หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3171

แม้จะไม่มีคำสั่งของราชายี่เหอ แต่แม่ทัพหลายคนก็อดรนทนไม่ไหว พวกเขาเปิดประตูเมืองแล้วพุ่งตัวออกไปด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า จิตใจของพวกเขาลุกโชนไปด้วยความต้องการเข่นฆ่าสังหารที่ไร้ความปรานีเพื่อระบายอารมณ์ของตนเอง

ขณะที่ลี่ซิงเห็นเหล่าทหารหลั่งไหลออกมาจากนครแห่งจักรวรรดิอสูร เขาก็สะดุดใจด้วยความไม่อยากเชื่อ คนพวกนี้เป็นเหล่าทหารที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ภายใต้การกดขี่ข่มเหงของหู่ป้านมานาน นับเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจได้ว่าพวกเขายังคงเก็บงำรอยแค้นเอาไว้ อย่างไรเสียหู่ป้านก็จัดการกับพวกที่กระด้างกระเดื่องไปตั้งนานแล้ว

ทว่ายามนี้ทหารของนครแห่งจักรวรรดิอสูรที่เคยนอบน้อมและขี้กลัว กลับบังเกิดความกล้าหาญทั้งยังไร้ซึ่งความหวาดกลัว

ก่อนที่ลี่ซิงจะออกคำสั่งให้ถอยทัพ หน่วยสอดแนมนับหมื่นกลับต้องพบกับจุดจบ

ทหารจากนครแห่งจักรวรรดิอสูรกวัดแกว่งอาวุธกันอย่างบ้าคลั่ง

ไม่สะทกสะท้านต่อทุกอณูของความตาย การจู่โจมอันดุเดือดของพวกเขาบีบให้ทัพนครหมิงลี่ต้องทิ้งอาวุธและชุดเกราะแล้วรีบถอยหนีไปด้วยความลนลาน

เมื่อราชายี่เหอเห็นสถานการณ์คลี่คลาย เขาก็รู้สึกโล่งอก

แต่ถึงกระนั้นเขาก็เข้าใจว่าต่อให้จู่โจมอย่างกะทันหันก็ทำให้ลี่หวังไม่ทันตั้งตัวไปชั่วขณะเท่านั้น การต่อสู้ที่รออยู่ข้างหน้ามีแต่จะยิ่งทวีความน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

ดังนั้นราชายี่เหอจึงออกคำสั่งให้เหล่าทหารถอยกลับเข้าเมือง เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าเมื่อลี่หวังตั้งสติได้ พวกเขาคนใดก็คงหนีไม่รอด เรื่องมีชีวิตรอดยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลย

นครแห่งจักรวรรดิอสูรค่อย ๆ หวนคืนสู่ความสงบสันติดังเช่นกาลก่อน เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณกระจายเกลื่อนเนินเขาซึ่งทำหน้าที่เครื่องเตือนใจถึงความน่ากลัวของการสังหารหมู่ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

แสงแดดอ่อน ๆ ทอกระกายน่าขนลุกลงบนคราบโลหิตสีแดงฉาน ก่อให้เกิดสีแดงไปทั่วทั้งพื้นที่

อีกาสองสามตัวบินวนเวียนอยู่เหนือศีรษะ เสียงแสบแก้วหูของพวกมันดังไปทั่วทั้งฟากฟ้า

สิ่งที่ตามมาหลังจากการนองเลือดอันโหดเหี้ยมก็คือ ความรู้สึกโศกเศร้าลึกล้ำ

เมื่อทหารทุกนายเห็นร่างไร้วิญญาณนับไม่ถ้วนกระจายเกลื่อนพื้น พวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความระทมทุกข์และสิ้นหวัง

“พระบิดา กลับไปพักผ่อนเถอะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว พวกทหารของนครหมิงลี่คงจะไม่เปิดฉากจู่โจมอีกระลอกหนึ่งหรอก” องค์หญิงยี่ชาเอ่ยเสียงเบา

แต่ราชายี่เหอกลับยังนิ่งเฉย เหล่าทหารที่ล้มตายอยู่เบื้องล่างล้วนแล้วแต่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของตน และหัวใจของเขาก็กำลังหลั่งโลหิตเพื่อพวกเขาอยู่

เมื่อเห็นว่าราชายี่เหอไม่ยอมขยับตัว องค์หญิงยี่ชาก็เลือกที่จะอยู่เคียงข้างเขา สายตาของเธอจ้องมองไปที่ร่างไร้วิญญาณที่กระจายเกลื่อนอยู่เบื้องใต้นครแห่งจักรวรรดิอสูร

การสร้างพวกมันขึ้นมาต้องใช้เงินลงทุนมหาศาล ช่างฝีมือผู้มีความเชี่ยวชาญและทรัพยากรอันอุดมสมบูรณ์

แม้แต่นครหมิงลี่ก็ยังไม่มีวิธีสร้างขึ้นมาสักลำ สิ่งนี้ทำให้ลี่หวังไม่กล้าตัดสินใจโดยพลการ เพราะเชื่อว่ามีแต่บุคคลพิเศษเท่านั้นจึงจะมีเรือเหาะเช่นนั้นได้

ถ้าเขาบังเอิญไปยั่วยุสำนักหรือตระกูลที่มีอิทธิพลในชั่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้เข้า อาจจะนำไปสู่ผลสะท้อนกลับครั้งใหญ่ก็ได้

เพราะฉะนั้นเมื่อเรือเหาะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือนครแห่งจักรวรรดิอสูร ทั้งลี่ซิงกับลี่หวังจึงสังเกตเห็นได้

ในขณะเดียวกัน เมื่อราชายี่เหอที่ประจำการอยู่บนกำแพงมองเห็นเรือเหาะที่เข้ามาใกล้ทุกที ๆ เขาก็ผุดรอยยิ้มขึ้นในท้ายที่สุด

“คุณเฉิน! คนที่กลับมาน่าจะเป็นคุณเฉินล่ะ!”

ราชายี่เหอรู้ดีว่าเฉินผิงอยู่กับสำนักเฟ่ยเทียน ดังนั้นเขาจึงไม่ตกใจเลยที่เฉินผิงอาจจะโดยสารเรือเหาะกลับมา

“เฉินผิง? แต่เขาจะโดยสารเรือเหาะกลับมาได้ยังไงกัน? เรือเหาะจะไปตามเส้นทางที่กำหนดไม่ใช่เหรอ?” องค์หญิงยี่ชาถามขึ้น เพราะรู้สึกสับสนที่เฉินผิงสามารถโดยสารเรือเหาะกลับมาได้