หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3176

ลี่ซิงตะเกียกตะกายลุกขึ้นแล้วมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เฉินผิงเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียน มันจะปลุกระดมพลังมหาศาลขนาดนั้นได้ยังไงกัน? ช่างเป็นเรื่องวิปริตสิ้นดี!

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสฉีก็ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและไม่อยากเชื่อ พลังของเฉินผิงทัดเทียมกับพลังของฉัน! นอกเหนือไปจากนั้นยังว่องไวจนน่าตกใจ ฉันแทบจะไม่มีเวลาได้ตอบโต้เลย!

ตอนนี้สายตาดูแคลนของผู้อาวุโสฉีกลับถูกแทนที่ด้วยความหวาดระแวงและไม่แน่ใจ

เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่า เพราะเหตุใดเฉินผิงที่เป็นเพียงแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนถึงสามารถปลดปล่อยพลังที่น่าเกรงขามขนาดนั้นได้

ถึงจะมีเหล่าผู้บำเพียรที่มีพรสวรรค์เป็นพิเศษในอาณาจักรนิรันดร์ที่สามารถสำแดงพลังอันแข็งแกร่งเกินกว่าระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของตนเอง แต่พวกเขาก็มีอยู่น้อยคนและโดยทั่วไปก็มีกจะไม่มีความแตกต่างกันมากนัก

แต่เฉินผิงเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นแปดที่สำแดงพลังได้เทียบเท่ากับระดับผู้ทุกข์ยาก เรื่องนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

เมื่อเห็นลี่ซิงกระเด็นถูกพลังของเฉินผิงซัดจนกระเด็นออกไป จี้อวิ๋นจึงกล่าวด้วยความเบิกบานใจสุดขีดว่า “ตอนนี้แกคงรู้แล้วสินะว่าใครกันแน่ที่ใกล้จะตาย?”

ลี่ซิงที่โมโหจนหน้าตาเหยเกยังคงเอาแต่นิ่งเงียบ พลังที่เฉินผิงปลดปล่อยออกมาทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น

“นายท่าน พวกเราควรจะไปกันได้แล้ว” ผู้อาวุโสฉีตระหนักว่าต่อให้สู้กับเฉินผิงไปก็เปล่าประโยชน์ เขาจึงเลือกที่จะพาลี่ซิงจากไป

ภารกิจหลักของเขาก็คือคุ้มกันความปลอดภัยให้แก่ลี่ซิง ถ้าหากลี่ซิงถูกจับตัวไป ผลที่ตามมาก็คงเลวร้ายมากทีเดียว

ลี่ซิงพยักหน้าตอบตกลงแล้วเดินตามผู้อาวุโสฉีไป หลังจากตระหนักถึงระยะห่างของพลังอันมหาศาลก็ไม่กล้าดูถูกอีก

ถึงลี่ซิงจะไม่ทราบว่าระหว่างที่เฉินผิงหายหน้าหายตาไปต้องประสบพบเจออะไรมาบ้าง แต่พลังที่รุดหน้าขึ้นภายในชั่วเวลาอันสั้นก็เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

“จากไปงั้นเหรอ?” เฉินผิงยิ้มเยาะ “แกมาที่นี่แล้วคิดว่าจะยังออกไปได้อีกรึไง?”

รอยยิ้มดูแคลนผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ฉันไม่ปล่อยแกสองคนไปหรอกน่า!

“ไอ้หนู ถ้าฉันคิดจะไปก็ไม่มีใครขวางฉันได้หรอกนะ”

“พวกมันไปอยู่ที่ไหนกันแล้ว? ผมไม่เห็นพวกมันออกมาเลย!” ตอนที่จี้อวิ๋นรีบเข้ามาหา เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยความสับสนงุนงง ฉันจับจ้องหมอกพวกนั้นอยู่ตลอด แต่กลับไม่มีใครเดินออกมาจากตรงนั้นเลย! พวกมันจะจะหายไปโดยไร้ร่องรอยได้ยังไงกันเล่า?

ภายในจุติภูมิของเขานั้น กลุ่มดาวของจุติมายาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

เฉินผิงถึงกับยิ้มออกมา เมื่อสัมผัสได้ถึงความผันผวนของจุติมายา

แต่แทนที่เขาจะแสดงความดีอกดีใจออกมาให้เห็น เขากลับหันหลังไปบอกจี้อวิ๋นว่า “พวกมันน่าจะใช้หมอกอำพรางเพื่อหลบหนีไปแล้วล่ะ ไปกันเถอะ”

จี้อวิ๋นที่ยังไม่เข้าใจถึงเจตนาของเฉินผิงจึงถามขึ้นมาว่า “คุณเฉิน ผมสาบานได้เลยว่าไม่มีใครเดินออกมาจากหมอกพวกนั้นจริง ๆ! พวกมันจะหนีไปได้ยังไงกันล่ะ?”

“ผมมั่นใจว่าพวกมันคงจะรู้เคล็ดวิชาเร้นกายาจำพวกหนึ่ง พวกเรามองไม่เห็นพวกมันหรอก ตอนนี้ก็ปล่อยให้พวกมันหนีไปก่อนเถอะ ถ้าหากพรุ่งนี้บังเอิญเจอพวกมันอีกครั้งล่ะก็ ผมจะให้พวกมันต้องชดใช้แน่”

เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปยังนครแห่งจักรวรรดิอสูร และจี้อวิ๋นที่แม้จะรู้สึกสับสนงุนงงก็ตัดสินใจเดินตามไป

ในยามนี้เอง ลี่ซิงกับผู้อาวุโสฉีกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเฉินผิงกับจี้อวิ๋น แต่พวกเขากลับมองไม่เห็นพวกตนเลย