หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 315

“ธุรกิจที่พวกคุณทำต่างอะไรกับโจรเหรอ แค่ชั่วพริบตาก็พยายามจะทำให้ผมขาดทุนห้าสิบล้าน เงินนี่หาง่ายจังเลยนะ!”

เฉินผิงยิ้มเยาะด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

สีหน้าของโจวจื้อเฉียนเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “งั้นนายก็บอกมา จะขายเท่าไร ไม่งั้นฉันก็จะเอามาในราคาเดิม!”

“เท่าไรก็ไม่ขาย!” เฉินผิงส่ายหัว

“ไอ้หนุ่ม พูดดีๆ ไม่ฟังจะให้ใช้กำลังใช่ไหม จะบังคับให้ฉันลงมือจริงๆ เหรอ”

สีหน้าของโจวจื้อเฉียนเปลี่ยนเป็นแย่ลงเรื่อยๆ!

“ผมขอเตือนว่าอย่าลงมือเลยครับ ถ้าไม่ลงมือ คุณก็คือนักธุรกิจ ซื้อขายเจรจาไม่สำเร็จเป็นเรื่องปกติมาก แต่ถ้าคุณลงมือ คุณก็คือร้านเถื่อนที่ลอบปล้นทรัพย์และลงมือฆ่าลูกค้า จัดการกับร้านเถื่อนก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงกฎอะไรหรอก!”

เฉินผิงตาแข็งทื่อ จิตสังหารบนตัวเขาเริ่มตลบอบอวลไปทั่วทุกสารทิศ!

“ไอ้เวรเอ๊ย แกขู่ใครวะ”

ชายหนุ่มคนนั้นตวาดด้วยความโมโห และเหวี่ยงกำปั้นใส่เฉินผิง!

เฉินผิงดึงซูอวี่ฉีเอาไว้และถอยหลังไปเล็กน้อย หลินเทียนหู่ที่อยู่ข้างๆ มาตั้งนานแล้วอดไม่ได้ที่จะพุ่งตัวออกไป!

เขายื่นมือไปคว้าข้อมือของชายหนุ่มคนนั้นเอาไว้ จากนั้นก็ออกแรงดึงจนทำให้ร่างกายของชายหนุ่มคนนั้นเสียการทรงตัวทันที หลินเทียนหู่เตะขาของชายหนุ่มคนนั้น และมีเสียงกระดูกแตกดังขึ้นมาอย่างทันควัน กระดูกขาของชายหนุ่มถูกหลินเทียนหู่เตะจนหักไปแล้ว!

แต่ก็ไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่นิดเดียว หลินเทียนหู่คว้าข้อมือของชายหนุ่มเอาไว้ และออกแรงเหวี่ยงชายหนุ่มลงกับพื้นอย่างแรง แล้วจากนั้นก็ใช้เท้าเหยียบลงไป!

เท้านี้แรงเยอะมาก เหยียบจนทำให้ทั้งหน้าอกของชายหนุ่มบุบลงไป คาดว่าไม่มีกระดูกซี่โครงสักซี่ที่ยังไม่หัก

พลั่ก...

เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากปากของชายหนุ่ม และสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายสุดขีด!

“นี่...”

ตอนนี้หลินเทียนหู่พูดแบบนี้ออกมาด้วยตัวเอง ในที่สุดเขาก็นึกออก!

“ท่าน...ท่านหู่ เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่...”

โจวจื้อเฉียนคุกเข่าลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังตุ้บ! 

หลินเทียนหู่พูดถูก ถึงแม้ว่าโจวจื้อเฉียนจะเคยต่อสู้และเข่นฆ่าคนมาก่อน อีกทั้งยังเป็นคนที่ น่าเกรงขามในอวิ๋นเฉิง แต่ในสายตาของหลินเทียนหู่เขาก็เป็นแค่เด็กน้อย และชื่อเสียงของหลินเทียนหู่ก็เป็นที่รู้จักในหลายเมืองรอบๆ ด้วย

ถึงแม้ว่าตระกูลเว่ยแห่งเสิ่งเฉิงกล้าที่จะไม่เห็นหลินเทียนหู่อยู่ในสายตา แต่หลายเมืองรอบๆ หงเฉิงมีที่ไหนกล้าที่จะดูถูกหลินเทียนหู่บ้างล่ะ

“คุณเฉิน...”

หลินเทียนหู่ชำเลืองมองไปที่เฉินผิง จำเป็นต้องให้เฉินผิงออกคำสั่งว่าจะจัดการกับโจวจื้อเฉียนยังไง

เฉินผิงเดินตรงไปอยู่ตรงหน้าโจวจื้อเฉียน “ผมเพิ่งพูดไปเองนะว่าถ้าคุณลงมือ นี่ที่ก็คือร้านเถื่อน เวลาผมจัดการกับร้านเถื่อน ผมไม่ชอบทำตามกฎน่ะ!”