หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 316

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ ท่านผู้ยิ่งใหญ่ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ ผมยอมมอบเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีทั้งหมดในร้านให้กับท่านผู้ยิ่งใหญ่หมดเลยครับ!”

โจวจื้อเฉียนคุกเข่าเอามือยันกับพื้นและก้มหัวจนติดกับพื้นอยู่อย่างนั้น แทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักสองสามที!

เขาเห็นมาตั้งนานแล้วว่าเฉินผิงไม่ใช่คนธรรมดา และน่าจะมีอำนาจอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ไม่คิดว่าอำนาจนั้นจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่หลินเทียนหู่ก็ยังเป็นผู้ติดตามเขา คาดว่าทั้งมณฑลเจียงเป่ยมีคนที่มีอำนาจแบบนี้ไม่มากนัก

“ผมจะไม่เอาเครื่องยาสมุนไพรของคุณมาฟรีๆ ตอนนี้ในตัวผมมีเงินสดไม่พอแล้ว ผมสามารถใช้เสี่ยวหวนตันแลกเปลี่ยนกับคุณได้ ผมต้องการให้คุณพยายามซื้อเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีจากตลาดทั้งหมดในอวิ๋นเฉิงมาไว้ที่นี่ ต้องการเงินเท่าไร คุณสามารถไปหาพี่ใหญ่เหอได้ เขาจะแปลงเป็นเสี่ยวหวนตันแล้วมอบให้คุณ!”

เฉินผิงเองก็ไม่ได้ใช้กำลังบังคับยื้อแย่งมา เขาไม่สามารถทำการซื้อขายเพียงครั้งเดียวได้ เขาหวังให้โจวจื้อเฉียนสามารถจัดหาเครื่องยาสมุนไพรหายากให้เขาไปอีกนานๆ!

“เสี่ยว…เสี่ยวหวนตันเหรอครับ” โจวจื้อเฉียนเงยหน้าขึ้น และมองไปที่เฉินผิงด้วยความ ประหลาดใจ “หรือว่า…หรือว่าเป็น…”

“ถูกต้อง ผมเป็นคนกลั่นเสี่ยวหวนตันเอง พวกคุณก็ไม่ต้องคิดหาวิธีกลั่นเสี่ยวหวนตันแล้วนะ นอกจากผมแล้ว ไม่มีใครกลั่นออกมาได้หรอก!”

เฉินผิงรู้ว่าโจวจื้อเฉียนจะพูดอะไร เขาจึงพยักหน้าและพูดออกไป

“ไม่กล้าหรอกครับ ไม่กล้าหรอก...”

โจวจื้อเฉียนหน้าแดงและพูดออกไป

“โอเค คุณลุกขึ้นเถอะ!”

เฉินผิงโบกมือให้โจวจื้อเฉียนลุกขึ้น!

โจวจื้อเฉียนรีบให้คนหยิบเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีทั้งหมดในร้านมาให้เฉินผิง และให้เฉินผิงนำออกไป!

“เฉิน…เฉิน...”

หลังจากที่เดินออกจากร้านถงเหรินถัง เหอจื้อกังอยากจะพูดคุยกับเฉินผิง แต่ในเวลานี้กลับไม่รู้ว่าควรจะเรียกเฉินผิงว่ายังไง!

ในตอนแรกเขาเรียกเฉินผิงด้วยความคิดที่ว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่ เดิมทีเขาคิดถึงขอบเขตอิทธิพลของตัวเอง คิดว่าเป็นพี่ใหญ่แล้วจะสามารถช่วยเหลือเฉินผิงได้

แต่คราวนี้เหอจื้อกังรู้แล้วว่าศักยภาพของตัวเองยังห่างชั้นจากเฉินผิงอีกมาก ในตอนนี้จึงรู้สึก เก้อเขินจนไม่รู้ว่าควรจะเรียกเฉินผิงว่ายังไง

เมื่อฟังการแนะนำของเฉินผิง เหอจื้อกังก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ถ้าสามารถเป็นตัวแทนเสี่ยวหวนตันในอวิ๋นเฉิงได้ งั้นมันก็จะเป็นความร่ำรวยอย่างต่อเนื่อง!

“สหายเฉินผิง คุณวางใจได้เลย เรื่องเครื่องยาสมุนไพรที่ผมจัดหา ทั้งหมดจะเป็นเครื่องยาสมุนไพรคุณภาพสูง!” เหอจื้อกังมีสีหน้าตื่นเต้น “ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ ไปโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดเลยนะ ผมเลี้ยงเอง...”

ตลอดทาง ตาของกู้อวี่เฟยมักจะชำเลืองมองไปที่เฉินผิงโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูเหมือนว่าอายุของเธอในตอนนี้ จะเป็นวัยที่ความรักที่มีอยู่ในใจเริ่มแตกหน่อ เมื่อมองผู้ชายคนพิเศษอย่างเฉินผิง ก็รู้สึกว่าเขาแมนมาก!

ถ้าเฉินผิงไม่ใช่แฟนของซูอวี่ฉี ไม่แน่ว่าเธออาจจะไปตามจีบเขาเองก็ได้!

“พี่อวี่ฉี พี่โชคดีมากจริงๆ ที่เจอแฟนดีๆ แบบนี้...”

ในดวงตาของกู้อวี่เฟยเต็มไปด้วยความอิจฉา

หลังจากที่มาถึงโรงแรม เหอจื้อกังก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ และโทรหากู้อวี่เหยาให้เธอเลิกงานแล้วมากินข้าวด้วยกัน!

เมื่อกู้อวี่เหยาที่สวมชุดทำงานอยู่พร้อมกับสะพายกระเป๋าเอาไว้มาถึง พอเห็นว่ามีเหล้าและอาหารเต็มโต๊ะ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “มาแค่ไม่กี่คน แต่สั่งอาหารเยอะขนาดนี้ สิ้นเปลืองเกินไปไหม”