หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 317

“ไม่เปลืองหรอก ไม่เปลือง เธอรีบนั่งลงเถอะ!”

เหอจื้อกังดึงกู้อวี่เหยาให้นั่งลง!

กู้อวี่เหยาใช้ทิชชู่เปียกเช็ดมือ และมองไปที่เฉินผิงแล้วพูดว่า “วิ่งเต้นไปครึ่งวันแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง รู้รึยังว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน แค่อ้าปากก็พูดถึงแต่เครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปี ของพวกนี้ลูกคุณเล่นได้เหรอ ถึงแม้ว่าตระกูลลูกพี่ลูกน้องฉันจะรวย ก็ไม่ใช่ว่าจะทำให้คุณเอามาใช้สุรุ่ยสุร่ายได้นะ”

เมื่อกู่อวี่เหยาพูดออกมา เหอจื้อกังและกู้อวี่เฟยต่างก็ตกใจ

“หุบปาก!” เหอจื้อกังถลึงตาใส่กู่อวี่เหยา แล้วจากนั้นก็พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า “สหายเฉินผิง ขอโทษด้วยจริงๆ อวี่เหยาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ!"

“เหอจื้อกัง นายบ้าไปแล้วเหรอ ไม่คิดเลยว่าจะกล้าตะคอกใส่ฉัน ฉันพูดผิดรึไง”

กู้อวี่เหยาตวาดใส่เหอจื้อกังด้วยสีหน้าโมโห

“พี่ ไม่ต้องพูดแล้ว!”

กู้อวี่เฟยรีบดึงกู้อวี่เหยามา และลากกู้อวี่เหยาไปทางด้านข้าง เหอจื้อกังเองก็ตามไปด้วย!

ทั้งสองคนพูดอะไรบางอย่างกับกู้อวี่เหยาด้วยเสียงเบาๆ

เห็นแค่สีหน้าของกู้อวี่เหยาที่เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก และยังมองมาที่เฉินผิงเป็นครั้งคราวด้วย!

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามคนก็มานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง แต่สีหน้าของกู่อวี่เหยาดูไม่ค่อยดีนัก เห็นได้ชัดเลยว่าเธอดูเก้อเขินมาก!

เฉินผิงยิ้มเล็กน้อย และพูดขึ้นมาเป็นคนแรกว่า “กินข้าวกันเถอะครับ!”

หลายคนเริ่มขยับตะเกียบ แต่มือของกู้อวี่เหยาที่ถือตะเกียบอยู่กำลังสั่นเล็กน้อย เธอก้มหน้าลงไม่กล้ามองเฉินผิง และยิ่งไม่กล้ามองหลินเทียนหู่ที่อยู่ข้างๆ เฉินผิงมากขึ้นไปอีก!

หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉินผิงก็ให้ใบรายการยากับเหอจื้อกัง ให้เขาเตรียมเครื่องยาสมุนไพรตามบนใบรายการก็พอ!

ในตอนบ่าย เฉินผิงอยู่ที่โรงแรมไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่นำบัวหิมะพันปีและเครื่องยาสมุนไพรอายุร้อยปีที่เอามาจากร้านถงเหรินถังมาวางไว้ด้วยกัน เพื่อเตรียมกลั่นยารวบรวมจิตวิญญาณ!

เมื่อมองไปที่สิ่งของมูลค่าหลายร้อยล้านบนพื้น ในใจของเฉินผิงกลับไม่ได้มีคลื่นลูกใหญ่ หลังจากปิดผ้าม่าน จุดชีพจรตันเถียนของเฉินผิงก็เริ่มลอยพลังจิตวิญญาณขึ้นอย่างช้าๆ ต่อจากนั้นพลังจิตวิญญาณก็ไหลมารวมกันที่ปลายนิ้วของเฉินผิง และเปลี่ยนเป็นเปลวไฟสีฟ้าอ่อน!

“ไป...”