หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3180

“ฮ่าฮ่า แกมันโง่เอง! ฉันจะไปเอาพลังมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหนกัน ทั้งหมดเป็นแค่การแสดงที่ใช้หลอกล่อให้แกปลดปล่อยวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูทั้งหมดที่แกมีอยู่ออกมายังไงล่ะ” เฉินผิงกล่าวพลางหัวเราะลั่น

“กะ แกรู้เรื่องวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูได้ยังไงกัน?” ผู้อาวุโสฉีตื่นตกใจมากเสียจนดวงตาเบิกกว้าง เพราะวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูเป็นพลังรูปแบบหนึ่งที่คนของเผ่ามารมฤตยูเท่านั้นที่จะครอบครองได้ ทำให้พวกเขาสามารถอัญเชิญวิญญาณและฟื้นคีพให้แก่ผู้ตายได้

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าเฉินผิงจะรู้เรื่องนั้น

“ฉันรู้เรื่องนั้นเพราะตัวเองก็มีเหมือนกัน”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ วิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูก็เริ่มแผ่ออกมาจากร่างของเขา จากนั้นเพียงชั่วพริบตาเดียวก็โอบล้อมผู้อาวุโสฉีกับลี่ซิงเอาไว้ข้างใน

เมื่อสัมผัสได้ถึงวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูของเฉินผิง ผู้อาวุโสฉีก็เอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัวว่า “กะ แกก็เป็นศิษย์ของมารมฤตยูด้วยเหรอ?”

เฉินผิงพูดเยาะเย้ย “เฮอะ ฉันไม่ใช่ศิษย์ของมารมฤตยูหรอก แต่ฉันเคยช่วยชีวิตของมารมฤตยูต่างหากล่ะ พูดง่าย ๆ ก็คือแกควรจะคุกเข่าให้ฉัน เพราะฉันคือผู้มีพระคุณของเขายังไงล่ะ”

เห็นอยู่ชัด ๆ ผู้อาวุโสฉีไม่เชื่อเฉินผิง เขาจึงจ้องมองฝ่ายหลังแล้วพูดว่า “ที่แท้แกแสร้งทำแบบนั้นมาตลอดก็เพื่อซึมซับวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยูนี่เอง มิน่าล่ะแกถึงไม่ยอมให้คนอื่นช่วย”

“ในที่สุดแกก็เข้าใจสักที แต่มันก็สายเกินไปแล้วล่ะ” เฉินผิงมองด้วยสายตาย่ามใจ

“ในเมื่อแกครอบครองวิญญาณชั่วร้ายแห่งเผ่ามารมฤตยู ต่อให้แกไม่ใช่คนของเผ่ามารมฤตยู แต่ก็นับได้ว่าเป็นส่วนหนึ่ง ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงมีสายใยผูกพันกัน ทำไมพวกเราไม่ถือเสียว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดเล่า? ถ้าแกปล่อยฉันไปล่ะก็ ฉันจะบอกให้ราชาลี่หวังไว้ชีวิตแกเอง แกต้องเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ให้ดีล่ะ นครแห่งจักรวรรดิอสูรกำลังรนหาที่ตาย ขืนแกยังเข้าข้างพวกมันอยู่ก็รังแต่จะนำพาแกไปสู่ความตายก็เท่านั้น” ผู้อาวุโสฉีเกลี้ยกล่อมเฉินผิง

เฉินผิงไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้อาวุโสฉีจะไร้เดียงสาจนถึงขนาดคาดหวังให้ตนปล่อยเขาไป

“ฮ่าฮ่า แกมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ เลย ถ้าหากมารมฤตยูรู้ว่ามีศิษย์โง่เง่าอย่าแก เขาคงจะโมโหเจียนคลั่งเชียวล่ะ ตอนนี้ฉันจับพวกแกสองคนเป็นตัวประกัน แต่แกยังกล้าเรียกร้องอะไรต่อมิอะไรกับฉันอีกงั้นรึ?”

ทันใดนั้นเฉินผิงก็คว้าจับอากาศธาตุเอาไว้ ทำให้ผู้อาวุโสฉีลอยมาอยู่ในกำมือของเขา

ลี่ซิงรู้สึกกระดูกสันหลังเย็นวาบพลางพยายามดิ้นรนกระเสือกกระสน “เฉินผิง ปล่อยฉันไป! ปล่อยฉันไปสิวะ! ถ้าแกฆ่าฉันล่ะก็ พ่อฉันไม่ยกโทษให้แกแน่ นครแห่งจักรวรรดิอสูรก็จะต้องล่มสลายไปพร้อมกับแกด้วย—”

เพี๊ยะ!

พลังตบอันเจ็บแสบที่เฉินผิงปะทะใส่ลี่ซิงทำให้เขาปากบวมฉึ่ง แรงปะทะถึงกับทำให้ฝ่ายหลังพูดไม่ออก

“ถ้าฉันได้ยินแกพูดอีกสักคำ ฉันจะจับแกมาตอนแล้วแขวนเอาไว้ตรงประตูเมืองเสียเลย” เฉินผิงเอ่ยเตือนพลางจ้องลี่ซิงตาเขม็ง

แววตาของลี่ซิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเอาแต่กลืนน้ำลายดังอึก ๆ

เฉินผิงหันไปบอกผู้อาวุโสฉีว่า “กลับไปบอกราชาของแกด้วยว่าลูกชายของมันตกอยู่ในกำมือของฉันแล้ว ถ้ามันอยากเห็นลูกชายยังมีชีวิตอยู่ก็จงทำตามที่ฉันบอกซะ”