หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3148

ขณะที่กู่หยากำลังรอคอยเสี้ยววิญญาณที่แตกดับอย่างสาสมใจ อาการกระอักกระไอก็ดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริง

“พรวด! ก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรนักนี่นา ถึงแม้ว่าจะฝังข้าได้แต่ก็แค่ทำให้ข้าดูเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันเท่านั้นเอง”

กู่หยาเห็นเฉินผิงกำลังปีนป่ายขึ้นมาจากผืนดินไหม้เกรียม

ทั่วทั้งร่างของเฉินผิงเป็นสีดำไหม้เกรียมราวกับถูกแผดเผา แต่ร่างเกราะทองคำของเขากลับไม่บุบสลาย การบุกจู่โจมเมื่อก่อนหน้านี้ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าไม่สามารถสร้างความเสียหายให้แก่ร่างเกราะทองคำของเฉินผิงได้

พลังมังกรที่เฉินผิงซึมซับเองก็เพิ่มขีดความสามารถให้แก่ร่างเกราะทองคำของเขา

เฉินผิงลุกขึ้นปัดฝุ่นออกแล้วจัดแต่งทรงผม

“บ้าเอ๊ย ผมยุ่งหมดเลย”

เขาเงยหน้ามองกู่หยาด้วยท่าทีกวนโทสะ

เมื่อกู่หยาเห็นว่าเฉินผิงไร้ซึ่งรอยขีดข่วนโดยสิ้นเชิง เขาก็แทบเสียสติ เพราะนั่นเป็นกระบวนท่าที่ต่อสู้แบบไม่คิดชีวิตครั้งสุดท้ายเพื่อกำจัดเฉินผิงโดยเอาชีวิตของตนเข้าแลก

ทว่ายามนี้ขณะที่เฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ดี เขาเกือบจะตายอยู่แล้ว

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?

“อ๊าก! ไม่!” กู่หยาเริ่มแผดเสียงร้อง

เฉินผิงทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรดึกดำบรรพ์ผู้นี้คลุ้มคลั่งเสียแล้ว

เมื่อจี้อวิ๋นเห็นว่าเฉินผิงไม่เป็นอะไร เขาก็ร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น “คุณเฉินไม่เป็นไร! เขาไม่เป็นไร!”

“คุณเฉินจะต้องมีอนาคตที่สดใสเป็นแน่” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกล่าว

ทุกคนต่างจ้องมองเฉินผิงด้วยความไม่อยากเชื่อสุดขีด พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเขาสามารถรอดตายจากการจู่โจมอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนั้นได้อย่างไรกัน

เฉินผิงมองกู่หยาที่คลุ้มคลั่งไปแล้ว เขาก็แสยะยิ้มพลางกล่าวว่า “ถึงตาฉันบ้างแล้วนะ...”

ลูกไฟปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา เพียงแค่กู่เหยาโบกมือครั้งเดียวก็ทำให้กู่หยาถูกเพลิงแผดเผากลืนกิน

“อ๊าก!” กู่หยาแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดสุดบรรยาย

ยามที่ถูกเพลิงปีศาจแผดเผา แม้แต่เสี้ยววิญญาณก็ยังรู้สึกเจ็บปวด