หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3146

เมื่อผู้ชมดูเหตุการณ์ทุกคนเห็นมังกรทองบินฉวัดเฉวียนอยู่บนศีรษะของเฉินผิง พวกเขาก็รู้สึกตะลึงงัน

เฉินผิงเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนที่สร้างความตกตะลึงให้แก่พวกเขาจนเกินกว่าที่พวกเขาจะรับไหว

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมังกรทอง แม้แต่พยัคฆ์ร้ายทั้งแปดสิบเอ็ดตนก็เริ่มที่จะตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

นั่นเป็นผลมาจากสายเลือดชั้นสูง สัตว์อสูรบรรพกาลพวกนั้นต่างรู้ดีถึงพลังของเผ่ามังกรทอง

มังกรทองถือเป็นยอดแห่งเผ่ามังกร ขณะที่พยัคฆ์เป็นเพียงแค่ราชันย์ท่ามกลางเหล่าสัตว์อสูร

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วก็จะเห็นความแตกต่างของสถานะได้ชัดเจน

พอกู่หยาเห็นพยัคฆ์ทั้งแปดสิบเอ็ดตนตัวสั่นเทา เขาก็รู้สึกได้ว่าความมั่นใจหดหายเช่นกัน

เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะอัญเชิญวิญญาณมังกรทองได้ ช่างเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลย!

แม้จะได้เห็นกู่หยาสีหน้าซีดขาวและพยัคฆ์ที่กำลังตัวสั่นเทา ทว่าเฉินผิงก็ไม่ได้หยุดมือเลย

ขณะที่เขาเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรที่อยู่ในมือ มังกรทองก็ร้องคำรามแล้วพุ่งเข้าใส่พยัคฆ์ทั้งแปดสิบเอ็ดตน เมื่อปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางพวกมันแล้วก็ใช้คมเขี้ยวและกรงเล็บสังหารเหล่าพยัคฆ์อย่างง่ายดาย

เหล่าพยัคฆ์แตกกระเจิงแล้วหลบหนีด้วยความตื่นตระหนก ทว่ากลับไม่อาจหนีออกไปจากหมู่เกาะได้

หลังจากถูกมังกรทองสังหารแล้ว เหล่าพยัคฆ์ก็กลับคืนสู่ร่างหอกฉิงเทียน พวกมันหล่นลงมาจากท้องฟ้าตนแล้วตนเล่าจนเหลือเพียงกองกระดูกแตกหัก

เพียงชั่วพริบตาเดียว พยัคฆ์ทั้งแปดสิบเอ็ดตนก็ไม่เหลือสักตนเดียว

ยามนี้หอกฉิงเทียนที่กู่หยาสู้อุตส่าห์หล่อหลอมขึ้นมาตลอดหลายพันปีถูกทำลายจนสิ้นซากไปแล้ว

เมื่อปราศจากหอกฉิงเทียน กู่หยาก็ไร้กำลังราวกับพยัคฆ์ไร้คมเขี้ยว

หลังจากสังหารพยัคฆ์แล้ว มังกรทองก็เปล่งเสียงกู่ร้องคำรามพลางพุ่งทะยานสู่ท้องนภาแล้วรวมตัวกลับคืนสู่ร่างของเฉินผิง

ขณะที่เฉินผิงเห็นกู่หยาร่ายคาถา เขาก็ขมวดคิ้วนิดๆ เขาคู่ควรแก่การเป็นผู้บำเพ็ญเพียรบรรพกาลแล้วล่ะ ต่อให้ไม่มีร่างกาย ทว่าเพียงแค่เสี้ยววิญญาณของเขาก็สามารถปลดปล่อยเคล็ดวิชาอันน่ากลัวออกมาได้!