หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3141

“ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเคยใช้กระดูกของอสูรพยัคฆ์ของที่นี่เพื่อหลอมสร้างหอกฉิงเทียนทั้งแปดสิบเอ็ดเล่ม คนผู้นั้นโหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุด เจ้าไม่ใช่คนกลุ่มแรกที่มาถึงหมู่เกาะเล็กๆ แห่งนี้หรอก ตลอดช่วงระยะเวลาหลายพันปีมีผู้บำเพ็ญเพียรกว่าหลายสิบกลุ่มค้นพบหมู่เกาะแห่งนี้แล้วเดินทางมาที่นี่ แต่พวกเขาล้วนตกเป็นเหยื่อของกู่หยา ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานมันก็จะกลายร่างและไปจากที่นี่ ตอนนี้เพื่อนของเจ้าตกอยู่ในอันตรายมหันต์ เจ้าต้องรีบหานางให้เจอ โลหิตวิญญาณหยดนี้จะช่วยให้เจ้าสะกดรอยตามกู่หยาได้ เจ้าต้องกำจัดมันทิ้งระหว่างที่มันยังอ่อนแออยู่ ไม่งั้นมันอาจจะเป็นภัยคุกคามร้ายแรงสำหรับทุกคนก็ได้”

ขณะที่ชายชราสนทนากับเฉินผิง โลหิตวิญญาณหยดหนึ่งก็ค่อยๆ รวมตัวอยู่ตรงหน้าผาก

เมื่อโลหิตวิญญาณก่อตัวขึ้น ร่างของชายชราก็ชักจะเริ่มเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะสลายหายไปในที่สุด

“ผู้อาวุโส! ผู้อาวุโส!” เฉินผิงร้องเรียกสองครั้ง แต่กลับไม่มีเสียงตอบจากชายชรา

น้ำโดยรอบเกิดแรงกระเพื่อม และตอนนี้ห้วงมิติก็ค่อยๆ จางหายไป

คนอื่นๆ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากเฉินผิงและกลุ่มของเขา ยังคงถูกโอบล้อมไปด้วยพลังวิญญาณ

ทันทีที่เฉินผิงรู้ว่าเกาฉี่หลานอาจจะตกอยู่ในอันตราย เขาก็รีบปลุกจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ให้ฟื้นตื่นก่อนจะแหวกว่ายขึ้นผิวน้ำ

ส่วนคนอื่นๆ เฉินผิงไม่ให้ความสนใจพวกเขามากนัก เพราะดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายแต่อย่างใด ถ้าพวกเขาเลือกที่จะหมกมุ่นอยู่กับการฝึกบำเพ็ญฌานก็แล้วไปเถอะ

เรื่องสำคัญลำดับต้นๆ ของเฉินผิงก็คือช่วยชีวิตเกาฉี่หลาน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะก็เขาคงไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเกาฉี่เฉียงได้ยังไงแล้ว

ไม่นานเฉินผิงและกลุ่มคนของเขาก็โผล่พ้นทะเลโม่ไห่แล้วแหวกว่ายไปยังหมู่เกาะเล็กๆ

เมื่อพวกเขามาถึงหมู่เกาะ เฉินผิงพลันอัญเชิญโลหิตวิญญาณหยดหนึ่งออกมา

ทันใดนั้นโลหิตวิญญาณก็ระเบิดออกจนกลายสภาพเป็นหมอกโลหิต อาณาบริเวณรอบหมู่เกาะเล็กๆ เริ่มที่จะเกิดระลอกคลื่น

หลังจากนั้นไม่นาน ไม่ไกลจากบริเวณที่เฉินผิงและกลุ่มคนของเขายืนอยู่ ก็มีเงาร่างยุ่งเป็นกระเซิง

คนผู้นั้นคว้าแขนที่ขาดรุ่งริ่งแล้วสวาปามลงไปอย่างตะกละตะกลาม จากนั้นก็มีโลหิตไหลหยุดจากมุมปาก

พื้นดินเต็มไปด้วยกระดูกขาวโพลนตรงหน้าคนผู้นี้ เขาคงจะเป็นกู่หยาผู้โหดเหี้ยมที่ผู้อาวุโสเอ่ยถึงเมื่อก่อนหน้านี้

“เจ้าสำนัก ช่วยพวกเราด้วยขอรับ!” เมื่อศิษย์ไม่กี่คนจากสำนักเฟ่ยเทียนเห็นจี้เหลียนจ้าน พวกเขาเองก็ร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

เฉินผิงรีบวิ่งเข้าไปหาเกาฉี่หลาน แต่หลังจากเดินไปได้เพียงสองสามก้าว เขาก็ถูกพลังอันแกร่งกล้าดันกลับไป

กู่หยาโยนแขนที่เขากำลังกัดแทะทิ้งไปแล้วเช็ดเลือดจากปาก จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าคิดจะค่อยๆ ลิ้มรสพวกเจ้าสักหน่อย แต่ไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าจะมาหาข้าเอง ดูเหมือนว่ามารเฒ่าตนนั้นคงจะบอกวิธีฝ่าเข้ามาในห้วงมิติให้เจ้ารู้สินะ”

“เฮ้อ แกน่ะ! ปล่อยพวกเขาซะแล้วฉันจะให้แกตายแบบไร้ซึ่งความเจ็บปวด ไม่งั้นฉันรับรองได้เลยว่าเสี้ยววิญญาณของแกจะได้ประสบพบเจอกับทันฑ์ทรมานแห่งไฟชำระ” เฉินผิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางเอ่ยกับกู่หยาด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ

กู่หยาผงะอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาสุดเสียง “เจ้าเด็กโง่เอ๊ย เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? กล้าดียังไงถึงได้พูดกับข้าแบบนี้?”

“ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะเป็นใคร ถ้าหากแกกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันล่ะก็ฉันจะทำลายวิญญาณของแกให้แหลกสลาย แม้แต่เทพเซียนก็หยุดฉันไม่ได้หรอก” เฉินผิงอัญเชิญกระบี่พิฆาตมังกรให้มาปรากฎอยู่ในมือด้วยท่าทางไม่รีบร้อน จากนั้นพลังของเขาก็ปะทุขึ้นมาและส่งเสียงคำราม