หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 316

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ ท่านผู้ยิ่งใหญ่ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ ผมยอมมอบเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีทั้งหมดในร้านให้กับท่านผู้ยิ่งใหญ่หมดเลยครับ!”

โจวจื้อเฉียนคุกเข่าเอามือยันกับพื้นและก้มหัวจนติดกับพื้นอยู่อย่างนั้น แทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักสองสามที!

เขาเห็นมาตั้งนานแล้วว่าเฉินผิงไม่ใช่คนธรรมดา และน่าจะมีอำนาจอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ไม่คิดว่าอำนาจนั้นจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่หลินเทียนหู่ก็ยังเป็นผู้ติดตามเขา คาดว่าทั้งมณฑลเจียงเป่ยมีคนที่มีอำนาจแบบนี้ไม่มากนัก

“ผมจะไม่เอาเครื่องยาสมุนไพรของคุณมาฟรีๆ ตอนนี้ในตัวผมมีเงินสดไม่พอแล้ว ผมสามารถใช้เสี่ยวหวนตันแลกเปลี่ยนกับคุณได้ ผมต้องการให้คุณพยายามซื้อเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีจากตลาดทั้งหมดในอวิ๋นเฉิงมาไว้ที่นี่ ต้องการเงินเท่าไร คุณสามารถไปหาพี่ใหญ่เหอได้ เขาจะแปลงเป็นเสี่ยวหวนตันแล้วมอบให้คุณ!”

เฉินผิงเองก็ไม่ได้ใช้กำลังบังคับยื้อแย่งมา เขาไม่สามารถทำการซื้อขายเพียงครั้งเดียวได้ เขาหวังให้โจวจื้อเฉียนสามารถจัดหาเครื่องยาสมุนไพรหายากให้เขาไปอีกนานๆ!

“เสี่ยว…เสี่ยวหวนตันเหรอครับ” โจวจื้อเฉียนเงยหน้าขึ้น และมองไปที่เฉินผิงด้วยความ ประหลาดใจ “หรือว่า…หรือว่าเป็น…”

“ถูกต้อง ผมเป็นคนกลั่นเสี่ยวหวนตันเอง พวกคุณก็ไม่ต้องคิดหาวิธีกลั่นเสี่ยวหวนตันแล้วนะ นอกจากผมแล้ว ไม่มีใครกลั่นออกมาได้หรอก!”

เฉินผิงรู้ว่าโจวจื้อเฉียนจะพูดอะไร เขาจึงพยักหน้าและพูดออกไป

“ไม่กล้าหรอกครับ ไม่กล้าหรอก...”

โจวจื้อเฉียนหน้าแดงและพูดออกไป

“โอเค คุณลุกขึ้นเถอะ!”

เฉินผิงโบกมือให้โจวจื้อเฉียนลุกขึ้น!

โจวจื้อเฉียนรีบให้คนหยิบเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีทั้งหมดในร้านมาให้เฉินผิง และให้เฉินผิงนำออกไป!

“เฉิน…เฉิน...”

หลังจากที่เดินออกจากร้านถงเหรินถัง เหอจื้อกังอยากจะพูดคุยกับเฉินผิง แต่ในเวลานี้กลับไม่รู้ว่าควรจะเรียกเฉินผิงว่ายังไง!

ในตอนแรกเขาเรียกเฉินผิงด้วยความคิดที่ว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่ เดิมทีเขาคิดถึงขอบเขตอิทธิพลของตัวเอง คิดว่าเป็นพี่ใหญ่แล้วจะสามารถช่วยเหลือเฉินผิงได้

แต่คราวนี้เหอจื้อกังรู้แล้วว่าศักยภาพของตัวเองยังห่างชั้นจากเฉินผิงอีกมาก ในตอนนี้จึงรู้สึก เก้อเขินจนไม่รู้ว่าควรจะเรียกเฉินผิงว่ายังไง