หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3143

“ไอ้หนูอย่างเจ้าต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าจะโอหังขนาดนั้น ถึงจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนชั้นล่าง แต่เจ้าก็สัมผัสรับรู้ถึงจุติได้หลายแบบ แม้แต่ในครั้งบรรพกาลก็นับได้ว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะ! น่าเสียดายที่เจ้าดันมาเจอข้าเข้า ต่อให้เจ้าสามารถปลดปล่อยจุติของตัวเองได้ ชะตากรรมของเจ้าก็ไม่เปลี่ยนไปหรอกนะ” กู่หยายิ้มเยาะ

“งั้นก็ลองดู”

ท่ามกลางเสียงสิงหนาท เฉินผิงเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นไปเพื่อเบี่ยงหอกฉิงเทียนออกไป

ทันใดนั้นกระบี่ของเขาก็เปล่งประกายแสงสีทองช่วงโชติที่ส่องสว่างไปทั่วทั้งนภา จนดูราวกับว่ากำลังทอแสงสีทองลงบนดวงดาวที่อยู่เบื้องบน

แม้แต่ทะเลสีดำราวกับน้ำหมึกก็เปลี่ยนเป็นสีทองจากแสงสว่างที่สาดส่องลงมา

ขณะที่กู่หยาขมวดคิ้วนิดๆ หอกฉิงเทียนที่อยู่ด้านหลังของเขาก็ผสานเข้ากับเล่มที่พุ่งออกไป

จากนั้นหอกฉิงเทียนทั้งแปดสิบเอ็ดเล่มก็ก่อตัวเป็นหอกเล่มหนึ่ง

กู่หยากระโจนตัวขึ้นกลางอากาศแล้วคว้าหอกฉิงเทียน เสียงคำรามราวกับฟ้าคำรนดังขึ้นมาให้ได้ยินจากอาวุธ จากนั้นพลังที่ทำลายล้างพิภพก็ระเบิดออกมาทันที

ตู้ม...

เมื่อกระบี่ของเฉินผิงปะทะเข้ากับพลังระเบิดอันมหาศาล มิติรอบตัวเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว ขณะที่คลื่นที่ซัดเข้ามาทางเบื้องล่างก็ถูกเหวี่ยงขึ้นกลางอากาศนับร้อยเมตร

พลังมหาศาลเข้าเกาะกุมทุกคนที่อยู่บนหมู่เกาะด้วยความรู้สึกที่ชวนให้รู้สึกหายใจไม่ออก

“พลังดังกล่าวช่างเกินกว่าที่ฉันจะจินตนาการได้ แต่คุณเฉินเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นแปดเท่านั้น เขาทำให้ฉันกลัวแล้วจริงๆ...”

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานมีสีหน้าตกตะลึง แม้เขาจะอยู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสาม แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธว่าแม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถปลดปล่อยอะไรสักอย่างที่คล้ายๆ กันได้

นี่มันบ้าไปแล้ว!แค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นแปดจะมีพลังเช่นนั้นได้ยังไงกัน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเฉินผิงทำลงไปเพราะมีเจตนาที่จะทำให้เขาอับอายขายหน้า

ในขณะเดียวกัน เมื่อทุกคนเห็นเฉินผิงเอาชนะหอกฉิงเทียนด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียว พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ก็ลอบยินดีกับชัยชนะของเฉินผิงเพราะว่าเป็นทางเดียวที่พวกเขาจะรอดชีวิตได้ อีกทางก็คือโดนกู่หยาสังหาร

“กระดูกพวกนั้นของแกค่อนข้างแข็งแกร่งทีเดียว ฉันรู้สึกประทับใจที่พวกมันไม่แหลกสลายไปเพราะพลังของกระบี่พิฆาตมังกร จะว่าไปกระบี่ของฉันก็ไม่สามารถปลดปล่อยพลังออกมาได้เต็มขีดความสามารถ เนื่องจากสภาพที่อ่อนแอของวิญญาณกระบี่ ไม่งั้นล่ะก็กระดูกพวกนั้นคงได้กลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว” เฉินผิงกล่าวพลางแสยะยิ้ม

คำพูดของเขารังแต่จะทำให้กู่หยารู้สึกขุ่นเคืองใจมากขึ้น ต่อให้เป็นเสี้ยววิญญาณ กู่หยาก็ยังมีความทระนงของนักรบในตำนานตั้งแต่เมื่อครั้งบรรพกาล

ดังนั้นเมื่อถูกผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนล้อเล่นและลูบคมเข้าให้ การที่ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของอีกฝ่ายจึงเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้

เพียงแค่โบกมือหอกฉิงเทียนทั้งแปดสิบเอ็ดเล่มก็กลับมาล่องลอยอยู่ใต้ตัวเขา ทว่าเขากลับรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามีบางเล่มที่เกิดรอยแตกร้าวขึ้นมาจริงๆ