หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3156

จิ้นตงกับหลัวซีชักจะเริ่มร้อนรนกังวลใจ แต่หลังจากแลกเปลี่ยนสายตากันแล้ว พวกเขาก็ตัดสินใจแน่วแน่และก้าวเดินมาข้างหน้า

“พวกเราเป็นผู้ฝึกวิชามาร แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเฉิน เป็นพวกเราสองคนที่ตามมาเอง ดังนั้นเชิญลงมือกับพวกเราได้เลย” จิ้นตงบอกเย่เฟิงชิง

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัวมาก ทว่าจิ้นตงกับหลัวซีก็ไม่อยากให้เฉินผิงต้องเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงเพราะเห็นแก่พวกตน

“พวกคุณสองคนถอยไปซะ” เฉินผิงสั่งจิ้นตงกับหลัวซี

“คุณเฉิน พวกเราซาบซึ้งในน้ำใจของคุณ แต่วันนี้—”

“ทำตามที่ผมบอกเถอะ ต่อให้พวกคุณสองคนยอมสละชีวิตตนเอง พวกมันก็ไม่ปล่อยผมไปหรอก การใส่ความว่าผมสมรู้ร่วมคิดกับผู้ฝึกวิชามารเป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันก็เป็นแค่พวกลิ่วล้อเท่านั้น ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวเลย”

เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเฉินผิงแล้ว จิ้นตงกับหลัวซีจึงยอมถอยไป

เย่เฟิงชิงเอ่ยวาจาแฝงเจตนาร้ายขึ้นมาว่า “เฉินผิง แกเป็นเพียงแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียน แต่กล้าเยาะเย้ยพวกเรางั้นรึ? แกมันโอหังเกินไปแล้ว! ตอนอยู่ในทะเลโม่ไห่ฉันฆ่าแกไม่ได้ ทว่ายามนี้พวกเราอยู่บนฝั่งแล้ว ฉันสามารถคิดหาทางฆ่าแกได้เป็นร้อยวิธีเลยเชียวล่ะ!”

“งั้นเหรอ? ทำไมแกไม่ลองดูล่ะ?” เฉินผิงตอบด้วยท่าทางยั่วยุ

เมื่อเย่เฟิงชิงเห็นเฉินผิงมีสีหน้าเมินเฉย ความรู้สึกสังหรณ์ก็คืบคลานเข้าสู่จิตใจของเขาอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาจึงอดไม่ได้ที่จะที่จะนึกถึงคำพูดที่ลูกเรือเคยพูดเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้รวมทั้งท่าทางของลูกเรือคนอื่นๆ

เขายังจำวิธีการที่เฉินผิงล่อเหยี่ยวขนเงินออกไปจากหมู่เกาะเมื่อก่อนหน้านี้ได้ ประกอบกับท่าทีไม่สะทกสะท้านของฝ่ายหลังในยามนี้ เย่เฟิงชิงรู้ดีว่าเฉินผิงมีสุดยอดเคล็ดวิชาบางอย่างซ่อนอยู่ ถ้าหากเขาสามารถอัญเชิญมังกรทองหรืออะไรทำนองนั้นได้จริงๆ ล่ะก็ ฉันคงตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงเป็นแน่