หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3165

หลังจากพาจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ กลับมาที่เมืองเล็กๆ แล้ว เฉินผิงและพรรคพวกก็รีบกลับไปที่ สำนักเฟ่ยเทียนโดยนั่งเรือเหาะลำหนึ่งของพวกเขา

ครั้งนี้สำนักเฟ่ยเทียนได้รับความเสียหายใหญ่หลวง เฉพาะเรือเหาะเพียงอย่างเดียว พวกเขาสูญเสียกองเรือไปมากกว่าครึ่ง คงใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัวได้

เมื่อมาถึงสำนักเฟ่ยเทียน เฉินผิงไม่ได้คิดที่จะหยุดพัก แต่แล้วในที่สุดเขาก็อยู่ต่ออีกหนึ่งวันหลังจากตอบรับคำรบเร้าของจี้เหลียนจ้าน

แม้ว่าสำนักจะสูญเสียครั้งใหญ่ แต่พวกเขาก็ยังคงมั่งคั่งกว่าสำนักทั่วไปอยู่ดี

จี้เหลียนจ้านปรนนิบัติเฉินผิงอย่างดีเป็นเวลาหนึ่งวัน

เมื่อเฉินผิงกำลังจะไป จี้อวิ๋นก็รวบรวมความกล้าแล้วถามว่า “คุณเฉิน ผม... ผมขอไปกับคุณได้ไหม?”

เขารู้ว่าการได้อยู่ข้างกายเฉินผิงจะมอบประสบการณ์ด้านการฝึกฝนและการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยม

อย่างไรก็ตาม เขาลังเลที่จะขอมาระยะหนึ่งแล้ว เพราะเฉินผิงอาจคิดว่าเขาอ่อนแอเกินไปและอาจมองว่าเขาเป็นภาระ

เป็นเหตุผลที่เขาหยิบเรื่องนี้มาพูดในจังหวะสุดท้าย

"อืม..."

เฉินผิงเริ่มลังเล ไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการให้จี้อวิ๋นไปกับเขา แต่เป็นเพราะการทำเช่นนั้นมันอันตราย ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นศัตรูให้สมาพันธ์ผนึกมารแล้ว เขาคงถูกพวกมันตามล่าอยู่ตลอดเวลา

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับจี้อวิ๋น เฉินผิงคงไม่รู้ว่าจะสู้หน้าจี้เหลียนจ้านอย่างไร จี้อวิ๋นคือลูกชายคนเดียวของจี้เหลียนจ้าน

“จี้อวิ๋น ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการให้คุณมากับผม แต่สำนักเฟ่ยเทียนกำลังบอบช้ำหนัก สิ่งที่คุณควรทำเป็นอันดับแรกคือช่วยพ่อของคุณในการฟื้นฟูสำนักขึ้นใหม่ นอกจากนี้ การไปกับผมมันอันตราย คุณก็รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังถูกสมาพันธ์ผนึกมารตามล่า หากเกิดอันตรายขึ้น ผมกังวลว่าผมอาจไม่สามารถปกป้องคุณได้ ในฐานะที่เป็นลูกชายคนเดียว พ่อของคุณจะเป็นยังไงหากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” เฉินผิงพูดอย่างตรงไปตรงมา

"คุณเฉิน คุณไม่ต้องกังวลเรื่องผม ผงคงจะดีใจมากถ้าคุณยอมให้จี้อวิ๋นไปกับคุณ ที่จริงแล้ว ผมยังจะยกเรือเหาะให้คุณด้วย เพื่อให้คุณเดินทางโดยสะดวก การได้อยู่ข้างคุณทำให้เขาเปลี่ยนไปมากจนผมรู้สึกเหมือนตัวเองฝันไป ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เขาก็คงเป็นพวกหน้าหม้อไม่เอาถ่านคนเดิม”

มีคำว่า "จี้" สลักบนเหรียญ

“จี้อวิ๋น ของชิ้นนี้คือหลักฐานว่าลูกคือคนของตระกูลจี้ เก็บเอาไว้ แล้วไปเยี่ยมบ้านเกิดของเราบ้างหากว่าลูกมีโอกาส”

จี้เหลียนจ้านวางเหรียญไว้ในมือของจี้อวิ๋น

“พ่อบอกว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ?” จี้อวิ๋นถามด้วยสีหน้าสับสน

“พ่อโกหกแกมาโดยตลอด ตระกูลจี้อยู่ที่นั่นเรื่อยมา ที่จริงถือเป็นตระกูลอันทรงเกียรติในภาคกลางเลยทีเดียว หลังจากแต่งงานกับแม่แก พ่อก็หนีออกจากบ้านและก่อตั้งสำนักเฟ่ยเทียนขึ้นที่นี่ นับตั้งแต่นั้นเวลาก็ผ่านมาหลายปี และพ่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา และไม่รู้ว่าปู่ของลูกเป็นยังไงบ้าง ถ้าบังเอิญเดินทางไปภาคกลางก็ให้นำเหรียญนี้ไปเยี่ยมตระกูลจี้ ถ้าลูกต้องการความช่วยเหลือ พวกเขาจะช่วยลูกแน่นอนเมื่อเห็นเหรียญนี้” จี้เหลียนจ้านกล่าว

เห็นได้ชัดว่าจี้เหลียนจ้านคิดถึงบ้าน แต่เขาละอายเกินกว่าจะกล้ากลับไปหลังจากที่หนีออกจากบ้านมานาน