หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3153

“ผมเห็นมันรอดพ้นอสุนีบาต ฆ่าเหยี่ยวขนเงินและเอาชนะเสี้ยววิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรบรรพกาลเพียงลำพังตัวคนเดียว ผมเห็นเรื่องพวกนั้นมาด้วยตาตัวเอง ช่างเป็นภาพเหตุการณ์ที่น่าตกใจยิ่งนัก หมู่เกาะหายวับไปเพราะความเสียหายที่มีสาเหตุมาจากการต่อสู้ของเฉินผิงกับเสี้ยววิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรบรรพกาล” ลูกเรือบนเรือวิญญาณประสบกับพลังของเฉินผิงมาด้วยตนเอง เขาจึงไม่กล้าประจันหน้ากับเฉินผิงอีก

“แกพูดเรื่องบ้าบออะไรวะ? แกคิดว่าฉันโง่รึไง? ไอ้เด็กนั่นเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนเท่านั้น! มันแข็งแกร่งถึงขนาดนั้นได้ยังไงกันเล่า? แกคิดจะบอกว่ามันยืนหยัดต่อสู้กับผู้บำเพ็ญเพียรบรรพกาลงั้นรึ แกมัวแต่พูดพล่ามอะไรอยู่?” เย่เฟิงชิงไม่เชื่อสิ่งที่ลูกเรือเล่าให้เขาฟังเลย

ในความคิดของเขานั้น ผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากไม่มีทางเอาชนะผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนได้หรอก

“เกิดเรื่องนั้นขึ้นจริงๆ! เฉินผิงอัญเชิญมังกรทองมาบดขยี้ผู้บำเพ็ญเพียรบรรพกาล นับเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นมังกรทองเลยก็ว่าได้ ดวงตาของมันใหญ่พอๆ กับตู้ปลาเลยเชียวล่ะ!” ขณะที่ลูกเรือพูดก็ออกท่าทางเพื่ออธิบายขนาดของมังกร

ตอนนี้เย่เฟิงชิงโกรธมากเสียจนตบลูกเรือจนกะโหลกแตก

ร่างของลูกเรือพุ่งลงสู่ทะเลโม่ไห่

เย่เฟิงชิงตะคอกว่า “ไอ้สารเลวนั่นกล้าดียังไงถึงได้มาล้อเล่นกับฉัน! มันรนหาที่ตายเสียแล้ว...”

เขาคิดว่าลูกเรือหลอกตนอยู่ เฉินผิงอัญเชิญมังกรทองงั้นรึ? น่าขันสิ้นดี!

การที่ลูกเรือผู้นี้โดนตบจนถึงตายสร้างความหวาดกลัวให้แก่ลูกเรือทุกคน พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไปเพราะอาจจะต้องตายหากพูดความจริงออกมา

“ค้นเรือซะ! ใครที่พูดพล่ามไร้สาระกับฉันอีก ฉันจะฆ่ามันให้หมดทุกคนเลย!” เย่เฟิงชิงแผดเสียงใส่

ลูกเรือต่างก้มหน้าเพราะไม่มีใครกล้าไปค้นเรือที่เฉินผิงอยู่

อย่างไรเสียขืนพวกเขาทำเช่นนั้นล่ะก็น่าจะไม่มีชีวิตกลับมาเป็นแน่

เฉินผิงสร้างความตกตะลึงสุดขีดให้แก่พวกเขา

ตอนที่พวกเขาเห็นมังกรทองปรากฏตัวขึ้นมา พวกเขานึกว่าเฉินผิงเป็นเทพเซียนขณะที่พวกเขาเป็นพวกมดปลวก พวกแมลงจะหาญกล้าพอที่จะประจันหน้ากับเทพเซียนได้ยังไงกันเล่า?