี่มาหลายพันปี ข้าควรจะตายไปแล้ว แต่โชคดีที่ยังมีสระโลหิตข้างบนคอยหล่อเลี้ยงเอาไว้จึงทำให้ข้าอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้ได้ ในเมื่อข้าสามารถถ่ายทอดเคล็ดวิชามารโลหิตให้แก่พวกเจ้าทั้งสองคนได้ ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่เสียใจแล้ว เข้ามาใกล้ๆ สิ” เขาเอ่ยเร่ง

ชายชรากวักมือเรียกจิ้นตงกับหลัวซี

พวกเขาสองคนค่อยๆ เดินเข้ามาหาชายชรา จากนั้นฝ่ายหลังก็เริ่มร่ายคาถาซึ่งเปลี่ยนให้เป็นแสงสว่างที่เข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของจิ้นตงกับหลัวซี

หลังจากรู้สึกราวกับชั่วนิจนิรันดร์ ในที่สุดชายชราก็ค่อยๆ หยุดมือลง เห็นได้ชัดว่าเขาอ่อนล้ามากราวกับว่าแก่ชราลงในชั่วพริบตา

เมื่อจิ้นตงกับหลัวซีลืมตาขึ้น ก็มีแววประหลาดใจปรากฎอยู่บนใบหน้าของพวกเขา

“งั้นตอนนี้เจ้าก็น่าจะรู้สาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเจ้าหายตัวไปแล้วกระมัง” ชายชรากล่าว

เฉินผิงผงกศีรษะ “เธอน่าจะเข้าไปในอีกมิติหนึ่งและนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้รู้สึกราวกับว่าเธอหายตัวไปภายใต้จมูกของพวกเรา กระนั้นพวกเราจะเข้าไปในอีกห้วงมิติหนึ่งเพื่อตามหาเธอได้ยังไงกัน?”

เฉินผิงรู้ว่าสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเสี้ยววิญญาณของเทพและมารอันแกร่งกล้าที่สามารถสร้างห้วงมิติของตนเองขึ้นมาได้ทุกเมื่อตามที่พวกเขาปรารถนา

แต่เรื่องที่เขาสามารถเข้าไปในห้วงมิติของอีกฝ่าย ก็ทำให้เฉินผิงรู้สึกสับสนอยู่บ้าง

“ข้าจะมอบโลหิตวิญญาณให้เจ้าหยดหนึ่ง เจ้าสามารถอาศัยมันในการเดินทางระหว่างห้วงมิติเพื่อตามหาเพื่อนของเจ้าได้ แต่บนหมู่เกาะแห่งนี้มีเพียงเสี้ยววิญญาณของกู่หยา ข้าไม่รู้ว่ามันหลุดพ้นจากพันธนาการแล้วหลบหนีมาที่หมู่เกาะได้ยังไง”