หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3174

เฉินผิงขว้างยันต์ที่อยู่ในมือขึ้นสู่ฟ้า ในชั่วไม่กี่อึดใจต่อมาก็มีลูกไฟปะทุขึ้นมาสองสามกลุ่ม จากนั้นยันต์ก็ค่อย ๆ ร่วงหล่นไปทั่วทุกสารทิศ

เฉินผิงพึมพำว่า “หนึ่งตัดขาดเส้นทางสู่ภัยพิบัติ สองตัดขาดประตูสู่เภทภัย สามตัดขาดเส้นทางของมวลมนุษย์และสี่ตัดขาดเส้นทางของเหล่าภูตผีไร้สิ้นหนทาง!”

หลังจากนั้นเขาก็โบกมือแล้วปลดปล่อยแสงสีทองสายหนึ่งไปทั่ว

ยันต์สองสามแผ่นที่กำลังมอดไหม้ต่างผลุบลงไปในพื้นดินราวกับตัวตุ่น

ไม่นานความสงบก็หวนคืนกลับมาและเหตุการณ์ก็ย้อนกลับไปในช่วงแรกเริ่ม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จี้อวิ๋นที่ยืนอยู่อีกด้านเฝ้ามองดูเฉินผิงกางวงแหวนอาคม เขาอิจฉาเสียจนดวงตาแดงก่ำ

เขาไม่เข้าใจเลยว่าเฉินผิงแข็งแกร่งและเชี่ยวชาญเคล็ดวิชามากมายถึงขนาดนั้นไปพร้อม ๆ กันได้อย่างไร หรือว่านี่คือพรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่กำเนิด?

ขณที่เฉินผิงกำลังกางวงแหวนอาคม ลี่ซิงก็ลอบสังเกตการณ์อยู่บนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

“นายท่าน มีคนออกมาจากนครแห่งจักรวรรดิอสูรและก่อนหน้านี้ถึงกับมีแสงสว่างขึ้นวูบหนึ่งด้วย ไม่รู้ว่าพวกมันออกมาเก็บศพหรือวางกับดักกันแน่ พวกเราควรจะเรียนให้ราชาลี่หวังทราบเพื่อให้พระองค์ตัดสินใจเรื่องความเคลื่อนไหวครั้งหน้าของพวกเราหรือเปล่า?” แม่ทัพสวมชุดเกราะนายหนึ่งเอ่ยถามลี่ซิงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เรื่องคงไม่จำเป็นหรอก พระบิดาเข้าบรรทมไปแล้ว อย่าได้เอาเรื่องหยุมหยิมพรรค์นี้ไปรบกวนท่านเลย พวกเราจะตรวจสอบสถานการณ์ด้วยตนเอง” ลี่ซิงโบกมืออย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก

“นายท่าน ราชาลี่หวังสั่งห้ามไม่ให้ท่านเข้าใกล้นครแห่งจักรวรรดิอสูร ถ้าหากเกิดอันตรายขึ้นมา ท่านจะลำบากเอาได้นะขอรับ” แม่ทัพเกลี้ยกล่อมลี่ซิง

“จะมีอันตรายอะไรได้เล่า? ยิ่งไปกว่านั้น ราชายี่เหอก็ไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากอยู่ในนครแห่งจักรวรรดิอสูร มีอะไรให้ต้องกลัวด้วยล่ะ? เว้นเสียแต่ว่าราชายี่เหอจะออกจากเมืองด้วยตัวเอง ไม่งั้นก็ไม่มีใครแตะต้องฉันได้หรอก” ลี่ซิงตอกกลับด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ

“นายท่าน ผมคิดว่าพวกเรารายงานให้ราชาลี่หวังทราบจะกว่านะขอรับ” แม่ทัพไม่กล้าเสี่ยง ถ้าเกิดเหตุร้ายขึ้นกับลี่ซิงล่ะก็ เขาคงได้จบเห่พอดี

ผู้อาวุโสฉีหันหน้าไปทางแม่ทัพ “คุณลาดตระเวนต่อไปได้เลย ผมจะออกไปตรวจสอบสถานการณ์กับนายท่านเอง”

แม่ทัพผงกศีรษะแล้วรีบจากไป เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสฉีมีฐานะสูงส่งกว่าแม่ทัพมากทีเดียว

ต่อมาผู้อาวุโสฉีกับลี่ซิงก็เริ่มเดินไปที่นครแห่งจักรวรรดิอสูร

หลังจากกางวงแหวนอาคมแล้ว เฉินผิงก็ตรวจสอบจนถี่ถ้วนเพื่อให้มั่นใจได้ว่ามันจะไม่ถูกพบเข้าง่าย ๆ จากนั้นก็เตรียมกลับไปพร้อมกับจี้อวิ๋น

แต่ขณะที่เฉินผิงกำลังจะเรียกจี้อวิ๋นให้กลับไป จู่ ๆ ฝ่ายหลังก็ร้องตะโกนใส่พุ่มไม้บริเวณละแวกข้างเคียงว่า “นั่นใครกันน่ะ!”

เฉินผิงใจเต้นโลด เมื่อก่อนหน้านี้เขามัวแต่จดจ่อกับการกางวงแหวนอาคมจนไม่ทันได้สนใจสิ่งรอบข้าง คาดไม่ถึงว่าเขาจะไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนเข้ามาใกล้ โชคดีที่จี้อวิ๋นคอยคุ้มกันอยู่ตรงนั้นจึงพบตัวผู้บุกรุกได้