หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3144

ความตระหนักรู้เช่นนี้ทำให้กู่หยารู้สึกตะลึงงันจนอ้าปากค้าง เนื่องจากหอกฉิงเทียนสร้างขึ้นมาจากกระดูกขาของอสูรพยัคฆ์บรรพกาลและเสริมด้วยอาคมจากอักขระโบราณ

มันใช้การจู่โจมเพียงครั้งเดียวก็สร้างรอยแตกร้าวให้แก่หอกพวกนั้นได้ยังไงกัน?ยิ่งไปกว่านั้นกระบี่ของมันก็ไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ เรื่องนี้ช่างน่าขันสิ้นดี!

“ไอ้หนู ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินเจ้าต่ำเกินไป แต่ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน สำหรับข้าแล้ว เจ้าก็ไม่นับเป็นอะไรได้นอกเสียจากแมลงตัวหนึ่ง” กู่หยาพูดอย่างวางท่า

เมื่อเขาพูดจบก็ประสานมือเข้าด้วยกันตรงหน้าอกแล้วรีดเค้นโลหิตวิญญาณตรงหว่างคิ้วออกมา

ขณะที่โลหิตวิญญาณล่องลอยอยู่กลางอากาศ มันก็ระเบิดเป็นหมอกโลหิตที่ไม่นานก็ห่อหุ้มหอกฉิงเทียนเอาไว้ทั้งเล่ม

ด้วยอำนาจของหมอกโลหิต ทำให้อักขระโบราณบนหอกฉิงเทียนเปล่งประกายแสงสีแดง

เมื่อเฉินผิงเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นก็ไม่ลังเลใจ เขาวาดกระบี่พิฆาตมังกรแล้วกลายร่างเป็นอสุนีบาตวูบหนึ่งและพุ่งเข้าใส่กู่หยา แสงสว่างช่วงโชติของกระบี่พิฆาตมังกรหอบซัดเข้าหาฝ่ายหลังราวกับพายุคลั่ง

ในขณะเดียวกัน กู่หยาก็รวมเข้ากับหอกฉิงเทียนเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้งแล้วเข้าร่วมการต่อสู้กับเฉินผิง

ทุกครั้งที่เหวี่ยงหอกฉิงเทียน วิญญาณพยัคฆ์อันน่าสะพรึงกลัวก็จะจู่โจมใส่เฉินผิงพร้อมกับอ้าปากกว้าง

ต่อให้จะมีพลังโจมตีของวิญญาณนับไม่ถ้วน แต่กระบี่ในมือก็ทำให้เฉินผิงแทงทะลุพวกมันไปได้

เฉินผิงต่อสู้เต็มกำลังด้วยความเร็วที่พุ่งถึงขีดสุด ประกายไฟจากเหล็กกล้าที่ปะทะกันเต็มไปทั่วทั้งท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อไม่มีใครยอมถอย ทุกคนจึงเห็นแสงดาบเงากระบี่ฉวัดเฉวียนไปมาอยู่กลางอากาศ เสียงคำรามที่ตามมาดังขึ้นราวกับว่าพวกมันมาจากก้นบึ้งอเวจี

การต่อสู้รุนแรงมากเสียจนสั่นสะเทือนสวรรค์และพิภพ ทุกคนได้แต่เฝ้ามองดูด้วยสีหน้าตื่นตะลึง

ตอนนี้ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าใครเป็นใคร หรือแม้แต่ติดตามแนววิถีของนักสู้ได้เลย สิ่งที่พวกเขาเห็นคือภาพตามติดที่ไม่สมบูรณ์ซึ่งหลงเหลือจากการต่อสู้ของทั้งคู่

“นี่มันบ้าชัดๆ เลย! ถ้าหากพวกเราช่วยเฉินผิงคงได้ตายทันทีแน่!” จี้เหลียนจ้านกล่าวพร้อมหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อเย็นๆ เสียแล้ว

ต่อให้อยู่ระดับผู้ทุกข์ยาก แต่เขาก็รู้ว่าแม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถสำแดงพลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนั้นได้ พลังของเฉินผิงช่างเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้จริงๆ

ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนไม่มีทางที่จะมีความเร็วและพลังเช่นนั้นได้หรอกมั้ง?

ทุกคนต่างอ้าปากกว้างด้วยความตกตะลึง ขืนพวกเราต่อสู้กับเฉินผิงคงได้ตายในไม่กี่วินาทีเป็นแน่!

ตู้ม...

ตรงข้ามกับเขา เฉินผิงกลับสงบนิ่ง

“ดูเหมือนว่าหลังจากฝ่าทะลวงพลังฝึกบำเพ็ญฌานแล้ว การต่อสู้อันหฤโหดเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อกระตุ้นพลังภายในร่างของฉันจริงๆ”

เฉินผิงพบว่าตนเองเพลิดเพลินไปกับการต่อสู้

แต่เมื่อกู่หยาตระหนักได้ว่าเฉินผิงเห็นตนเป็นหุ่นซ้อมแทนที่จะเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกัน เขาก็รู้สึกเศร้าสลดใจอยู่บ้าง

กู่หยาที่มีชีวิตอยู่มาหลายพันปี ไม่อาจทนโดนเฉินผิงสบประมาทได้

“ไอ้หนู สาเหตุที่เจ้ายังแสดงท่าทีโอหังเช่นนั้นอยู่ได้ นั่นก็เพราะข้าเหลือเพียงแค่เสี้ยววิญญาณ จะว่าไปแล้วเจ้าอย่าประเมินข้าต่ำเกินไปจะดีกว่านะ เพราะต่อให้ข้าต้องตายก็ต้องฆ่าแกให้จงได้!”

กู่หยารู้สึกเคียดแค้นสุดขีดและปรารถนาให้เฉินผิงตายไปเสีย แม้ว่าระหว่างนั้นตนจะต้องตายก็ตามที

ชั่วครู่ต่อมา เขาก็ปล่อยมือจากหอกฉิงเทียนแล้วสีแดงฉานก็เริ่มเปล่งประกายรอบตัวเขา