“ฮ่าฮ่า แกมันโง่เอง! ฉันจะไปเอาพลังมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหนกัน ทั้งหมดเป็นแค่การแสดงที่ใช้หลอกล่อให้แกปลดปล่อยวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูทั้งหมดที่แกมีอยู่ออกมายังไงล่ะ” เฉินผิงกล่าวพลางหัวเราะลั่น
“กะ แกรู้เรื่องวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูได้ยังไงกัน?” ผู้อาวุโสฉีตื่นตกใจมากเสียจนดวงตาเบิกกว้าง เพราะวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูเป็นพลังรูปแบบหนึ่งที่คนของเผ่ามารมฤตยูเท่านั้นที่จะครอบครองได้ ทำให้พวกเขาสามารถอัญเชิญวิญญาณและฟื้นคีพให้แก่ผู้ตายได้
ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าเฉินผิงจะรู้เรื่องนั้น
“ฉันรู้เรื่องนั้นเพราะตัวเองก็มีเหมือนกัน”
หลังจากเฉินผิงพูดจบ วิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูก็เริ่มแผ่ออกมาจากร่างของเขา จากนั้นเพียงชั่วพริบตาเดียวก็โอบล้อมผู้อาวุโสฉีกับลี่ซิงเอาไว้ข้างใน
เมื่อสัมผัสได้ถึงวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูของเฉินผิง ผู้อาวุโสฉีก็เอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัวว่า “กะ แกก็เป็นศิษย์ของมารมฤตยูด้วยเหรอ?”
เฉินผิงพูดเยาะเย้ย “เฮอะ ฉันไม่ใช่ศิษย์ของมารมฤตยูหรอก แต่ฉันเคยช่วยชีวิตของมารมฤตยูต่างหากล่ะ พูดง่าย ๆ ก็คือแกควรจะคุกเข่าให้ฉัน เพราะฉันคือผู้มีพระคุณของเขายังไงล่ะ”
เห็นอยู่ชัด ๆ ผู้อาวุโสฉีไม่เชื่อเฉินผิง เขาจึงจ้องมองฝ่ายหลังแล้วพูดว่า “ที่แท้แกแสร้งทำแบบนั้นมาตลอดก็เพื่อซึมซับวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูนี่เอง มิน่าล่ะแกถึงไม่ยอมให้คนอื่นช่วย”
“ในที่สุดแกก็เข้าใจสักที แต่มันก็สายเกินไปแล้วล่ะ” เฉินผิงมองด้วยสายตาย่ามใจ
“ในเมื่อแกครอบครองวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยู ต่อให้แกไม่ใช่คนของเผ่ามารมฤตยู แต่ก็นับได้ว่าเป็นส่วนหนึ่ง ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงมีสายใยผูกพันกัน ทำไมพวกเราไม่ถือเสียว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดเล่า? ถ้าแกปล่อยฉันไปล่ะก็ ฉันจะบอกให้ราชาลี่หวังไว้ชีวิตแกเอง แกต้องเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ให้ดีล่ะ นครแห่งจักรวรรดิอสูรกำลังรนหาที่ตาย ขืนแกยังเข้าข้างพวกมันอยู่ก็รังแต่จะนำพาแกไปสู่ความตายก็เท่านั้น” ผู้อาวุโสฉีเกลี้ยกล่อมเฉินผิง
เฉินผิงไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้อาวุโสฉีจะไร้เดียงสาจนถึงขนาดคาดหวังให้ตนปล่อยเขาไป
“ฮ่าฮ่า แกมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ เลย ถ้าหากมารมฤตยูรู้ว่ามีศิษย์โง่เง่าอย่าแก เขาคงจะโมโหเจียนคลั่งเชียวล่ะ ตอนนี้ฉันจับพวกแกสองคนเป็นตัวประกัน แต่แกยังกล้าเรียกร้องอะไรต่อมิอะไรกับฉันอีกงั้นรึ?”
ทันใดนั้นเฉินผิงก็คว้าจับอากาศธาตุเอาไว้ ทำให้ผู้อาวุโสฉีลอยมาอยู่ในกำมือของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...