หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3152

ไม่นานหลังจากเฉินผิงและคนอื่นๆ จากไป พวกเขาก็ได้ยินเสียงแผดร้องด้วยความทุกข์ทรมานดังขึ้นทางด้านหลัง

พวกเขาหันกลับเห็นเหล่าสัตว์อสูรแห่งทะเลโม่ไห่กำลังล่าสังหารคนจากสำนักประตูเมฆาพวกนั้น โลหิตของพวกเขาอาบย้อมผิวน้ำทะเล

กลิ่นคาวโลหิตยิ่งดึงดูดเหล่าสัตว์อสูรมากขึ้นเรื่อยๆ คนจากสำนักประตูเมฆาไม่มีทางเลือกนอกเสียจากต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

แต่เมื่ออยู่กลางทะเลโม่ไห่ พวกเขายังจะหนีไปที่ไหนได้อีกเล่า

เสียงร้องด้วยความทุกข์ทรมานค่อยๆ หายไป คนหลายสิบคนสิ้นชีพลงอย่างน่าสยดสยอง

เกาฉี่หลานไม่กล้ามองภาพเหตุการณ์นองเลือดตรงๆ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเห็นเหตุนองเลือดเช่นนี้

ในทางกลับกัน เฉินผิงกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด มีเพียงผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดจึงจะสามารถอยู่รอดในอาณาจักรนิรันดร์

ถ้าเฉินผิง และคนอื่นๆ ไม่แข็งแกร่งมากพอ พวกเขาก็คงเป็นฝ่ายที่ล่องลอยอยู่ในทะเลโม่ไห่และถูกเหล่าสัตว์อสูรสังหารไปแล้ว

เต่าศักดิ์สิทธิ์แหวกว่ายด้วยความเร็วยิ่งยวดไปยังชายฝั่ง

ในขณะเดียวกัน เย่เฟิงชิงกับโจวไท่ก็ขึ้นฝั่งแล้ว มิหนำซ้ำยังมีคนนับร้อยยืนอยู่ข้างหลังอีกต่างหาก

บางคนมาจากสมาพันธ์ผนึกมารและตระกูลโจว ผู้บำเพ็ญเพียรส่วนใหญมาอยู่ที่นั่นเพราะเรียกระดมพลพวกเขาไว้ตรงนั้นภายใต้ข้ออ้างของการปราบมารปีศาจ

อันที่จริงแล้ว พวกเขาคิดจะสังหารเฉินผิงตอนขึ้นฝั่งต่างหากล่ะ ยามนี้เฉินผิงอยู่กับจิ้นตงและหลัวซีซึ่งทั้งคู่ต่างก็เป็นมาร เย่เฟิงชิงสามารถกล่าวอ้างได้ว่าเฉินผิงเองก็เป็นมารเช่นเดียวกัน

เฉินผิงไม่เพียงสร้างความอับอายขายหน้าให้แก่พวกเขา แต่ยังทำให้พวกเขาเผชิญความสูญเสียครั้งใหญ่อีกต่างหาก ไม่ว่าเย่เฟิงชิงหรือโจวไท่ย่อมไม่มีทางละเว้นเฉินผิง

ทันทีที่พวกเขามาถึงฝั่ง พวกเขาก็เรียกเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองแล้วทุกคนก็ดักซุ่มรอคอยเฉินผิงอยู่เงียบๆ

ทันทีที่เย่เฟิงชิงขึ้นเรือวิญญาณ เขาก็มองลูกเรือที่สวมชุดคลุมแปดสัญลักษณ์แล้วออกคำสั่งว่า “ค้นเรือซะ! หาตัวเฉินผิงให้เจอ! ถ้ามันคิดหนีไปพร้อมกับเต่าศักดิ์สิทธิ์ก็จัดการมันไปพร้อมๆ กับเรือวิญญาณเสียเลย!”

เมื่อลูกเรือรู้ว่าเย่เฟิงชิงกำลังตามหาเฉินผิงอยู่ เขาก็มีท่าทางกังวลใจ “นายท่านเย่ ผมคิดว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย เฉินผิงไม่ใช่คนที่คุณจะสามารถล่วงเกินได้”

เมื่อเย่เฟิงชิงได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจัด จากนั้นเขาก็ตบหน้าลูกเรือสุดแรง

ฉันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยาก เฉินผิงเป็นเพียงแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนเท่านั้น ฉันไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว

ต่อให้พลังของเฉินผิงจะรุดหน้าไปมากจนบรรลุถึงระดับกึ่งเซียนขั้นแปด มันก็ยังไม่ใช่คู่ประมือของผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากอย่างฉันหรอก

“บัดซบเอ๊ย! แกพูดพล่ามไร้สาระอะไรอยู่? ฉันเป็นถึงผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยาก ฉันจะต้องกลัวผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนอย่างมันไปทำไมกัน? ยิ่งไปกว่านั้น พวกเรายังมาจากสมาพันธ์ผนึกมาร ทำไมพวกเราถึงต้องกลัวด้วยเล่า? เฉินผิงจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนกันเชียว? ทำไมฉันถึงต้องเกรงว่าจะล่วงเกินมันด้วยล่ะ?” เย่เฟิงชิงตะคอกใส่ลูกเรือ

ลูกเรือเก็บงำสีหน้าพลางเอ่ยด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า “นายท่านเย่ ถึงเฉินผิงจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียน แต่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากส่วนมากก็ไม่อาจเอาชนะมันได้”