หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3150

เมื่อเฉินผิงดูให้ชัดๆ ก็คำนวณได้ว่าพวกเขามีกันอยู่หลายสิบคน โดยที่เต่าศักดิ์สิทธิ์แต่ละตัวบรรทุกคนเอาไว้ถึงสี่ห้าคน

“สำนักประตูเมฆา” เมื่อจี้เหลียนจ้านมองดูให้ชัดๆ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “คนพวกนั้นมาจากสำนักประตูเมฆา”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขามาจากสำนักประตูเมฆา เฉินผิงก็พลันนำพาเต่าศักดิ์สิทธิ์ไปหาพวกเขา

ในทำนองเดียวกัน คนจากสำนักประตูเมฆาก็สังเกตเห็นกลุ่มคนของเฉินผิง เมื่อรู้ว่าพวกเขามีกันแค่ไม่กี่คนก็เริ่มที่จะล้อมพวกเขาไว้

เมื่อคนของสำนักประตูเมฆาเห็นเต่าศักดิ์สิทธิ์ที่เฉินผิงและคนอื่นๆ กำลังขี่อยู่ พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจ

เต่าศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขามีขนาดใหญ่กว่าของพวกตนมากนัก

“จี้เหลียนจ้าน แกยังมีชีวิตอยู่อีกงั้นเหรอ?” บุรุษวัยกลางคนสวมชุดคลุมสีดำที่แลดูสุภาพเรียบร้อยเอ่ยถามขึ้นมา

“ฉินเหลย ฉันจะตายก่อนแกได้ยังไงกันเล่า?” แววตาของจี้เหลียนจ้านเต็มเปี่ยมไปด้วยเจตจำนงสังหาร “ตอนนี้โชคชะตานำพาแกมาหาฉันแล้ว ฉันย่อมต้องให้แกพบจุดจบอันน่าอนาถ”

ฉินเหลยเปล่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมา “แกล้อฉันเล่นอยู่หรือไง? แกไม่เห็นเหรอว่าพวกเราล้อมแกเอาไว้แล้วน่ะ? แต่ฉันต้องยอมรับว่าเต่ายักษ์ศักดิ์สิทธิ์ที่แกฝึกจนเชื่องค่อนข้างน่าประทับใจทีเดียว ถ้าแกยอมมอบมันมาให้ฉันล่ะก็ ฉันอาจจะลองคิดดูเรื่องปล่อยแกไปก็ได้นะ”

เฉินผิงหันไปถามจี้เหลียนจ้านว่า “เจ้าสำนักจี้ นี่ใช่คนจากสำนักประตูเมฆาที่พยายามเล่นงานและขโมยกิจการของคุณไปใช่ไหม?”

จี้เหลียนจ้านพยักหน้าพลางตอบว่า “ใช่ มันคือรองเจ้าสำนักประตูเมฆา ผมไม่รู้ว่าพวกมันไปเรียนรู้เคล็ดวิชาฝึกเต่ามาจากไหน แต่พวกมันสามารถฝึกเต่ายักษ์เป็นจำนวนมากให้เชื่อง เพื่อช่วยให้พวกมันข้ามทะเลโม่ไห่และเปิดฉากลอบโจมตีพวกเราได้ง่ายๆ”

“เคล็ดวิชาฝึกเต่างั้นเหรอ?” เฉินผิงตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมา “ช่างเป็นเคล็ดวิชาที่ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว ผมอยากจะรู้ว่าเคล็ดวิชาของพวกมันจะน่าประทับใจเท่ากับเคล็ดวิชาของผมหรือเปล่า”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิงเข้า ฉินเหลยมองเขาด้วยสายตากังขาพลางถามว่า “ไอ้หนู แกรู้วิธีฝึกเต่าด้วยงั้นรึ? แกเป็นคนฝึกเต่ายักษ์ที่แกนั่งอยู่งั้นเหรอ?”

คำพูดของเขาทำให้จี้เหลียนจ้านถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฉินเหลยเป็นรองเจ้าสำนักประตูเมฆาเชียวนะ เฉินผิงกลับสั่งให้เขาเรียกตนเองว่าพ่อแบบหน้าด้านๆ ได้ยังไงกัน?

แต่เฉินผิงกลับไม่แตะต้องเธอเลย นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกขุ่นเคืองใจอยู่บ้าง

ในขณะเดียวกัน ฉินเหลยก็โกรธจนควันออกหู เฉินผิงไม่เพียงดูถูกเขา แต่คนอื่นๆ เองก็มองข้ามเขาไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน

“จะตายอยู่แล้วแกยังมีอารมณ์มาสัพยอกหยอกเย้ากันอยู่อีกเหรอ? วันนี้ฉันจะฆ่าแกหมกทะเลโม่ไห่เสียเลย!” ฉินเหลยเริ่มเปล่งเสียงเยียบเย็น

เมื่อได้ยินเสียงเข้า เต่าศักดิ์สิทธิ์ที่เฉินผิงและคนอื่นๆ กำลังขี่กลับหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด มันสะบัดตัวอย่างสุดกำลัง

ฉินเหลยใช้เคล็ดวิชาฝึกเต่าเพื่อทำให้สัตว์เทพรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน

เฉินผิงลูบท้ายทอยของเต่าศักดิ์สิทธิ์เบาๆ เพื่อให้มันสงบลง