หลังจากเก็บกวาดอย่างลวกๆ แล้ว เฉินผิงก็เดินออกมาจากห้อง และพบว่าหลินเทียนหู่รออยู่นอกห้องมาตั้งนานแล้ว!
“คุณเฉิน เหอจื้อกังมาแล้วนะครับ นำเครื่องยาสมุนไพรทั้งหมดมาส่งแล้ว กำลังรอคุณไปกินข้าวเย็นด้วยกันอยู่ครับ!”
เมื่อหลินเทียนหู่เห็นเฉินผิงออกมา เขาก็พูดออกไปทันที
“อืม ไปกันเถอะ!”
เฉินผิงไม่คิดเลยว่าเหอจื้อกังจะทำงานได้มีประสิทธิภาพและรวดเร็วขนาดนี้ เตรียมเครื่องยาสมุนไพรมากมายขนาดนั้นเสร็จเรียบร้อยภายในครึ่งวัน ต้องรู้ไว้ว่าเครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้กลั่น เสี่ยวหวนตันได้หนึ่งร้อยเม็ดเลย
เมื่อเดินมาถึงชั้นล่างของโรงแรม เฉินผิงก็เห็นว่าเหอจื้อกังกำลังสั่งให้คนขนของลงจากรถ เครื่องยาสมุนไพรเต็มรถคันใหญ่ ถูกคนขนย้ายขึ้นไปชั้นบน
“สหายเฉินผิง เครื่องยาสมุนไพรทั้งหมดพร้อมแล้วนะครับ และผมก็ได้เปิดห้องอีกสองห้องบนชั้นนั้นที่พวกคุณพักอยู่ไว้เก็บเครื่องยาสมุนไพรแล้วนะ”
เมื่อเห็นเฉินผิงลงมา เหอจื้อกังก็รีบพูดออกไป
“อืม ใช้เวลาไม่นานมากหรอกครับ เสี่ยวหวนตันร้อยเม็ดนี่ ผมเดาว่าประมาณหนึ่งวันกว่าๆ ก็คงกลั่นออกมาได้แล้วล่ะ!”
เฉินผิงพยักหน้า
“ไปกันเถอะ พวกเราไปกินข้าวกัน คราวนี้ผมจะพาคุณไปกินอาหารทานเล่นสุดพิเศษของอวิ๋นเฉิง พวกอวี่เฟยไปกันแล้วล่ะครับ!”
เหอจื้อกังพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
ดูออกเลยว่าเหอจื้อกังในตอนนี้ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเฉินผิงและหลินเทียนหู่แล้ว!
“ไปกันครับ!” เฉินผิงยิ้ม!
เนื่องจากถนนของกินเล่นอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม ดังนั้นเฉินผิง หลินเทียนหู่ และเหอจื้อกังจึงเดินไปที่ถนนของกินเล่น!
แต่เพิ่งจะเดินไปได้ไม่ไกล จู่ๆ สีหน้าของเฉินผิงก็เปลี่ยนไป และขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“คุณเฉิน สังเกตเห็นอะไรบางอย่างเข้าแล้วใช่ไหมครับ”
หลินเทียนหู่ถามด้วยเสียงเบาๆ
“อืม ข้างหลังมีคนตามมา!”
เฉินผิงพยักหน้าและพูดออกไป
“มีคนเหรอ ใครตามพวกเรามาเนี่ย”
เหอจื้อกังมีสีหน้าประหลาดใจ และกำลังจะหันกลับไปมอง!
“อย่าหันไป!” เฉินผิงโอบไหล่ของเหอจื้อกัง ไม่ให้เขาหันกลับไป!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...