หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3147

เมื่อผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานและคนอื่นๆ ครุ่นคิดดูแล้ว พวกเขาก็เริ่มวิ่งไปยังเรือวิญญาณที่อยู่ตรงริมฝั่ง

ทุกคนต่างแย่งกันขึ้นเรือ

จากนั้นเรือวิญญาณก็แล่นออกห่างจากหมู่เกาะและหยุดลงเมื่ออยู่ห่างจากหมู่เกาะไปได้หลายสิบไมล์

“เฉินผิง! เฉินผิง!” เกาฉี่หลานร้องตะโกน

เฉินผิงที่อยู่บนหมู่เกาะประจันหน้ากับบงกชอัคคีอันน่าสะพรึงกลัวบนท้องนภา เธอจึงอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเขารอดตายหรือไม่

“คุณเฉินจะเป็นอะไรหรือเปล่า?”

แววร้อนรนกังวลใจของจี้อวิ๋นปรากฎชัดในดวงตาของเขา แต่เขาก็รู้ว่าลำพังด้วยพลังของตนเองยังไม่สามารถขึ้นฝั่งได้เลย นับประสาอะไรกับเรื่องช่วยเฉินผิงกันเล่า

“เขาไม่เป็นไรหรอก เขาแข็งแกร่งเกินกว่าที่พวกเราจะจินตนาการได้มากนัก”

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานเชื่อมั่นในตัวเฉินผิงอย่างไร้ที่สิ้นสุด เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เฉินผิงทำมาจนถึงตอนนี้มักจะทำให้เขาตกตะลึงเสมอมา

ทันทีที่ทุกคนอพยพออกจากเกาะ ร่างเกราะทองคำของเฉินผิงส่องประกายเจิดจ้าสุดขีดแล้วเขาก็ถูกเปลวเพลิงชั้นหนึ่งล้อมเอาไว้

ในจุติภูมิของเฉินผิง กลุ่มดาวจุติเพลิงของเขากลับสว่างเจิดจ้า เขากำลังคิดจะใช้หนามยอกเอาหนามบ่ง

เปลวเพลิงของกู่หยาเป็นเพียงแค่อัคคีแก่นพิภพ แต่จุติเพลิงของเฉินผิงได้มาจากเพลิงปีศาจ เพลิงอัคคีของเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าของกู่หยาเสียอีก

แต่กู่หยาตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังและไม่นึกหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว มิฉะนั้นเขาก็คงไม่ขยายบงกชอัคคีออกไปขนาดนั้นหรอก

เมื่อกู่หยาเห็นเฉินผิงไม่ได้หลบหนีไปทว่ากลับประจันหน้ากับตนแทน เขาก็ยิ้มเยาะ “ไอ้หนู เจ้าไม่มีโอกาสหรอก ไม่มีใครสามารถต้านทานบงกชอัคคีได้ แม้แต่หมู่เกาะแห่งนี้ก็จะถูกลบเลือนไปจากพื้นพิภพ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่แกจะตัดสินใจได้ มีคนที่อยากฆ่าฉันตั้งเยอะแยะรวมทั้งขุมกำลังบรรพกาลที่น่าสะพรึงกลัว แต่ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ดี เรื่องนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น!” ขณะที่เฉินผิงควบคุมพลังจุติเพลิงปีศาจของตนเอง เขาก็โต้กลับด้วยน้ำเสียงดูแคลน

แทนที่จะตอบเฉินผิง กู่หยากลับร่อนลงมาอย่างรวดเร็ว

บงกชอัคคีขนาดมหึมากระแทกลงมาใส่หมู่เกาะ

“พรวด!”

กู่หยากระอักเลือดออกมาคำหนึ่งพลางร่างกายซวนเซ หลังจากจู่โจมออกไปแล้ว เขาก็รู้ว่าคงทนได้อีกไม่นานนัก

เปลวเพลิงยังคงลุกโหมอยู่บนหมู่เกาะ ทั้งเกาะจมลงไปเหลือเพียงพื้นผิวหนึ่งในสิบที่ยังคงมองเห็นเหนือทะเลโม่ไห่

ดูราวกับว่าอีกไม่นานมันกำลังจะจมลงสู่ท้องทะเล

ขณะที่เปลวเพลิงค่อยๆ มอดดับลง กู่หยาก็เหลือบมองหมู่เกาะที่เหลือเพียงผืนแผ่นดินเสี้ยวเล็กๆ อยู่เหนือน้ำ เขารู้สึกยินดีที่ไม่เห็นพบเฉินผิง

เขายกยิ้มมุมปาก เพราะแม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรที่ทรงพลังกว่าเฉินผิงก็ยากจะหนีพ้นเลย

เขามั่นใจว่าเฉินผิงเหลือเพียงเถ้าธุลีไปแล้ว

อย่างไรเสียมันก็คืออัคคีแก่นพิภพที่มีอุณหภูมิถึงหมื่นองศาเชียวนะ เฉินผิงจะทนความร้อนจัดขนาดนั้นได้ยังไงกันเล่า?